Επειδή η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να προσβληθεί από προπαγανδιστικές υποκειμενικές αιτιάσεις στελεχών ειδικά αυτού του τεθνεώτος πολιτικού χώρου θα ήθελα να προσθέσω τη δική μου άποψη σαν νομικός και πολιτικός επιστήμονας, όντας μακριά από κάθε κομματικό εναγκαλισμό.
Η δικτατορία που επεβλήθη στις 21 Απριλίου 1967 ούτε κεραυνός εν αιθρία ήταν ούτε ξάφνιασε κανέναν παροικούντα στην Ελλάδα. Ήταν σχέδιο μελετημένο από διετίας και πλέον και μπορώ να πω επιχείρηση όχι άρτια οργανωμένη. Ήδη από το 1965 ο Σάββας Κωνσταντόπουλος έγραφε στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ (εφημερίδα της εποχής ): ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΚΕΡΕΝΣΚΙ . Προειδοποιούσε δηλαδή για ό,τι ήθελε επέλθει. Όλοι το γνώριζαν, όλοι το περίμεναν και περισσότερο απ’ όλους οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής, που εξουθενωμένες από την πολιτική αστάθεια, φάνηκαν ανίκανες και αδύναμες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι από το 1963 μέχρι το 1967 υπήρξαν διαδοχικές εναλλαγές οκτώ (8) βραχύχρονων κυβερνήσεων, της τελευταίας αμιγούς της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο, που προκήρυξε εκλογές για τις 28.05.1967. Έτσι η επικράτηση του στρατιωτικού καθεστώτος ήλθε σαν φυσική συνέπεια όλων των παραπάνω και προ παντός χωρίς καμία αντίδραση. Οι μοναδικοί ίσως που εκαμώνοντο ότι κάτι τέτοιο επ’ ουδενί θα συνέβαινε ήταν ο γηραλέος Γεώργιος Παπανδρέου, επίσημος πράκτορας της Ιντζέλινις Σέρβις στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο αμερικανόφερτος Ανδρέας Παπανδρέου που διεμήνυε ότι σε περίπτωση στρατιωτικού κινήματος με στόχο την ανατροπή του πολιτεύματος θα συγκεντρώσει 500.000 λαού στην πλατεία Συντάγματος.
Επειδή είναι γνωστοί οι αγώνες του λαού μας - λαός = ΚΚΕ, δηλαδή το 5 % του συνόλου, oι υπόλοιποι όλως τυχαίως παρεπιδημούμε στη χώρα αυτή- η υπέρμετρη αγάπη του, ευαισθησία, προσήλωση στη Δημοκρατία και τους δημοκρατικούς θεσμούς και οι ανεξάντλητοι αγώνες του εναντίον των κατά καιρούς επιβληθεισών φασιστικών ιμπεριαλιστικών ξενόδουλων κυβερνήσεων, ιδιαίτερα αυτής της επταετίας (στη σφαίρα της φαντασίας και μόνο) θα ήθελα να κάνω μια αναδρομή στα καθεστώτα που υπήρχαν την περίοδο αυτή στις χώρες της πραγματικής Δημοκρατίας για να γίνει αντιληπτό πως βρήκε στέρεο έδαφος να παγιωθεί η αμερικανοκίνητη δικτατορία χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, κατά τη λαϊκή ρήση.
Στην Αλβανία για σαράντα και πλέον χρόνια το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα και εν συνεχεία Ραμίζ Αλία, εξόχως δημοκρατικό, φιλολαϊκό και προοδευτικό, διέρρηξε τις σχέσεις του με την καπιταλιστική Σοβιετική Ενωση και τη Γιουγκοσλαβία και προσχώρησε στο άρμα της κομμουνιστικής Κίνας.
Στη Γιουγκοσλαβία για 40 και πλέον χρόνια ο Τιτοϊσμός, δικτατορία ειδικού τύπου υπό τον Γιόζιπ Τίτο, μετά τη διασάλευση των σχέσεων της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας με τον Στάλιν και την αποβολή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ το 1948.
Στη Βουλγαρία ο Τοντόρ Ζίβκωφ, διαδεχθείς τον Γκεόργκι Ντιμιτρώφ, για 40 και πλέον χρόνια, απογείωσε τη χώρα του πετυχαίνοντας απίστευτη οικονομική ανάπτυξη και κατατάσσοντάς την τρίτη από το τέλος στον ευρωπαϊκό χώρο μετά την Αλβανία και τη Ρουμανία. Αυτός ο μεγάλος πατριώτης ζήτησε από τη Σοβιετική Ένωση να ενταχθεί η Βουλγαρία σ’ αυτή σαν 13η επαρχία της. Πέθανε ξεχασμένος σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Στη Ρουμανία τον πρώτο μεταπολεμικό πρωθυπουργό Πέτρου Γκρόζα και μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του βασιλιά Μιχαήλ το 1947 διαδέχθηκε ο Γκεόργκε Ντεζ. Μέλος της ΚΟΜΕΚΟΝ το 1949 και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1955. Τον διαδέχθηκε το 1965 ο Νικολάε Τσαουσέσκου. Λυντσαρίσθηκαν με τη σύζυγό του Ελένα το 1989.
Στην Ουγγαρία επιβλήθηκε κομμουνιστική δικτατορία το 1949. Στη λαϊκή απαίτηση για πολιτικές αλλαγές τοποθετήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση τον Οκτώβριο 1956 ως πρωθυπουργός ο Ιμρε Νάγκυ, ο οποίος παραδόξως είχε την απίστευτα φασιστική ιδέα να συγκροτήσει πολυκομματική κυβέρνηση άνευ άνωθεν εντολής και να ανακοινώσει την αποχώρηση της Ουγγαρίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Το Νοέμβριο 1956 είχαμε την επέμβαση των ρωσικών στρατευμάτων στη χώρα για να προστατευθεί η Δημοκρατία και να παγιωθεί ο τρόπος εφαρμογής της στη συνείδηση του λαού. Ο Νάγκυ συνελήφθη και εξετελέσθη. Το Νοέμβριο 1967 η Σοβιετο-ουγγρική συμμαχία ανανεώθηκε για 20 ακόμα χρόνια.
Στη Τσεχοσλαβακία τον εγκάθετο πρωθυπουργό Αντονίν Νοβότνι διαδέχθηκε ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, ο οποίος με τη σειρά του έκανε το ολέθριο αντιεπαναστατικό λάθος να προβεί σε μεταρρυθμίσεις, να δώσει πολιτικές ελευθερίες και να καταργήσει τη λογοκρισία. Η αντιδραστική συμπεριφορά του προκάλεσε τη συντονισμένη επέμβαση των δημοκρατικών στρατευμάτων της Σοβιετικής Ένωσης, Ουγγαρίας, Πολωνίας και Βουλγαρίας τον Αύγουστο 1968. Ο Ντούμπτσεκ συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Μόσχα. Αναγκάστηκε να παραδώσει τον έλεγχο της εξουσίας στο πιστό σκυλί της Σοβιετικής Ένωσης Γκούσταβ Χούζακ. Σημειώνω ότι η Τσεχοσλαβακία ήταν η μόνη χώρα του ( αν)υπαρκτού σοσιαλισμού που έτυχε κάποιας δημοκρατικής ελευθερίας. Το 1946 στις εθνικές εκλογές οι κομμουνιστές παρ’ όλη την προπαγάνδα, βία, νοθεία και απειλές δεν κατόρθωσαν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σχηματίσθηκε κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον κομμουνιστή Κλέμεντ Γκόβαλντ. Στις εκλογές του Μαΐου 1948 το κομμουνιστικό κόμμα ήταν το μοναδικό που ζήτησε την ψήφο του λαού και εξελέγη πανηγυρικά.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για την Ανατολική Γερμανία (Χόνεκερ), Πολωνία (Γιαρουζέλσκι), Σοβιετική Ένωση (Στάλιν, Χρουστσώφ, Μπρέζνιεφ , Αντρόπωφ, λαοφιλείς ηγέτες αναδεικνυόμενοι στην εξουσία πάντα με την ανεπηρέαστη λαϊκή ψήφο και σε ποσοστά κατά προσέγγιση 90- 95 %, πράγμα σύνηθες στις αστικές δημοκρατίες).
Δεν υπάρχει επαρκής χώρος και δεν επιθυμώ άλλωστε να σχολιάσω τα έργα και τις ημέρες της Απριλιανής δικτατορίας. Έχω μέχρι σήμερα αναγνώσει τόσο απίστευτες και εξωπραγματικές πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις που η δική μου άποψη περιττεύει . Αναμφίβολα η δικτατορία περιόρισε πολιτικές ελευθερίες, κατέλυσε διατάξεις του Συντάγματος, επέβαλε απαγορεύσεις, φέρθηκε με σκληρότητα σε διαφωνούντες πολίτες. Αλλά να μιλούν για κατάλυση της Δημοκρατίας και στραγγαλισμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού σταλινικά κατάλοιπα και υμνητές του μέχρι προ τινος ερυθρού φασισμού προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να το δεχθώ.
Γιάννης Εμμ. Κουτσογιαννούλης, δικηγόρος ε.τ.
πτυχιούχος Δημοσίου Δικαίου Πολιτικών Επιστημών
