Μοιάζει απίστευτο… Όμως, σε λίγες μέρες, ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας θα εγκαινιάσει ένα έργο για το οποίο ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα γίνει.
-Μπαμπά, είχα ρωτήσει μικρός τον πατέρα μου ενώ ταξιδεύαμε, πότε θα γίνει αυτός ο δρόμος διπλός;
Τέτοιες ερωτήσεις τον έκαναν «τούρμπο» :
- Αι καλά… Άμα περιμένεις απ’ αυτά τα κοπρόσκλα να φτιάξουν δρόμο, σώθκες! Μόνο διόδια ξέρουν να βάζουν !
Και κατέληγε με την αγαπημένη ατάκα των Ελλήνων της γενιάς του :
- Αλλά τι περιμένεις; Στην Ελλάδα ζούμε….
Οπότε κι εγώ το αποδέχθηκα. Στην Ελλάδα ζούσα… Το κασετόφωνο σ’ ένα παλιό «Οπελάκι» τύπου « Καραβάν» έπαιζε τότε το «Κορίτσι του Μάη», μεγάλο σουξέ της εποχής κι εμεις, πεντέξι αδέρφια και ξαδέρφια, στοιβαγμένοι στο πορτμπαγκάζ για να χωρέσουν δύο οικογένειες, κουνιόμαστε στους ρυθμούς του Πασχάλη. Όταν πας για μπάνιο στον Πλαταμώνα, που θα συνοδευόταν πιθανώς κι από παγωτό – πύραυλο «ΕΒΓΑ», το τελευταίο που σε νοιάζει είναι ο δρόμος… Εξάλλου, όταν διασχίζεις τα Τέμπη, το μάτι πέφτει πάντα αλλού… Περιφέρεται πάνω –κάτω, δεξιά –αριστερά και θωρεί με δέος τους θεόρατους βράχους, αυτούς τους βιγλάτορες της κοιλάδας, που μοιάζουν με γίγαντες έτοιμοι να αρπαχτούν και να παλέψουν… Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι σε μια τιτανομαχία «βγαλμένη από το παρελθόν» όπως συνήθιζαν να λένε οι σπίκερ του ραδιοφώνου που μετέδιδαν τους αγώνες της Κυριακής.
Τέμπη… Όταν απέκτησα το δικό μου αυτοκίνητο, τα περνούσα πάντα με δέος… Ήμουν νέος οδηγός, φοβισμένος, και επί πλέον τώρα ήμουν εγώ υπεύθυνος για τα παιδιά, που δεν τα βάζαμε σε κανένα πορτμπαγκάζ… Οι καιροί είχαν πια αλλάξει… Οι οικογένειες της Ελλάδας είχαν όλες σχεδόν το δικό τους αυτοκίνητο. Έτσι, η κίνηση στην κοιλάδα τις Κυριακές του καλοκαιριού ήταν πια πολύ αυξημένη. Μετά, αποκτήσαμε και δεύτερο και τρίτο αυτοκίνητο… Με όλο και πιο πολλά κυβικά… Η οικονομική φούσκα ήταν εδώ, κι εμεις πολύ αυτάρεσκοι, πολύ τυφλοί για να τη δούμε…
Κι έτσι, είδαμε τα πρώτα μποτιλιαρίσματα… Ήταν κάτι Κυριακές πολύ θλιμμένες… Όσο ρομαντικό και αν είναι το τοπίο, οι επιστροφές από τον Πλαταμώνα και η σκέψη πως τη Δευτέρα σε περιμένει ξανά το μαγκανοπήγαδο, σε πλακώνουν… Κίνηση σημειωτόν. Κι από πίσω γκρίνια… «Μπαμπά πότε θα φτάσουμε;», «Μπαμπά, τσίσια…». «Έλα, αγάπη μου, κρατήσου… Να, φτάνουμε… Άντε, και θα σου πάρω και παγωτό…».
* * *
- Μπαμπά, πότε θα γίνει ο δρόμος;
Την ερώτηση τη δεχόμουνα τώρα από την κόρη μου. Χαμογέλασα… Πώς περνούν τα χρόνια… Η μικρή είχε ένα cdplayer με ακουστικά και άκουγε φανατικά Δέσποινα Βανδή… «Τα έδωσα όλα και έμεινα στον άσσοοοο…» Ευτυχώς δεν επέμεινε και έτσι δεν χρειάστηκε να της πω πως «στην Ελλάδα ζούμε» και πως εξακολουθούσαμε να πληρώνουμε διόδια χωρίς αντίκρισμα… Είμαστε εξάλλου μια εκπαιδευμένη γενιά και ξέρουμε ότι δεν είναι σωστό να μεταφέρουμε στους νεότερους τα παλιά κλισέ και στερεότυπα… Κι έπειτα, ποιος ήμουν εγώ για να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση; Εδώ δεν ήταν σε θέση να μας το πουν κάμποσοι υπουργοί Δημοσίων Έργων που είχαν έρθει κατά καιρούς στη Λάρισα και στους οποίους – ως δημοσιογράφοι- θέταμε επιτακτικά το ζήτημα των Τεμπών.
-Ναι, βεβαίως, το ΥΠΕΧΩΔΕ έχει υπόψη του την αναγκαιότητα του έργου, το οποίο στο πλαίσιο του πενταετούς αναπτυξιακού σχεδίου που υλοποιεί η Κυβέρνησή μας ...
- Άσε, καταλάβαμε… Σαν βγεις στον γυρισμό απ’ τον Πλαταμώνα, φρόντισε να’ χεις αρκετή βενζίνη. Γιατί στα Τέμπη θα σε καθηλώσουν Κύκλωπες και οι Λαιστρυγόνες (Καβάφης, παραλλαγή σε ντο ύφεση).
* * *
Τέμπη… Στην οδό Γεωργιάδου, δίπλα στο παλιό Νοσοκομείο που μένουμε, δεν δίνουμε και πολύ σημασία στα ασθενοφόρα που περνούν. Τόσο αυτά, όσο και οι θόρυβοι των Φάντομ που προσγειώνονται στο γειτονικό αεροδρόμιο της 110 ΠΜ, είναι η καθημερινότητά μας. Αλλά, για στάσου… Εδώ κάτι παράξενο συμβαίνει… Παραείναι πολλά αυτά τα ασθενοφόρα που πηγαινοέρχονται….
Εικοσιένα παιδιά… Εικοσιένα αθώα θύματα, εικοσιένα μικρά λευκά φέρετρα, για να χωρέσουν τα «λουλούδια» από το Μακροχώρι Ημαθίας που ένα χέρι κάποιου άστοργου Θεού έκοψε άωρα…
Από τότε που συνέβη το τρομερό εκείνο τροχαίο, και για χρόνια πολλά, περνούσα από την κοιλάδα με έναν κόμπο στο στομάχι και πολύ θυμό στο κεφάλι. «Αι σιχτίρ παλιομπαγλαμάδες, όποιοι κι αν είστε… Αι σιχτίρ κι εσείς και τα πενταετή αναπτυξιακά σας σχέδια…». Στο σημείο όπου γονείς και συγγενείς άφηναν κάθε τόσο λουλούδια και αναμμένα κεριά, όλοι σχεδόν που περνούσαν σήκωναν το χέρι και έκαναν τον σταυρό τους. Από δέος… Από φόβο και οργή. «Βαγγελίτσα θα σε θυμάμαι», υπόσχεται ένα μαύρο πανό που είναι πάντα εκεί για να εκφράσει τον πόνο του γονιού… Βαγγελίτσα όλοι σε θυμόμαστε γλυκιά μου… Και όλοι σου ζητάμε να μας συγχωρέσεις. Αν αυτό έχει πια καμιά σημασία…
* * *
Η ώρα των εγκαινίων έφτασε… Πλήθος επισήμων προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, κόσμος, αρχές του τόπου, εργολάβοι, εργοταξιάρχες, μηχανικοί και εργάτες, κορδέλες, λόγοι και λογύδρια, «παραδίδουμε σήμερα στον λαό ένα μεγάλο αναπτυξιακό έργο» θα πουν οι μεν - «η Κυβέρνηση πανηγυρίζει για έναν δρόμο που εμείς δρομολογήσαμε» θα απαντήσουν οι δε, τι τα θες, τα γνωστά που συνοδεύουν συνήθως κάθε έργο που παραδίδεται στην Ελλάδα. Εκείνο που τελικά μετράει είναι πως το έργο έγινε, έστω κι αν η συζήτηση ως προς το κόστος των διοδίων θα μας απασχολεί για καιρό ακόμη…
Το έργο έγινε, τα Τέμπη είναι έτοιμα… Μα εγώ δεν ξέρω πια αν είμαι ικανοποιημένος, χαρούμενος. Μάλλον άδειος νιώθω περισσότερο, «ξενερωμένος». Καμιά φορά η αναμονή ενός ονείρου τραβάει τόσο πολύ και γίνεται τόσο βασανιστική, ώστε σκοτώνει το ίδιο το όνειρο κι όλες τις επενδυμένες σ’ αυτό προσδοκίες.
Τα Τέμπη παραδίδονται, μεγάλο μέρος της κίνησης θα φύγει. Ο Απόλλωνας, οι Νύμφες, η Αγία Παρασκευή, όποια Θεότητα κι αν τοποθέτησαν από τα χρόνια τα αρχαία οι άνθρωποι μέσα στην υποβλητική αυτή κοιλάδα, θα επιστρέψουν στην ησυχία και την παλιά τους γαλήνη. Ο ήχος που θα κάνουν οι μυρτιές και οι πικροδάφνες σαν θα τις παρασέρνει ο αέρας θα ακούγεται και πάλι στα αυτιά του επισκέπτη – προσκυνητή. Θα ανεβαίνει στον ουρανό σαν προσευχή για όλες αυτές τις ψυχές που μαγεύτηκαν λες από την ομορφιά του τοπίου και έμειναν για πάντα εκεί.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
ΥΓ. Στη μνήμη των μαθητών του Μακροχωρίου Ημαθίας.
