Οι ιδέες και οι σκοποί των ανθρώπων είναι πολλοί και διαφορετικοί. Και η σύγκρουση των αξιών δεν επιδέχεται μία μοναδική λύση, όπως μέσα από τα πράγματα ξέρουμε και από την ιστορία διδασκόμαστε.

«Η ελευθερία και η ισότητα είναι από τους πρωταρχικούς σκοπούς που επιδιώχθηκαν για αιώνες από τις ανθρώπινες υπάρξεις. Άλλα ολική ελευθερία για τους λύκους σημαίνει θάνατος για τα πρόβατα». Δεν μπορούμε να έχουμε μια κοινωνία στην οποία θα υπάρχει το μέγιστο της ελευθερίας και ταυτόχρονα και το μέγιστο της ισότητας. Πρέπει επομένως να αναγνωρίσουμε ότι η ιδέα μιας τέλειας και αρμονικής και ιδανικής κοινωνίας είναι αδύνατη στην πράξη και αδιανόητη στη θεωρία. Αφού δεν μπορούμε να καταργήσουμε όλες τις συγκρούσεις και την πάλη των τάξεων – όπως μας λέει ένας μεγάλος και σπουδαίος θεωρητικός, ο Αϊζάια Μπερλίν – ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τις αμβλύνουμε υιοθετώντας αμοιβαίες παραχωρήσεις και προχωρώντας στους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Η ποικιλία των ανθρωπίνων υπάρξεων και των αξιών στις οποίες πιστεύουν δεν θα πάψει ποτέ. Και αν θα έπαυε θα ήταν μεγάλη συμφορά για την ανθρωπότητα.

Η Δημοκρατία είναι κάτι το αντικειμενικό και δεν πρέπει να πιστεύουμε πως έχει νόημα να αναρωτιόμαστε πως αυτό το πολίτευμα γεννάει και τροφοδοτεί παθολογικές καταστάσεις. Ο ανεξέλεγκτος φιλελευθερισμός είναι εκείνος που δημιουργεί ανισότητες και συγκρούσεις και μας υποχρεώνει να κάνουμε αθέμιτους συμβιβασμούς στους σκοπούς και στους στόχους που βάζουμε πάντα. Ο συμβιβασμός δεν υποκινεί συνήθως μεγάλα πάθη και είναι μια ιδέα και ένας τρόπος που δημιουργεί κάποιες προϋποθέσεις καλών συναλλαγών – όπως αντιλαμβάνεται κανείς. Η ολική ισότητα και η ολική ελευθερία όπου αναζητήθηκε δημιούργησε μεγάλες καταστροφές στις κοινωνικές τάξεις.

Η κρίση που γέννησε το σύστημα, που εξουσιάζει τους λαούς τα τελευταία 250 – 270 χρόνια τώρα, είναι πολύ μεγάλη και θανατηφόρα. Οι ταξικές και παραταξιακές οργανώσεις των χωρών, επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να πετύχουν τους σκοπούς και τους στόχους που βάζουνε. Οι συντηρητικές εξουσίες συγκρούονται με τις διαρθρωτικές (προοδευτικές όπως συνηθίζεται να λέγονται) δυνάμεις, και το τίμημα είναι εξοντωτικό για τους πολλούς που είναι οι αδύναμοι και οι φτωχοί στον πλανήτη μας.

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού επιστημονικού Μαρξιστικού Λενινιστικού σοσιαλισμού στις ανατολικές χώρες, ο κόσμος όλος κλυδωνίζεται και η αριστερά κατακερματίζεται.

Το θέμα είναι να κατανοήσουμε γιατί απρόβλεπτα έγινε αυτή η κατάρρευση της αριστεράς, όπως την ξέραμε, από την εποχή της Οκτωβριανής επανάστασης στη Ρωσία το 1917 μέχρι το 1989 και για 72 τόσα χρόνια περίπου, επικράτησε στις χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας και αλλού.

Ο Μαρξ στο περίφημο έργο του «το Κεφάλαιο» περιγράφει και αναφέρει τη μετακαπιταλιστική εποχή μακριά και δημιουργική. Ο μεγάλος πραγματιστής φιλόσοφος, ιδεολόγος, ο Λένιν, έλεγε επίσης πως «δύο βήματα πίσω και ένα βήμα μπροστά», πάμε μπροστά. Και έτσι έδειχναν τα πράγματα μέχρι το θάνατο του το 1924. Η αριστερά όμως κομματιάζεται συνέχεια και ο κόσμος πολύ προβληματίζεται και απογοητεύεται με τα φαινόμενα της και τις ηγεσίες της. Το ζήτημα βέβαια αυτό δεν είναι τοπικό, είναι γενικό και πέρα των ευρωπαϊκών συνόρων συμβαίνει. Στη χώρα μας όμως τα τελευταία χρόνια παράγινε. Η κρίση στην κορυφή και στα στελέχη της αριστεράς, κατακερμάτισε αυτόν τον ιδεολογικοπολιτικό παραταξιακό χώρο και οι συντηρητικοί μαζί με τους τραπεζίτες και τους τεχνοκράτες οδηγούνε τους λαούς στην εξαθλίωση, στις περιπέτειες και στη χρεοκοπία, παρασέρνοντας κι άλλους «ανυποψίαστους» στα απατηλά κυβερνητικά τους σχέδια.

Η αριστερά, οι αριστερές ηγεσίες, είναι σε λάθος δρόμο, πρέπει να βρούνε την ενωτική λύση και πορεία

Οι αντιδραστικές φασιστικές «μονάδες» πολλαπλασιάστικαν, με τις τελευταίες εκλογές στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Έτσι βλέπουμε τους Λεπενήτες να ανεβάζουμε τα ποσοστά τους σε μεγάλο αριθμό στη Γαλλία όπως και οι Χρυσαυγήτες στη χώρα μας. Γιαυτό το φαινόμενο ευθύνονται πρώτα απ’ όλα, όλες οι ηγετικές παραταξιακές κομματικές δυνάμεις και βέβαια οι αγανακτισμένοι πολίτες του κόσμου, που νομίζουν πως θα βρούνε κάποια λύση στα δυσβάσταχτα προβλήματα που αντιμετωπίζουνε με την κρίση την οικονομική, που είναι κρίση συστημική, κρίση καπιταλιστική, ψηφίζοντας φασιστικά κόμματα.

Η ελευθερία που είναι το πολυτιμότερο αγαθό των λαών της γης δεν έχει τίμημα, δεν παζαρεύεται, ούτε πουλιέται, ούτε αγοράζεται. Και δεν δογματίζεται από καμιά εξουσία. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού, ανθρώπου στον πλανήτη και αξίζει όσο η ζωή μας. Όσο για την ισότητα πρέπει να αναφέρουμε πως σαν φιλοσοφική θεωρία ακούγεται πολύ καλά, στην πράξη όμως τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Εμείς όμως επιμένουμε και πιστεύουμε πως τα αγαθά «μετά κόποις κτώνται. Γιαυτό, ο αγώνας για την Δημοκρατία και την Ελευθερία χωρίς Δόγμα, είναι ακατάπαυστος και ατελείωτος.

Δημήτρης Τσικούρας,

λογοτέχνης ποιητής και ιστορικός μελετητής