Δεν είναι μόνο μια σχεδιασμένη σκηνοθετημένη πολιτική δολοφονία, που έγινε στις 22 του Μάη, το 1963, αλλά, είναι και μια «πρόβα τζενεράλε», για να καταδείξει, το τι θα επακολουθήσει πολιτικά προγραμματισμένα στη συνέχεια, από το παρακράτος και το κράτος της Δεξιάς παράταξης, της εποχής εκείνης.
Πέρασαν πολλές δεκαετίες από το Μάη του 1963. Από την σχεδιασμένη και σκηνοθετημένη στυγερή αυτή δολοφονία, του μεγάλου οραματιστή πατριδολάτρη, μαραθωνοδρόμου της ειρήνης. Του σπάνιου ανθρωπιστή και πρωταθλητή του στίβου, του διακεκριμένου επιστήμονα, της ιατρικής επιστήμης, του αταλάντευτου αγωνιστή της Αριστεράς, που μάχονταν για την πραγματική και αληθινή Δημοκρατία της Ελλάδας. Πέρασαν - λέω - 54 ολόκληρα χρόνια, από την παρακρατική δολοφονία του μεγάλου και πραγματικού γίγαντα, τιτάνα ειρηνομάχου, Γρηγόρη Λαμπράκη.
Και, άσβεστη κι ανεξίτηλη παραμένει στην παιδική μου μνήμη, η στυγερή αυτή δολοφονία, που σημάδεψε ανείπωτα καταστρεπτικά την πορεία και την ιστορία της χώρας μας, που οπισθοδρόμησε, γονάτισε και τιμώρησε φοβερά το Λαό μας. Ο φετινός Μάης μήνας, που μας βρίσκει εξαθλιωμένους από τις συνέπειες και τα δεινά της πολύχρονης οικονομικής κρίσης, της χρεοκοπίας και πολλών άλλων ανθρωπιστικών αξιών, εφτά και πλέον χρόνια τώρα, εξαρτημένους από την επιτροπεία και το κουαρτέτο των Βρυξελλών, μας παραπέμπει σ’ εκείνες τις τρισκατάρατες μέρες που ζήσαμε την εποχή εκείνη, σ’ αυτό το δύσμοιρο τόπο, με την σχεδιασμένη και την σκηνοθετημένη δολοφονική αυτή πράξη – αν δούμε και μελετήσουμε τις συνθήκες και πολλά από τα γεγονότα της εποχής εκείνης και της σημερινής εποχής που ζούμε.
Ο «Αριστερός Ιησούς», όπως αποκαλούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 του Απρίλη 1912 και ήταν το 14ο παιδί από τα 18 συνολικά που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του – δε – μεταξύ των άλλων – ήταν και ο Θεόδωρος Λαμπράκης, γιατρός, και βουλευτής του κόμματος της τότε ΕΠΕΚ.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εξειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε μεγάλος αθλητής του στίβου, με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες στο ενεργητικό του, και κατείχε για 24 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα μήκους, με επίδοση 7,37 μ. Κατά την περίοδο της Ιταλό-Γερμανικής φασιστικής κατοχής, διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του, αθλητικούς αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα αυτών των αγώνων, σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 έγινε υφηγητής της Μαιευτικής Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, και ήταν πατέρας τριών παιδιών: του Γιώργου, του Θοδωρή και του Γρηγόρη.
Στις βουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη 1961, της βίας και της νοθείας, από το κράτος της δεξιάς, όπως ιστορικά αποδείχτηκαν, ο Γρηγόρης Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής του Πειραιά, συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Ήταν ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής, για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), και στις 21 του Απρίλη 1963, αψήφησε τα απαγορευτικά δρακόντεια αστυνομικά μέτρα, πραγματοποιώντας την πρώτη (1η) θρυλική Μαραθώνια εκείνη πορεία Ειρήνης, περπατώντας από τον Τύμβο του Μαραθώνα, 42 χλμ. μέχρι την Αθήνα, εν μέσω απειλών, από το «τρομακτικό» αστυνομικό κράτος, όπου συνελήφθη και κρατήθηκε στην ασφάλεια για κάποιες ώρες.
Άφοβος και άτρομος, καθώς και λαοπρόβλητος πολιτικός της εποχής του, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, δεν λογάριαζε πολλές φορές ούτε το χάρο, τον οποίο αντιμετώπισε στο διάβα του, κατά καιρούς και συγκρούστηκε μαζί του, μέχρι την φασιστική, παρακρατική, οργανωμένη και δολοφονική εκείνη επίθεση, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στις 22 του Μάη 1963, από τα εντεταλμένα και κατευθυνόμενα εκείνα αποβράσματα, ανδρείκελα της τότε «εθνικοφροσύνης», τον Σπύρο Γκοτζαμάνη, με το «περίφημο» εκείνο τρίκυκλο, που το έριξε επάνω του, τραυματίζοντάς του θανάσιμα, και τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, που τον χτύπησε με το σιδερολουστό στο κεφάλι, για να τον αποτελειώσει. Αυτοί οι δύο ήταν οι πρωταγωνιστές της στυγερής δολοφονίας του «αριστερού Ιησού», από την μεγάλη παρακρατική κουστωδία, των στυγερών δολοφόνων.
Πέρασαν, επαναλαμβάνουμε, 54 ολόκληρα χρόνια από το πολιτικό στυγερό αυτό έγκλημα της δολοφονίας, του πολιτικού άντρα της αριστεράς, του Γρηγόρη Λαμπράκη, που συντάραξε τότε το Πανελλήνιο, και παραμένουν ανεξιχνίαστες ακόμη κάποιες πτυχές αυτής υπόθεσης. Όπως και με τις προηγούμενες πολιτικές δολοφονίες του Γιάννη Ζεύγου, του Τζωρτζ Πόλκ, του Χρήστου Λαδά, του Στέφανου Σαράφη κ.λ.π., που παρά τα ντοκουμέντα και τα αληθινά μαρτυρικά στοιχεία που υπάρχουν, το επίσημο κράτος, κρατάει τα «χαρτιά» του ακόμα κλειστά.
Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ήταν μια πρόβα τζενεράλε, γιατί, τα πολιτικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, και για χρόνια μετά, ήταν τρομακτικά για τη χώρα μας και το Λαό μας. Αρχής γενομένης, από την πάνδημη κηδεία του, που έγινε στις 28 του Μάη στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, όπου στο φέρετρό του «ακουμπούσαν» εκατοντάδες χιλιάδες του Ελληνικού Λαού, με «πρωτομάρτυρες» και παραστάτες: τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Κατράκη, τον Κώστα Βάρναλη, τον Γιάννη Ρίτσο και αμέτρητους άλλους γνωστούς ογκόλιθους, αγωνιστές της Δημοκρατίας, που συμμετείχαν.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, δικαστής πρωτοδίκης τότε, στη Θεσσαλονίκη (πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, (1985 – 1990), ανάλαβε την ανακριτική εξέταση της δολοφονίας, με πείσμα και αυταπάρνηση, για δύο ολόκληρα χρόνια, δουλεύοντας νυχθημερόν, για να έρθει στη συνέχεια ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, να γράψει τα πραγματικά γεγονότα, αυτής της υπόθεσης σε βιβλίο, και εν συνεχεία να πάρει το έργο αυτό των ντοκουμέντων, ο ξακουστός σκηνοθέτης, παγκοσμίου φήμης, ο Κώστας Γαβράς, για να γυρίσει την περίφημη κινηματογραφική ταινία, το «Ζ», που γνώρισε η παγκόσμια κοινότητα την κακουργηματική αυτή ιστορία.
Ακολούθως, στις 8 του Ιούνη 1963, Ιδρύεται, από το Μίκη Θεοδωράκη, η Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης (Δ.Κ.Ν.Γ.Λ.) Στις 11 του Ιούνη 1963 παραιτείται η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή και προκηρύσσονται εθνικές βουλευτικές εκλογές 3 του Νοέμβρη του 1963, από της οποίες βγαίνει πρώτο κόμμα η Ε. Κ. με ποσοστό 42,04%,η Ε.Ρ.Ε με 39,37% και η Ε.Δ.Α. με 14,34%. Ο Κώστας Καραμανλής, μετά την ήττα του, στις εκλογές αυτές, αναχωρεί για το Παρίσι (9/12/63), με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης, και «αυτοεξορίζεται» για μια δεκαετία περίπου, για να τον φέρουν ως «σωτήρα» της χώρας μας, μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974.
Ο αρχηγός της Ε. Κ., αρνείται τη στήριξη από την Ε.Δ.Α. και ξαναγίνονται εθνικές βουλευτικές εκλογές στις 16 του Φλεβάρη του 1964, απ’ τις οποίες η Ε. Κ. παίρνει το πρωτόγνωρο εντυπωσιακό ποσοστό 52,72%. Εντωμεταξύ (6/3/64) πεθαίνει ο βασιλιάς Παύλος Γκλύξμπουργκ και ορκίζεται βασιλιάς ο γιος του Κωνσταντίνος. Το Παλάτι συγκρούεται με τον αρχηγό της Ε. Κ., τον Γ. Παπανδρέου και δεν τον ορκίζει πρωθυπουργό. Επακολουθεί η αποστασία στελεχών, του κόμματός του, με προεξάρχοντα τον Κ. Μητσοτάκη και η διάσπαση της Ενώσεως Κέντρου. Ο γέρος της δημοκρατίας - όπως αποκαλούσαν τότε τον Γ. Παπανδρέου - κηρύσσει ανένδοτο αγώνα και φτάσαμε στα περίφημα Ιουλιανά του 1965, με τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα. Η πολιτική ανωμαλία μεγαλώνει και η Ελλάδα οδηγείται στην ακυβερνησία, με τις διορισμένες υπηρεσιακές κυβερνήσεις από το Παλάτι, κατά διαστήματα, που διαδέχονται η μία την άλλη, για δύο χρόνια περίπου. Και ενώ αποφασίζονται εθνικές εκλογές στις 28 του Μάη 1967, γίνεται το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και πραγματοποιείται η δικτατορία στις 21 Απριλίου, όπου βάζει τον Ελληνικό Λαό στο «γύψο» για μια εφταετία.
Αναφερθήκαμε συνοπτικά, επιλεκτικά στον άνθρωπο, το αγωνιστή, το πολιτικό άντρα Γρηγόρη Λαμπράκη και σε ορισμένα ιστορικά φοβερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν από τη πολιτική παρακρατική δολοφονία του και μετά, για να καταδείξουμε κάποια πραγματικά αληθινά ιστορικά περιστατικά, και κάποιες τραγικές εικόνες της εποχής εκείνης, αλλά, και να αποδείξουμε πως, το πολιτικοκοινωνικοοικονομικό καπιταλιστικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας, με τους υπηρέτες του, με κρατικούς ή παρακρατικούς πάντα μηχανισμούς, εξαφανίζει, δολοφονεί και εκτελεί όσους διαφωνούν με τις αρχές του, με τις θέσεις του, τις θεωρίες του, τις υποδείξεις του και τις εκτελεστικές εξουσίες του, που υπηρετούν – δυστυχώς – τα ολιγαρχικά, κεφαλαιοκρατικά, πλουτοκρατικά συμφέροντα, σ’ αυτό τον τόπο, και όχι τα Λαϊκά πλειοψηφικά δημοκρατικά δίκαια του Ελληνικού Λαού. Αυτά καταμαρτυρούν, τα τελευταία 80 με 100 χρόνια τουλάχιστον, οι εκατοντάδες χιλιάδες εξορίες αντιφρονούντων ελλήνων πολιτών, οι δεκάδες χιλιάδες φυλακίσεις αντικαθεστωτικών πολιτών, οι αναρίθμητες εξαφανίσεις, εκτελέσεις και δολοφονίες πολιτικών και απλών πολιτών της πατρίδας μας.
Οδηγητή, αλτρουιστή (σαν τη σπορά… Λαμπράκη) η χώρα μας χρειάζεται, να δείξει στον πολύπαθο, Λαό μας την Ιθάκη… Έτσι, ο Μάης της χρονιάς, αυτής του εξήντα τρία, στη μνήμη μου κατέγραψε, και τη δολοφονία, του γίγαντα, του αθλητή, τον δίκαιο Λαμπράκη, που πάλευε με τα θεριά, για όλο τον κοσμάκη… Ηρωικές μορφές αδούλωτες, και Λαϊκοί μας Φάροι, σαν τον Λαμπράκη ο Λαός, - ζητάει τον μπροστάρη…
Από τον Δημήτρη Τσικούρα
* O Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης, ποιητής και ιστορικός μελετητής
