ΚΑΝΑΛΙ Α’. Πολιτικός σχολιαστής παραβάλλει σε παράθυρο, βαρύθυμους πολιτικούς, που με μια ξύλινη γλώσσα προσπαθούν κάτι να πουν. Μα δυστυχώς δεν γίνονται αντιληπτοί. Συχνά επικαλύπτουν ο ένας τον άλλο, έτσι ώστε να θυμίζουν καβγατζήδες σε λαϊκή αγορά.
ΚΑΝΑΛΙ Β’. Μια μπουζουξού μέσα στην πέρλα και τη γύμνια, προσπαθεί αυτάρεσκα και με αμφιβόλου ποιότητας Ελληνικά, να μας εντυπωσιάσει με τις ανύπαρκτες αρετές της.
ΚΑΝΑΛΙ Γ’. Εδώ με κορώνες τραγωδίας, εξιστορείται η ζωή ρεμαλιού, ενός θανατηφόρου τροχαίου, μιας στυγερής δολοφονίας, όλα επικαλυμμένα με περιγραφές συντέλειας του κόσμου.
ΚΑΝΑΛΙ Δ’. Κάποιος ανασηκώνει το φρεάτιο ενός υπονόμου και αναδύεται μπόχα σεσηπότων θεσμών, κατορθώματα επίορκων Δικαστών, βόρβορος Βουλευτικών εκφράσεων, απιστίες κληρικών. Κάθε βράδυ βλέπουμε μια Ελλάδα ακατανόητη. Μια Ελλάδα, που προκαλεί απόγνωση, θυμό, αλλά και αηδία. Για τούτον τον χαριτωμένο τόπο με κατέχει πόνος και βαθιά απογοήτευση. Πληγώνεται το θυμικό μου. Θλίψη με κατέχει παράπονο και απορία για το πώς καταντήσαμε.
Αυτοί είμαστε οι Έλληνες; Αποχαυνωμένα παλικάρια και ξεσάλωτες κοπέλες; Πολιτικοί φθαρμένοι δίχως παλμό και όραμα; Καταντήσαμε ένας λαός ρηχός, που τον δέρνει η ανία, το πλαστό η ραθυμία και ο αμοραλισμός; Είναι κόσμος, που κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Συνεχώς χάνει στέρεο έδαφος. Στην ψυχοσύνθεσή του, που άλλοτε δημιουργούσε. Στην Εθνική κυριαρχία, όπου άλλοτε λαμπύριζαν έπη και κατορθώματα αίγλης.
Αλήθεια δεν υπάρχουν στον τόπο μας καλοί άνθρωποι; Χάθηκε ο HOMO KANONICUS. Αυτό το είδος στην Ελλάδα δεν πουλάει. Αξία έχει το πλασματικό, το ευτελές, το τερατώδες. Τέτοιος θα γίνεις σαν πατάς σε πτώματα, όταν διαπλέκεσαι, όταν γίνεσαι ένα μικροτσίπ στο κύκλωμα.
Κι όμως υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρωποι που δημιουργούν σιωπηλά. Που μελετούν. Αυτοβελτιώνονται και μοχθούν. Είναι αυτοί, που μπαίνουν ανάχωμα στο τσουνάμι της διαφθοράς. Άνθρωποι, που σέβονται την παράδοση. Που έχουν Αρχές και Ιδανικά. Παλεύουν με την αδικία και το ψεύδος. Αντιστέκονται και καθημερινά σημειώνουν μια μικρή νίκη. Χωρίς αλαζονεία και κομπασμό. Πέφτουν και ξανασηκώνονται, για να φράξουν τον μολυσμένο χείμαρρο. Να αποτρέψουν το κακό. Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι περισσότεροι. «Πλείονες οι κράτιστοι» καθώς έλεγε ο Αριστοτέλης. Αυτοί είναι τα αληθινά ερείσματα της κοινωνίας. Οι φαμελίτες, οι ξωμάχοι, κάνουν παιδιά με κάθε θυσία. Στρατευμένοι στην Ιδέα του δίκαιου και του αγαθού. Οι ακολουθούντες τον δρόμο ΕΚΕΙΝΟΥ. Κάποιος είπε πως αυτοί είναι, που κουβαλάνε τη χώρα στους ώμους τους. Ο HOMO KANONICUS υπερισχύει του εσμού των διεφθαρμένων πολιτικών και ανήθικων ποστατζήδων. Των εξαχρειωμένων δήθεν προστατών μας. Των ευτελών της τέχνης και του Θεάματος. Αυτός ο άνθρωπος δεν ακούγεται στα άθλια σόου των μίντια. Των «κοσμικών», που μεταβάλλουν την ζωή μας σε ευτελές ριάλιτι και κολασμένη μπόχα. Αυτοί όμως «Οι πλείονες κράτιστοι», ποτέ δεν θα επιπλεύσουν για ν’ αξιοποιηθούν. Δεν τους το επιτρέπουν τα θλιβερά πλοκάμια του «κατεστημένου». Μόλις κάποιος απ’ αυτούς σκάει μύτη, πέφτουν πάνω τους τα γεράκια, οι ιθύνοντες, το εξευτελισμένο σύστημα και τον εξουδετερώνουν. Του κόβουν τα φτερά. Τον πολεμούν με νύχια και με δόντια να τον αφανίσουν. «Εκάς οι βέβηλοι». Γιατί είναι οι ίδιοι βέβηλοι.
Αλλά δεν είναι μόνο οι στρογγυλοκαθισμένοι στην εξουσία, που τους μάχονται και τους απαξιώνουν συχνά με μέσα και τρόπους ποταπούς. Ο HOMO KANONICUS εκτός του ότι μένει όρθιος στο χείμαρρο της διαφθοράς, αντιμετωπίζει και την κοινωνική απαξίωση. Χλευάζονται σαν κορόιδα. Σαν άνθρωποι παρωχημένης εποχής. Σαν συντηρητικούρες. Δεν κλέβεις; Δεν λαδώνεσαι; Άντε ρε φουκαρά. Πού ζεις;
Ας συρίζουν όμως, φαρμακερά οι σειρήνες κι ας θεωρούνται μειονότητες, αυτοί οι πλείονες, αλλά και κράτιστοι. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν την εγγύηση, για τη διατήρηση του υγιούς κοινωνικού μας ιστού. Είναι αν θέλετε, η ρομαντική ρομφαία κατά των υπόπτων, του μοδάτου, της θολής κουλτούρας και της εκσυγχρονισμένης αρλούμπας.
Ο HOMO KANONICUS φέρει στον ώμο του, το βαρύ Προμηθειακό φορτίο, γεμάτος απόγνωση και πόνο. Αλλά φέρει και το σπέρμα μιας υπέρβασης του κατεστημένου. Της ανατολής καλύτερων ημερών. Μιας ζωής που ταιριάζει, σε πλάσματα ήθους και αξιοπρέπειας. Δεν μπορεί. Κάποια μέρα, ο δρόμος της αρετής, που είναι στρωμένος με αγκάθια και τον περπατάει με αγωνία, θα οδηγήσει στα βήματα ΕΚΕΙΝΟΥ, του Θείου Λόγου, που νουθετεί.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
