Κάτι τέτοιο έπαθε ο Νικήτα Χρουστσόφ όταν «δώρισε» την Κριμαία στην Ουκρανία, μη μπορώντας να φανταστεί την ιστορική βαρύτητα της πράξης του, καθώς η διάλυση της ΕΣΣΔ δεν ήταν στο πλάνο και τότε φαινόταν μια γραφειοκρατική διαδικασία που το μόνο που θα επηρέαζε ήταν τα σχολικά εγχειρίδια γεωγραφίας. Η διάλυση της ΕΣΣΔ έφερε στο προσκήνιο και μία άλλη στρέβλωση της ιστορίας , το κρατίδιο που από Vardarska Banovina δηλ. διοίκηση του Βαρδάρη μετονομάστηκε σε «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο Τίτο το έκανε για δικούς του, επεκτατικού περιεχομένου λόγους, ως άμυνα στον βουλγάρικο αλυτρωτισμό, αλλά στην ανακάλυψη του «Μακεδονικού» εθνικισμού μπαίνει στο παιχνίδι και η Κομμουνιστική Διεθνής. Ανατρέχοντας τον Ριζοσπάστη, βλέπουμε ότι βρίθει από αναφορές στην λύτρωση του «Μακεδονικού Λαού».
Το θέμα βέβαια έμενε για χρόνια στις καλένδες, ακόμη και στις συναντήσεις Κ.Καραμανλή-Τίτο. Η ελληνογιουγκοσλαβική φιλία ήταν πολύτιμη για την Ελλάδα των χιλίων προβλημάτων με την Τουρκία και το δύσπεπτον της ονομασίας του τότε γεωγραφικού διαμερίσματος παρέμενε θαμμένο κάτω από το χαλάκι. Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε με την ψυχοσύνθεση των κατοίκων των Σκοπίων, η οποία έχει εμποτιστεί με έναν ψεύτικο και ανυπόστατο μεν- πολυετή δε εθνικισμό για αρκετές γενεές. Μπορεί η ξεδιάντροπη Μακεδονική Disneyland να δημιουργήθηκε επί Γκρουέφσκι αλλά η δημιουργία εθνικής ταυτότητας είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν σε μία χώρα που εδαφικά κατέχει το 35% του εδάφους της Μακεδονίας.
Η τελευταία επίσημη θέση της Ελλάδας ήταν η θέση της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008 : «Ναι στη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις». Είναι μία θέση που τότε συμφώνησε εν συνόλω το πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας με εξαίρεση τον ΛΑΟΣ και κάποιους τύπους που τώρα είναι υπουργοί (Τσακαλώτος, Γαβρόγλου κτλ). Οι γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις από το 2008 ως σήμερα δεν μας δίνουν την παραμικρή υποψία ότι μπορούμε να επιτύχουμε κάτι καλύτερο, διότι σαν χώρα είμαστε προφανώς σε δυσμενέστερη κατάσταση και η ΦΥΡΟΜ έχει πια αναγνωριστεί με την συνταγματική της ονομασία από σχεδόν όλους. Προφανώς αν δεν δεχόμαστε πιέσεις από τους «συμμάχους», δεν είμαστε εμείς που βιαζόμαστε να δώσουμε μία λύση τώρα, αλλά μάλλον δεχόμαστε. Ο ρεαλισμός στην εξωτερική πολιτική είναι ένα αναντικατάστατο στοιχείο. Η φιλοπατρία οφείλει να συνοδεύεται από αυτοσυγκράτηση και ρεαλιστική προσέγγιση των καταστάσεων. Ο Ελληνισμός έχει υποφέρει πολλά δεινά από ανθρώπους με υπέρμετρη αγάπη προς την πατρίδα αλλά λίγη επαφή με τη διεθνή πραγματικότητα.
Πέρα από το όνομα, η Ελλάδα οφείλει να εξαλείψει κάθε είδος αλυτρωτισμού από πλευράς της ΦΥΡΟΜ και εδώ μας γύρισε αρκετά πίσω το ολίσθημα του Πρωθυπουργού που τους απέδωσε μερίδιο της μακεδονικής ταυτότητας, ωσάν αδιάβαστος μαθητής Γυμνασίου. Πρέπει να δοθούν εγγυήσεις για τη μελλοντική συμπεριφορά του φτωχού σλαβικού κράτους και δεν πρέπει να μονοπωλήσει την διαπραγμάτευση το όνομα . Σε οποιαδήποτε περίπτωση, εάν είχε αντιμετωπιστεί το θέμα με μια υπεύθυνη στρατηγική οικονομικής και πολιτισμικής διπλωματίας όπως σχεδίαζε ο Κων/νος Μητσοτάκης, σήμερα πραγματικά θα ασχολούμασταν με τα προαπαιτούμενα του κ. Τσίπρα.
Από τον Ηρακλή Γερογιώκα
* Ο Ηρακλής Γερογιώκας είναι πρόεδρος της ΔΗΜΤΟ ΝΔ Λάρισας.
