Από το ελλοχεύον παρακράτος ξεπήδησαν τρεις ανερμάτιστοι, ανεγκέφαλοι και ψυχικά διαταραγμένοι συνταγματάρχες και ως σύγχρονοι πειρατές άρπαξαν την εξουσία από το διαβρωμένο πολιτικό σύστημα και τις ανίκανες και κουρασμένες πολιτικές ηγεσίες, από τη σφοδρή αντιπαλότητα και τις άγονες κομματικές αντιπαραθέσεις, που δημιούργησαν πολιτική αστάθεια και εξασθένηση της Δημοκρατίας. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας στερούμενοι οξυδέρκειας και συμπεριφερόμενοι ανεύθυνα άφησαν τη Δημοκρατία αφρούρητη και ανυπεράσπιστη, δεν φρόντισαν και δεν μερίμνησαν να την θωρακίσουν και να την καταστήσουν απόρθητη, όπως απαιτούσε το εθνικό συμφέρον.

Οι ξενοκίνητοι δικτάτορες ανέστειλαν τη λειτουργία του συντάγματος, βίασαν τις λαϊκές ελευθερίες, ποδοπάτησαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλυσόδεσαν το λαό και τον μετέβαλαν σε αδρανή, ανενεργή και νεκροφανή μάζα. Ελάχιστοι ψυχωμένοι και θαρραλέοι έλληνες συγκρούστηκαν με τη βάναυση βία της αυταρχικής εξουσίας, πληρώνοντας πανάκριβο τίμημα με σκληρούς διωγμούς και απερίγραπτα βασανιστήρια. Η ελίτ και ο κόσμος των γραμμάτων και των τεχνών τήρησαν υποτελή σιωπή ή συνεργάστηκαν μαζί τους και τα ιδεώδη της φυλής μας τα απώθησαν στα αζήτητα. Ξαφνικά από τα βάθη του σκοτεινού πολιτικού ορίζοντα ακούστηκε ο αντίλαλος του μεστού και ορθού λόγου του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Πράγματι ο λόγος του ήταν ήπιος, θαρραλέος, τραγικός και προφητικός. Προέτρεπε τους δημιουργούς της πολιτικής ανωμαλίας να απέλθουν από την εξουσία προς αποφυγήν της επερχόμενης εθνικής τραγωδίας. Ήταν η φωνή της πληγωμένης Ελλάδας που καλούσε τους ανατροπείς του νόμιμου καθεστώτος να επαναφέρουν τη χώρα στην πολιτική ομαλότητα. Το μήνυμα του ποιητή μας το άκουσα το βράδυ της 28/3/1969 από τη Deutsche Welle και έζησα έντονη συγκίνηση για την αντίδραση και την δραματική προειδοποίηση του εθνικού μας ποιητή. Πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ήταν ο μόνος από τον πνευματικό κόσμο που όρθωσε το ανάστημά του και ζήτησε τον τερματισμό της ανωμαλίας και προέβλεψε την επερχόμενη εθνική καταστροφή. Ταιριάζει στον ποιητή μας η φωτισμένη αποφθεγματική αναφορά του Λουκιανού. Είναι η εξής: «Τέτοιος πρέπει νάναι συγγραφέας, άφοβος, αδέκαστος, ελεύθερος, θαρραλέος και φίλος της αλήθειας». Παραθέτω το μεγαλύτερο μέρος του μηνύματος του ποιητή μας που είναι το εξής «Κλείνουν δύο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πώς τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον γι` αυτό τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω». Οι επίορκοι κάτοχοι της εξουσίας δεν αποδέχτηκαν τις συνετές εκκλήσεις για επαναφορά της συνταγματικής ομαλότητας και τις προφητικές προειδοποιήσεις της εθνικής περιπέτειας. Η κτηνώδης δύναμη της βίας δεν υποχώρησε και δεν συνειδητοποίησε τους κινδύνους της ανατροπής τους με ολέθρια αποτελέσματα. Οι αδίσταχτοι συνταγματάρχες μέθυσαν από την άσκηση της εξουσίας και στερούμενοι πολιτικής σκέψης συνέχισαν τον ανώμαλο πολιτικό βίο στη χώρα μας.

Δυστυχώς οι άξεστοι δικτάτορες ήταν ανίκανοι και απαίδευτοι για να αντιληφθούν τις λειτουργίες και τις μέθοδες εργασίας της Δημοκρατίας, όπως τις αναπτύσσει ο Γουαντιγκαμ με την εντυπωσιακή του σκέψη, που είναι η εξής: «Στην ουσία η Δημοκρατία είναι η ίδια η ζωή. Μας κατευθύνει, μας μορφώνει, κι αν είναι ανάγκη μας πολεμά. Κλείνει μέσα της την εθελοντική κατανόηση και τη φωτισμένη πειθαρχία. Οι μέθοδες εργασίας σ` αυτήν είναι γεμάτες ρεαλισμό, πρωτοβουλία και ανεξαρτησία».

Από όλα τα παραπάνω και την παρούσα συγκυρία προκύπτει το ερώτημα. Μήπως και οι πολιτικοί μας δεν γνωρίζουν ή περιφρονούν τις λειτουργίες και τις μέθοδες εργασίας της Δημοκρατίας, αφού μεθοδεύουν και αποφασίζουν προνόμια για τους εαυτούς τους και τους ημετέρους, προγραμματίζουν και επιβάλλουν διευκολύνσεις οικονομικές στους προσκείμενους στην εξουσία, και έχουν φανατική προσήλωση στον κομματισμό και τον λαϊκισμό, που προκαλούν καταστροφικές επιπτώσεις για τον τόπο μας.

Γι` αυτό χρειαζόμαστε να λειτουργήσει η ποιοτική Δημοκρατία με σεβασμό στη νομιμότητα και την αξιοκρατία προς επίτευξη του κοινού συμφέροντος που θεμελιώνει το κράτος Δικαίου, που θα μας απαλλάξει από το λυκόφως, την παρακμή και τη χρεοκοπία.

Τούτο το κείμενο το αφιερώνω σ` όσες και σ` όσους πόνεσαν, δεινοπάθησαν και απάνθρωπα βασανίστηκαν στα κολαστήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ και της οδού Μπουμπουλίνας.   

Από τον Γιάννη Θεούλη

* Ο Γιάννης Θεούλης είναι επίτιμος δικηγόρος