* Του Αδάμ Μολυβδά,
βιολόγου, υποψήφιου διδάκτορα
Ένα μεγάλο πρόβλημα των ημερών μας στο εργατικό λαϊκό κίνημα είναι οι μειωμένες απαιτήσεις του κόσμου που καλλιέργησαν χρονιά τώρα οι συμβιβασμένες ηγεσίες. Όλες οι κυβερνήσεις τις μεταπολίτευσης είχαν πάντα στόχο την εξαπάτηση και τον εγκλωβισμό της εργατικής τάξης. Η συστηματική εξαπάτηση του κόσμου, από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» στο «Η Ελπίδα έρχεται», έχει οδηγήσει σε μία βαθιά ριζωμένη και συστηματική απάθεια.
Η μείωση των απαιτήσεων του κόσμου, δεν είναι νέο πρόβλημα απλά αναδείχθηκε στη διάρκεια της κρίσης και είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την πτώση του εργατικού λαϊκού κινήματος με ευθύνη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η πτώση του εργατικού κινήματος είναι παγκόσμιο φαινόμενο και έχει τις ρίζες του και στην ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων αλλά και στην ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις και τις δυνάμεις του συμβιβασμού χρονιά τώρα που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος. Οι γενιές που δεν γνωρίσαμε τον σοσιαλισμό δεν έχουμε σημείο αναφοράς και έτσι είναι πιο δύσκολο να ονειρευτούμε κάτι καλύτερο.
Η οργάνωση, η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα και εν τέλει η μαζικότητα του εργατικού λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα έπεσε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και την δεκαετία του ’80 εξαιτίας του συνδυασμού της ανόδου του ΠΑΣΟΚ με τα κάλπικα συνθήματα, παρέα με την εσκεμμένα διαβρωτική και καταστρεπτική δουλειά των οπορτουνιστών εντός των κόλπων του ΚΚΕ που αποχώρησαν την περίοδο ’89-’91 και σήμερα στην πλειοψηφία τους αποτελούν μαζί με πολιτικούς απογόνους του ΠΑΣΟΚ την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιούργησαν τη σημερινή εργατική αριστοκρατία που λυμαίνεται το κίνημα και εσκεμμένα το εγκλωβίζουν σε λογικές συμβιβασμού με την εργοδοσία «για το καλό της πατρίδας». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπογραφή της μείωσης των μισθών από την ηγεσία της ΓΣΕΕ, αλλά και την άποψη και στάση της ότι η κυβέρνηση βαδίζει σε σωστή κατεύθυνση. Ο μόνος τρόπος να προστατευτεί και να ξαναζωντανέψει το κίνημα είναι με ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις και αγώνες.
Η δημιουργία του ΠΑΜΕ το 1999 φρενάρισε την εκφύλιση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Στη δεκαεξάχρονη πορεία του έχει συμβάλει στην ανασύνταξη του κινήματος και έχει δυναμώσει την πάλη. Το κίνημα όμως χρειάζεται στους κόλπους του μαζικά, την εργατική τάξη, το φοιτητικό κίνημα, τους συνταξιούχους, τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους. Χρειάζεται ανασύνταξη με ταξική πάλη και γνήσια ταξική ενότητα, που χτίζεται από κάτω, στους τόπους δουλειάς, στους τόπους κατοικίας, στις σχολές. Χρειάζεται να έλθουν κοντά, όλοι αυτοί που σήμερα νιώθουν σαν τους μοιραίους του Βάρναλη. Οι καιροί απαιτούν καθημερινή δράση, δουλειά και επαγρύπνηση.
Χρειάζεται επαγρύπνηση γιατί σήμερα χτυπούν από δύο πλευρές από τη μία με τη ρητορική του λιγότερο κακού, ενώ άλλοι παριστάνουν την εσωτερική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση με κύριο στόχο να εγκλωβίσουν τίμιους ανθρώπους, ότι δήθεν εδώ είμαστε και εμείς και εγγυούμαστε να διορθώσουμε τα πράγματα, και αν κάνουμε λίγο πίσω θα είναι για την ενότητα της «πρώτη φορά αριστεράς»! Έχουμε ζήσει και άλλες «αριστερές» εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις όπως του Λαλιώτη στο ΠΑΣΟΚ και όλοι ξέρουμε τα αποτελέσματά της. Ο κύριος στόχος είναι, οι λαϊκές δυνάμεις παρά την κρίση να παραμείνουν εγκλωβισμένες σε διλήμματα του τύπου «ευρώ ή καταστροφή», ή σε ουτοπικές αυταπάτες ότι «από μέσα θα κτίσουμε την Ευρώπη των λαών» κ.ά.
Όλα αυτά δεν μας απαλλάσσουν από τις ευθύνες που έχει ο καθένας από εμάς. Είναι ευθύνη μας να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας, να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Η σημαία της διαπραγμάτευσης ή/και του έντιμου συμβιβασμού είναι ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα, είναι η σημαία των μεγαλοεπιχειρηματιών, των μονοπωλιακών ομίλων που δεν έχει καμιά σχέση με εμάς. Είναι η σημαία που εξασφαλίζει τη συνέχεια της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης, του μαύρου μέλλοντος για το σήμερα και τις γενιές που έρχονται. Δεν πρέπει να περιμένουμε τους βαρβάρους να έρθουν να μας «σώσουν». Δεν πρέπει να υποκύπτουμε στη μοιρολατρία της αναμονής του σωτήρα. Σωτήρες δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν. Ό,τι κερδήθηκε στο παρελθόν, κερδήθηκε από τον λαό με αγώνες και όχι από σωτήρες.
Εμείς τους καλούμε να διεκδικήσουν αυτά τα οποία τους λέει το ΚΚΕ ότι δικαιούνται και πρέπει να διεκδικήσουν. Τους καλούμε να πάρουν τα πράγματα, την τύχη τους στα χέρια τους και να πάψουν να αναρωτιόνται τι τους φταίει, ως νέοι μοιραίοι του Βάρναλη.
Ο λαός δεν θα μείνει καταδικασμένος στην τύχη των μοιραίων του Βάρναλη, να περιμένει το θαύμα και το σωτήρα. Θα πάρει την τύχη στα χέρια του. Ο λαός, πρέπει να το γνωρίζουν, δεν θα μείνει στο ρόλο που του έχουν σχεδιάσει.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα». Θα ακούσει τη μοναδική φωνή που του λέει τι πραγματικά φταίει. Τη φωνή των ταξικών δυνάμεων που του λέει ότι φταίει ο καπιταλισμός. Τη φωνή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και θα συμπαραταχτεί μαζί του.
