Συμβαίνει πάντοτε σε όλους τους ανθρώπους να στέκονται, στον αενάως κινούμενο χρόνο, ο καθένας χωριστά, ενώπιον ενωπίω, για να κάνει αποτίμηση των αποτελεσμάτων των πεπραγμένων του και να αναθεωρήσει τις θέσεις και τις απόψεις του. Το κλίμα των ημερών είναι ιδιαίτερα υποβλητικό και δικαιολογεί αυτή τη στάση, είναι οι μέρες της άνοιξης, όπου η φύση αναγεννάται, πιστή στο ετήσιο ραντεβού της. Και αυτή η αφύπνιση και διέγερσή της, ο άνθρωπος την βιώνει με το πνεύμα, τις αισθήσεις και το σώμα.
Είναι επίσης υποβλητικό το κλίμα των ημερών, γιατί ζήσαμε ταυτόχρονα το πανάρχαιο δράμα και θαύμα της Χριστιανοσύνης, της σταύρωσης και ανάστασης του Θεανθρώπου.
Αναντίρρητα στον διαλογισμό μας υπεισέρχεται η πίστη προς τον άναρχο και ποιητή των πάντων Θεό και η πίστη για τις επιστήμες, τις γνώσεις που απέκτησε και τις εμπειρίες που βίωσε, από τις εμφανίσεώς του στη γη μέχρι σήμερα. Θεολογία και επιστήμες, "παιδιά" της φιλοσοφίας, βρίσκονται σε αντιπαλότητα, σε ανταγωνιστικότητα. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα βρίσκονται εσαεί συνυπάρχοντας.
Δεν χρειάζεται η Θεολογία να αποδείξει το πεπερασμένο των επιστημών, της γνώσης και των εμπειριών, διότι αυτά είναι ενσωματωμένα - ταυτοποιημένα, στο παγκόσμιο συλλογικό, πολιτιστικό και πολιτισμικό ασυνείδητο, από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν οι άνθρωποι επί της γης και γίνονται αντιληπτά διά της ενοράσεως, ανυψούμενοι στην σφαίρα της μεταφυσικής. Ούτε οι επιστήμες χρειάζεται να αποδείξουν την ύπαρξη του πρώτιστου των αιτιών, του "οντως όντος" Θεού.
Ενώπιος ενωπίω λοιπόν ο καθένας στέκεται στην τρέχουσα καθημερινότητα και αναρωτιέται αν ζει εν ειρήνη, με ασφάλεια, αξιοπρέπεια, με μια "λογική" ευμάρεια, με δικαιοσύνη και ελευθερία σε ένα ευνομούμενο κράτος δικαίου και δημοκρατίας, όπου θα κυριαρχεί στον έσω άνθρωπο η αγάπη, η αυθύπαρκτη αυτή οντότητα της φύσης. Είναι όμως καθολικώς αποδεκτό, ότι όλες οι ανωτέρω όμορφες ηχητικώς λέξεις - έννοιες έχουν διαφορετική σημασία για τον κάθε άνθρωπο.
Και αυτό διότι ο καθένας είναι ενταγμένος φιλοσοφικά, ιδεολογικά, πολιτιστικά και πολιτισμικά στον δικό του κόσμου, που δεν τον επέλεξε, αλλά του τον υπέβαλλαν, από τότε που ήρθε στη ζωή. Έκτισαν το είναι του αρχικά οι γονείς του, το στενό και ευρύτερο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον και όλες οι κρατικές και θεολογικές εξουσίες. Ως εκ τούτου, δεν είναι δυνατόν να "αυτοεκραγεί" και να προκύψει ένα άλλο ον. Ίσως, μόνο, αν ανυψωθεί σε μεταφυσικές σφαίρες και να "κραυγάσει".
"Δεν πιστεύω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος".

* Από τον Λευτέρη Καραμουχτάρη

* Ο Λευτέρης Καραμουχτάρης
είναι καθηγητής Φυσικής