Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ας αρχίσουμε απαντώντας στα «γιατί».
«Γιατί» ο Τσίπρας τελικά υποχώρησε και έβαλε την τζίφρα του σε επώδυνα μέτρα; «Γιατί» συνέχισε να κάθεται σε ένα τραπέζι όπου τα επώδυνα μέτρα ώρα με την ώρα γίνονταν χειρότερα; «Γιατί» οι δανειστές από τη στιγμή που έβαλε την πρώτη τζίφρα άρχισαν να πιέζουν όλο και περισσότερο και να ανεβάζουν τον λογαριασμό; «Γιατί» ανέβηκε τόσο πολύ ο λογαριασμός; Και εν τέλει «γιατί» δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε γενικώς;
Να πιάσουμε το πρώτο «γιατί»
Γιατί δηλαδή ο Τσίπρας υποχώρησε και έβαλε την τζίφρα του σε σειρά επώδυνων μέτρων που πρότεινε η ελληνική Κυβέρνηση που φθάνουν τα 8 δισ.
Η απάντηση κατά πάσα πιθανότητα είναι «γιατί δεν ήθελε να γίνει Τρικούπης». Τελευταία στιγμή αναγκάστηκε να παραδεχτεί αυτό που ήδη έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί μέρα με τη μέρα και περισσότερο ότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να «διαπραγματεύεσαι» πρόσωπο με πρόσωπο με τους δανειστές, από το να κάθεσαι στον καναπέ σου και να σκέφτεσαι «τι θα έκανες εσύ αν διαπραγματευόσουν» ή να ανταλλάσσεις θεωρητικές απόψεις επί του θέματος με τον Βαρουφάκη, στο πλαίσιο μιας χαλαρής και φιλικής συζήτησης. Πλαίσιο το οποίο σου επιτρέπει βεβαίως να κάνεις και τον «καμπόσο» και τον «ατρόμητο Ελληνα» και το «παλικάρι» και όλα αυτά τέλος πάντων που τόσο αγαπάμε γενικώς, ως λαός.
Η πραγματικότητα πρόεκυψε συντριπτική. Και ατυχώς όχι μόνον για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα. Διότι ως αποδεικνύεται όσο περνούσε ο καιρός τόσο ανέβαινε ο λογαριασμός.
Ήρθε λοιπόν η «ώρα μηδέν»
Εκεί που παραπέρα δεν είχε και δεν έχει. Και αναγκάστηκε να κάνει μία επιλογή. Όχι γιατί απομακρύνθηκε από τις ιδεολογικές του καταβολές, αλλά γιατί υποχρεώθηκε να διαλέξει και να απαντήσει στο εξής ιστορικό δίλημμα για τον ίδιο ως πολιτικό: «θα είναι αυτός που θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ και θα την οδηγήσει σε πτώχευση ή θα συμβιβαστεί επώδυνα και ταπεινωτικά (ας μην κρυβόμαστε) προκειμένου να μην φέρει στις πλάτες του αυτή την ευθύνη;». Φαίνεται ότι προτίμησε το δεύτερο. Ελπίζοντας ότι αν επιτευχθεί μία συμφωνία, όσο επώδυνη κι αν είναι του δίνει τον πολιτικό χρόνο να διαχειριστεί κάποια πράγματα και πιθανώς να τα διασώσει. Πόσο μάλλον αν καταφέρει να πάρει μία υπόσχεση για το χρέος την οποία τόσο κυνηγάει. Άλλωστε, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά και οι ογκώδεις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα του «μένουμε Ευρώπη» η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, έχοντας απόλυτη συνείδηση του γεγονότος (άλλωστε δεν υπάρχουν πλέον και περιθώρια για… παρερμηνείες) ότι το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει για μία ακόμη φορά είναι πολύ υψηλό. Δυσβάστακτο πια. Για να μην πούμε «αβάστακτο». Οπότε αυτή η επιλογή Τσίπρα απαντάει και στο δεύτερο «γιατί». Γιατί δηλαδή συνέχισε να κάθεται στο τραπέζι όταν οι δανειστές με το που είδαν την τζίφρα του άρχισαν να σκληραίνουν ακόμη περισσότερο τη στάση τους; Και γιατί άρχισαν να σκληραίνουν ακόμη περισσότερο τη στάση τους; Η απάντηση είναι προφανής. Μόλις επιτέλους «έπεσε» ο Τσίπρας μετά από μήνες άκαρπων πήγαινε-έλα και μία στάση που προφανώς τους εκνεύρισε, έφεραν το παιχνίδι στο γήπεδό τους και στα μέτρα τους. Παραδειγματισμός της Ελλάδας και πρέσινγκ μέχρις εσχάτων με τον χρόνο να τελειώνει. Και επειδή στο μεταξύ στους 6 μήνες που χάθηκαν αντί να πάμε εμπρός γυρίσαμε πίσω ανέβηκε και ο λογαριασμός.
Ποιος φταίει για το κατάντημά μας;
Ας αφήσουμε απ’ έξω εντελώς το ερώτημα «ποιος φταίει που φθάσαμε στα Μνημόνια» και ας επικεντρωθούμε στο ερώτημα «ποιος φταίει που δεν μπορούμε να βγούμε από τα Μνημόνια».
Ποιος φταίει που πέντε-έξι χρόνια μετά (πλέον έχουμε χάσει και το μέτρημα) δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Γιατί οι λοιπές χώρες που είχαν την ίδια μοίρα με μας, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος, ανέβηκαν τον Γολγοθά τους αλλά κατάφεραν επίπονα και με πολλές θυσίες να οδηγηθούν σε ένα είδος λύτρωσης και απαγκίστρωσης από τα Μνημόνια; Ενώ εμείς επιδιώκουμε μανιωδώς την παράτασή τους; «Παρακαλάμε» στην πραγματικότητα γι’ αυτό. Εκεί έχουμε φθάσει.
Η απάντηση είναι: το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Αναλώθηκαν όλοι την τελευταία πενταετία να κάνουν ο ένας αντιπολίτευση στον άλλον, «να ξέρουν αυτοί καλύτερα» από τους εκάστοτε κυβερνώντες, να «παλικαρίζουν εκ του ασφαλούς» έναντι εκείνων που είχαν την ευθύνη της χώρας και βεβαίως να μην ομονοούν ποτέ έναντι του κοινού κινδύνου, διότι περισσότερη σημασία και αξία είχε η πολιτική επιδίωξη του καθενός. Αντιθέτως σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του Μνημονίου, οι πολιτικοί εγωισμοί υποχώρησαν, οι όποιες ιδεολογικές γραμμές απαλύνθηκαν, οι πολιτικές βλέψεις μπήκαν-έστω και για λίγο στην άκρη-και στο επίκεντρο βρέθηκε το «εθνικό χρέος» προκειμένου να αντιμετωπιστεί το οικονομικό χρέος των χωρών τους.
Κι έτσι κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία οι πολιτικές δυνάμεις, υπηρέτησαν τις χώρες τους όχι τον εαυτό τους.
Κι έτσι φθάσαμε και στο σήμερα. Την ύστατη ώρα, βρέθηκαν στις Βρυξέλλες, ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Θεοδωράκης και η νεοεκλεγείσα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά. Είχαν επαφές για το ελληνικό ζήτημα, έκαναν δηλώσεις για το ελληνικό ζήτημα, αλλά… Αλλά δεν σκέφθηκαν ούτε για μία στιγμή παρότι είναι όλοι αυτοί οι Έλληνες στις Βρυξέλλες για το ελληνικό ζήτημα να βρεθούν και να τα πούνε μεταξύ τους, τούτες τις κρίσιμες ώρες! Αφάνταστή θλίψη! Και απόδειξη ότι τόσα χρόνια απλώς δεν κατάλαβαν τίποτα.
Τη λύση στην κορύφωση του ελληνικού δράματος ακόμη την περιμένουμε.
Όπως δείχνουν τα πράγματα θα την περιμένουμε μέχρι την εκπνοή της προθεσμίας. Και το θλιβερότερο όλων; Φθάσαμε να παρακαλάμε για το χειρότερο γιατί πλέον δεν υπάρχει καλύτερο! Άλλη αφάνταστη θλίψη.
