Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τι γελάς που ήτανε να κλαίς.
Πραγματικά δεν βρίσκει κανείς τρόπο να περιγράψει και να χαρακτηρίσει ακριβώς τη ροή των εξελίξεων.
Και επειδή η οποία «ηρωική» ή λιγότερο «ηρωική» διαπραγμάτευση τελικά μόνον από ένα πράγμα μπορεί να κριθεί, δηλαδή το αποτέλεσμα, γι’ αυτό πέντε μήνες μετά αυτό που μπορούμε μετά μαθηματικής βεβαιότητας να πούμε -γιατί πλέον υπάρχουν και τα νούμερα στο τραπέζι- ότι τα πράγματα είναι χειρότερα. Δεν πάμε μπροστά. Γυρίζουμε πίσω και το ξαναπιάνουμε το θέμα από την αρχή με νέα εξαιρετικά επώδυνα μέτρα που: αυξάνουν κατακόρυφα τη φορολογία, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, αυξάνουν το κόστος εργασίας και επιπλέον δεν έχουν και καμία αναπτυξιακή διάσταση τα μέτρα αυτά καθεαυτά. Αντιθέτως, όπως καταθέτουν όλοι οι περί την οικονομία ειδήμονες θα οδηγήσουν σε νέα περίοδο ύφεσης. Που, πόση ύφεση μπορούμε να αντέξουμε πια;! «Πόση» και για «πόσο» ακόμη; Που ήρθε η ώρα, από την εξέλιξη των πραγμάτων, που το περίφημο mail Χαρδούβελη, αυτό το… «κατάπτυστο», φαίνεται πλέον σε όλους «λουκούμι».
Και όσο για το χρέος;
Ούτε λόγος! Διότι όπως είπε και η Μέρκελ, προς το παρόν δεν μπαίνει θέμα να πληρώσει η Ελλάδα το χρέος της οπότε δεν είναι θέμα που επείγει. Διότι η ελληνική κυβέρνηση ήθελε τουλάχιστον να εξασφαλίσει μία δέσμευση για το χρέος προκειμένου ναι μεν να έχει να πασάρει στο εσωτερικό ένα πολύ σκληρό πακέτο αλλά να έχει το «άλλοθι» ότι πήρε μία υπόσχεση για μείωση του χρέους. Μπα! Ούτε και αυτό, δεν παραχωρούν οι δανειστές για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή της Κυβέρνησης.
Τι επείγει;
Αυτό που επείγει εδώ και έξι μήνες πια και δεν εννοούμε να το καταλάβουμε. Και τώρα που φθάσαμε στο παρά ένα, τώρα τρέχουμε πανικόβλητοι δίνοντας γη και ύδωρ προκειμένου να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Και δεν ξέρουμε πραγματικά, αν πρέπει να αισθανθούμε ανακούφιση για το γεγονός ότι μετά από όλο αυτό το απίστευτο και αχρείαστο και κοστοβόρο πανηγύρι, με τον λογαριασμό να ανεβαίνει συνέχεια όσο η Κυβέρνηση έπαιζε καθυστερήσεις φθάνουμε σε μία συμφωνία ή πρέπει να αισθανθούμε τρόμο, μπροστά σε ό,τι μας περιμένει. Και ποιους «περιμένει» αυτή η νέα λαίλαπα μέτρων; Τίποτα «ξεκούραστους» που λένε «εντάξει θα κάνω θυσίες για να βγούμε από το λούκι». Όχι βεβαίως, μιλάμε για τους κατάκοπους και ξεζουμισμένους Ελληνες πολίτες που την τελευταία πενταετία έχουν στυφτεί σαν λεμονόκουπες. Ζουμί δεν υπάρχει πια. Και επειδή δεν υπάρχει, η πρώτη φορά αριστερά Κυβέρνηση, έχει ήδη βουτήξει το πιρούνι και το έχει βάλει βαθιά στη σάρκα της λεμονόκουπας για να αποσπάσει βιαίως ό,τι απόμεινε. Σε αυτό το σημείο έχουμε φθάσει πια.
Τόσα πολιτικά λάθη και άλλα τόσα πολιτικά πάθη μαζεμένα.
Και βέβαια το ερώτημα είναι, οι πολίτες θα την καταπιούν τη δέσμη των επώδυνων μέτρων, η κυβερνητική πλειοψηφία θα την καταπιεί;
Προφανώς το ερώτημα θα απαντηθεί μέσα στις επόμενες μέρες με τον πλέον σαφή τρόπο. Με ψηφοφορία στη Βουλή. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Άλλος δρόμος υπάρχει; Ήδη ο Σόιμπλε, προφανώς γνωρίζοντας τη δυσκολία που υπάρχει-άλλωστε κρυφή δεν είναι- έθεσε ως προϋπόθεση πρώτα να περάσει η συμφωνία από την ελληνική Βουλή και μετά να μπουν στη σχετική διαδικασία τα άλλα κοινοβούλια της ΕΕ.
Και ανεξάρτητα από την αντιπάθεια που μας έχει, το γεγονός είναι ότι η σκέψη του είναι πολύ λογική. Σου λέει, αν η συμφωνία δεν περάσει από την ελληνική Βουλή γιατί να μπαίνουμε εμείς οι υπόλοιποι στον κόπο;
Το πιθανότερο βεβαίως είναι ότι η συμφωνία-σκληρή, επώδυνη και πολύ χειρότερη από αυτή που θα μπορούσε να είναι πέντε μήνες πριν-θα περάσει από την ελληνική Βουλή. Γιατί τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, παρά τον επώδυνο χαρακτήρα της θα την ψηφίσουν προκειμένου να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Το ζήτημα είναι αν θα περάσει από την ομάδα, ή μάλλον τις ομάδες της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Γιατί όπως ευθέως αναγκάστηκε πλέον χθες να το παραδεχτεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, εφόσον δεν ψηφιστεί από τον απαιτούμενο αριθμό κυβερνητικών βουλευτών τότε «η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί». Και προφανώς δεν μπορεί να σταθεί γιατί χάνει τη δεδηλωμένη. Οπότε, αυτό, επίσης προφανώς θα λειτουργήσει εκβιαστικά προς τους βουλευτές της πλειοψηφίας προκειμένου να ψηφίσουν, διότι αλλιώς πέφτει η Κυβέρνηση. Άλλωστε προ 15νθημέρου περίπου ο Νίκος Παππάς, είχε θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας. Κι άμα πέσει η Κυβέρνηση τι γίνεται; Εκλογές η κυβέρνηση εθνικής ενότητας;
Τώρα θα έρθει σε ένα άρθρο, όπως λέγεται;
Είναι πολύ πιθανόν. Παρότι, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, όταν η προηγούμενη Κυβέρνηση, ήθελε να ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ως αξιωματική αντιπολίτευση… λυσσομανούσε.
Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να έρθει σε έναν άρθρο. Διότι θα συνιστά η τακτική αυτή μεγαλύτερη έως απόλυτη δέσμευση και για τους κυβερνητικούς βουλευτές αλλά και για εκείνους της αντιπολίτευσης που προτίθενται να ψηφίσουν. Ας πούμε οι της ΝΔ έχουν πει ότι θα ψηφίσουν εκεί που συμφωνούν και όχι σε άρθρα που διαφωνούν. Εφόσον όμως η συμφωνία κατατεθεί ως «πακέτο» προφανώς τέτοιου είδους επιλεκτικές ψηφοφορίες δεν μπορούν να υπάρξουν. Θα αναγκαστούν να το κατεβάσουν όλο το πακέτο αμάσητο. Είναι βέβαιον ότι θα πάθουν βαρυστομαχιά αλλά το «μενού» δεν έχει εναλλακτικές. Είναι ξεκάθαρο.
Στα 8 δισ... ο λογαριασμός, τρίτο τραπέζι αριστερά.
Πληρώνουμε κάτι παραπάνω αλλά… το ευχαριστιόμαστε!
