Το αποδεικνύει, εκτός των άλλων, ο πολιτικός γάμος, η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, η αντιμετώπιση του μαθήματος των Θρησκευτικών αλλά και η προσφάτως ψηφισθείσα νομοθετική διάταξη, που δίνει το δικαίωμα και τη δυνατότητα στους ομοφυλόφιλους να δηλώνουν στις ταυτότητές τους με μια απλή αίτηση την αλλαγή του φύλου τους παρά τις αντιδράσεις της Ιεραρχίας ή κατ’ επέκταση της Εκκλησίας.
Τίθεται, γι’ αυτό, πέραν των άλλων και το εξής ερώτημα ∙ μια που η χώρα μας χρωστά στην Ορθοδοξία και στο Χριστιανισμό γενικότερα τόσα πολλά, όπως την επιβίωσή της, εν πολλοίς, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τον ξεσηκωμό της για απόκτηση ελευθερίας και για δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, την κοινωνική συνοχή της αλλά και για το τεράστιο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, γιατί υπάρχει στον τόπο μας τόσο πρόσφορο έδαφος για τον αποχριστιανισμό του;
Στην προσπάθεια να δοθεί απάντηση, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Ορθοδοξία είναι η θρησκεία της ελπίδας, της ανοχής και της αγάπης όλων ανεξαιρέτως, όπου γης, ανθρώπων, των εχθρών μη εξαιρουμένων. Ως εκ τούτου τάσσεται κατά της διχόνοιας, κατά των διαχωριστικών γραμμών, κατά της μισαλλοδοξίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς να επιβάλλεται με το ζόρι αλλά πάντα με τη θέληση του ενδιαφερόμενου γι’ αυτή. Και επειδή, με τα κηρύγματά της επηρεάζει τις συμπεριφορές των πιστών της και όχι μόνο, στέκεται εμπόδιο στις επιδιώξεις όσων κέντρων εξουσίας, ντόπιων ή ξένων, επενδύουν πολιτικά στο φανατισμό και στο μίσος των πολιτών και των λαών μεταξύ τους, στο διαχωρισμό, επίσης, των ανθρώπων σε πατρίκιους και πληβείους, σε δικούς μας και δικούς τους, στο ψέμα και στην απάτη αγνοώντας κάθε τι, που αντίκειται στους κανόνες της ηθικής. Είναι φυσικό, λοιπόν, να βρίσκονται απέναντί της όλοι αυτοί, που προανέφερα, οι οποίοι είναι αρκετοί και στον τόπο μας, και φανερά ή κρυφά, να την πολεμούν.
Στα πλαίσια αυτής της πολεμικής κατάφεραν με την προπαγάνδα τους να ταυτίσουν, σιγά-σιγά, την Εκκλησία με το παπαδαριό, όπως λένε, προκειμένου να μην έχει απήχηση ο λόγος της, και να πείσουν μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων, ότι η Εκκλησία είναι συντηρητική, πισωδρομική και ξεπερασμένη απ’ τις εξελίξεις και ότι στα πλαίσια των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στέκεται, ως εκ τούτου, εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια προόδου και εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, εννοώντας σαν τέτοια είτε την ανεμπόδιστη πορεία, όσων επιθυμούν, στο δρόμο της ηδονής και ακολασίας είτε την προσαρμογή στους κανόνες του ευρωπαϊκού δικαίου, αφού είμαστε Ευρωπαίοι.
Ξεχνούν, ωστόσο, όλοι αυτοί ότι οι χώρες της κεντρικής και βορειοδυτικής Ευρώπης, που εν πολλοίς κουμαντάρουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ανήκουμε, λειτουργούν, ως επί το πλείστον, επηρεασμένες απ’ τον καθολικισμό και τον προτεσταντισμό, με τους οποίους η Ορθοδοξία έχει τις δογματικές διαφορές της και όχι μόνο. Προς τι, λοιπόν, η μαζοποίηση και ο επηρεασμός μας απ’ αυτές τις χώρες και όχι αυτών από εμάς, που στο κάτω-κάτω της γραφής υπήρξαμε στο παρελθόν πρωτοπόροι σε πολλά θέματα;
Το κακό, βέβαια, μ’ όλη αυτή την ιστορία είναι ότι η προπαγάνδα αυτή βρίσκει ευήκοα ώτα και επηρεάζει αρκετούς Ορθοδόξους, που έχουν έντονα αμβλυμένη τη θρησκευτική τους συνείδηση, οπότε δεν ανησυχούν και μένουν αδιάφοροι στα τεκταινόμενα , που αποβλέπουν στο να γίνει ο ασυμβίβαστος και περήφανος λαός μας ένα πειθήνιο όργανο στις αποφάσεις των δυνατών και ως ένα βαθμό το πέτυχαν. Δυστυχώς, αυτά παθαίνουν οι χριστιανοί, που υπηρετούν, ταυτόχρονα, δύο κυρίους και θέτουν σε πρώτη προτίμηση την ικανοποίηση των αναγκών και των πόθων του φθαρτού σώματος και όχι αυτών της αθάνατης ψυχής και της σωτηρίας της.
Κοντά σ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μ’ αυτά και άλλα έφθασε ο λαός μας στο σημείο να δίνει με την ψήφο του εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε πολιτικούς, που εκ των προτέρων δηλώνουν ότι είναι άθεοι. Είναι φυσικό, λοιπόν, να πολιτεύονται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να δικαιολογούν τα πιστεύω τους, με αποτέλεσμα να παρασέρνουν κι άλλους στο δρόμο, που ακολουθούν, συμβάλλοντας, έτσι, και αυτοί στην άμβλυνση της χριστιανικής συνείδησης και στον αποχριστιανισμό της χώρας.
Παρόλα αυτά, πλανώνται πλάνην οικτράν και ματαιοπονούν, όσοι απεργάζονται κάτι τέτοιο. Πρόσκαιρα, μπορεί, βέβαια, να κάνουν βήματα προόδου. Επειδή, όμως, μακριά απ’ το Χριστό και την Ορθοδοξία είναι αδύνατο να νιώσει κανείς επί γης την πραγματική ευτυχία, όσο θα υπάρχουν Έλληνες, έστω και λίγοι, που θα καίει μέσα τους η φλόγα της αγάπης για το Χριστό και θα το αποδεικνύουν, καθημερινά, με λόγια και με έργα, δε θα ολοκληρωθεί ποτέ το σχέδιό τους. Άλλωστε, είναι νόμος της φύσης να αφυπνίζονται, όσοι τελούν εν υπνώσει, όταν νιώθουν, ότι κινδυνεύουν. Προς το παρόν, λοιπόν, « ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω» και ας πράττει ανάλογα, και περί του πρακτέου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
* Από τον Κώστα Γιαννούλα
