Του Χρήστου Τσαντήλα
ΝΑ βάζουν Μίκυ Μάους και Αστερίξ τα πρωινά στην τηλεόραση! Έχουν τσιτώσει επικίνδυνα τα νεύρα του κόσμου με αυτό το σίριαλ το καθημερινό για τις συναντήσεις των δανειστών με τους δικούς μας. Μας τα έκαναν αδράχτια! Καταντήσαμε χειρότερα και από εκείνο το σίριαλ εποχής (τι εποχής δηλαδή, του αιώνα πες καλύτερα), τη… Δυναστεία! Με τον Μπλέικ σε ρόλο Αλέξη και την Κρύστλ, (μπορεί να κάνω και λάθος αν μπέρδεψα τις σαπουνόπερες) ως Άνγκελα, να βρίσκονται είκοσι φορές τον μήνα, πότε στις Βρυξέλλες πότε στο Βερολίνο, πότε στη Ρίγα και πότε στο Παρίσι και όταν δεν συναντώνται από κοντά, να έχουν πάρει φωτιά τα σύρματα. Χώρια οι βραδινές …τηλεδιασκέψεις!
ΑΝ και ως συνάδελφος δημοσιογράφος, δεν κάνει να λέω τέτοια πράγματα για το σινάφι μου, αλλά, νισάφι βρε παιδιά! Και του στραβού το δίκαιο δηλαδή. Δεν υποφέρονται πλέον τα πρωινάδικα. Οι Παπαδάκηδες και οι Λυριτζο-αυτιάδες. Τη μια μέρα έρχεται δημοψήφισμα, την άλλη όχι. Τη μια εκλογές, ύστερα αμέσως μετά, δεν συμφέρει. Την Πέμπτη υπογράφεται η συμφωνία, την Παρασκευή όχι. Το Σάββατο, τώρα συντάσσονται οι προτάσεις, την Κυριακή, άκυρο, πάμε από Δευτέρα. Άντε πάλι τη Δευτέρα, κόλλησε σε τεχνικές λεπτομέρειες, μάλλον από Τετάρτη, ή μέχρι το τέλος της άλλης βδομάδας. Αμάν, μπουχτίσαμε πια!
ΔΕΝ αναφώνησα εγώ το αμάν. Αλλά ο φίλος μου ο Κώστας ο μηχανικός, στο καφενέ, που εκνευρισμένος δήλωσε ενώπιον όλων, ότι δεν ανοίγει πια τηλεόραση τα πρωινά! Συνταξιούχος ων, προτίμησε να το ρίξει στους περιπάτους. Δεν τον νοιάζει τι θα γίνει τελικά με τις συμφωνίες και τα σχετικά ψυχοφθόρα για την πάρτη του μόνο… Τον καίει κι αυτόν όπως και όλους τους Έλληνες περισσότερο για τα παιδιά του. Για τα εγγόνια του. Που σπούδασαν και κάθονται όλη μέρα σπίτι μπροστά στον υπολογιστή. Παίζοντας παιχνίδια, έτσι από αντίδραση. Λες, δεν μπορεί η νέα γενιά μαζεύει δυνάμεις! Ύστερα μαραμένα, τι κι αν γελούν, αραχτά, στις καφετέριες, ξάπλα στις πλατείες. Με το χαρτζιλίκι του γονιού, δύναμη ανεπιθύμητη σε όσα το διαθέτουν…
ΠΕΝΤΕ χρόνια κουβεντολόι στα διαπραγματευτικά τραπέζια και στις τηλεοράσεις. Πάντα με το ίδιο αντιλαϊκό αποτέλεσμα. Να πάρουν τα λεφτά αυτά που έμειναν τέλος πάντων από την τσέπη του φτωχού. Πέντε χρόνια τώρα ζούμε κάθε φορά που είναι να πάρουμε τη δόση το ίδιο σκηνικό. Μέρες, βδομάδες ολόκληρες ψυχοφθόρα αγωνία για απίστευτα πράγματα που κάθονται και διαπραγματεύονται. Για το αν πάρουμε ποτέ σύνταξη. Για το αν κόψουν κι άλλο και πόσο θα φτάσουν μισθούς και συντάξεις, για το αν βρουν δουλειά τα παιδιά που τέλειωσαν το πανεπιστήμιο και αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό, για το αν τελικά η Ελλάδα έχει μέλλον στην Ευρώπη ή και έξω απ΄ αυτή. Γι’ αυτό σου λέει ο άλλος. Μίκυ-Μάους! Καλύτερα Μίκυ-Μάους!
