Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΟΠΟΙΟΣ ισχυριστεί ότι τα τελευταία εικοσιτετράωρα δεν σκέφτηκε τη ζωή του σε μια Ελλάδα χωρίς ευρώ, ψεύδεται ασυστόλως… Αν επιπλέον, ισχυριστεί ότι φαντάστηκε καλύτερη τη ζωή του εκτός ευρώ, από μια ζωή με «αριστερό μνημόνιο», επιβάλλεται να υποβληθεί άμεσα στον ορό της αλήθειας… Γιατί, ωραίες οι ηρωικές διακηρύξεις όταν γίνονται με τα ευρώ στο στρώμα, το εξωτερικό ή τη χύτρα ταχύτητας, αλλά δεν έχουν καμία αξία… Αξία έχουν μόνον οι δηλώσεις εκείνων που δεν πήραν τα λεφτά από την τράπεζα και δηλώνουν ότι τους είναι αδιάφορο το εάν θα πάμε στη δραχμή… Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν άραγε; Δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι περίσσεψαν οι ηρωικές δηλώσεις τα τελευταία εικοσιτετράωρα: «Να τους τρίψει τις προτάσεις τους στη μούρη και να σηκωθεί να φύγει» ακούς δεξιά και αριστερά… «Να πάμε σε εκλογές», ή μόνιμη πλέον επωδός τους τελευταίους μήνες… Αναρωτιούνται οι δήθεν ορθολογιστές: «και τι θ’ αλλάξει αν γίνουν εκλογές; Θ’ αλλάξουν τις προτάσεις οι δανειστές προς το καλύτερο; Όχι βέβαια… Θα δώσει ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ την εντολή να υπογράψει το μνημόνιο; Όχι, βέβαια… Θα δώσει ο λαός την εντολή να φύγουμε απ’ την ευρωζώνη; Πιθανότατα…». Ωραία!... Αλλά, πριν σεναριολογήσουμε για το τι θα γίνει σε περίπτωση προσφυγής στις κάλπες, δεν οφείλουμε να ρωτήσουμε αν «έχουμε λεφτά για να διεξάγουμε εκλογές;». Ή, μήπως χρειαστεί να μας δανείσουν για να τις πραγματοποιήσουμε;
ΩΣ γνωστό, προχθές, το Γενικό Λογιστήριο του κράτους ζήτησε από το Ταμείο Τραπεζοϋπαλλήλων (ΕΤΑΤ) να δώσει δάνειο 150 εκατ. ευρώ στο ΙΚΑ και από την ΕΥΔΑΠ να δανείσει 60 εκατ. ευρώ στο Δημόσιο, για να πληρωθούν οι συντάξεις του τρέχοντος μηνός… Αν προκηρυχθούν εκλογές εκτός από τους μισθούς και τις συντάξεις, του επόμενου μηνός θα χρειαστούν επιπλέον μπροστά 45 εκατομμύρια ευρώ για να στηθούν οι κάλπες… Μικρό το ποσό σ’ αυτά που χρειαζόμαστε για τα τρέχοντα έξοδα, αλλά κομματάκι δύσκολο να βρεθούν… Και μάταιο – αν βρεθούν – να ξοδευτούν για κάτι που δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τη γνώμη των δανειστών…
ΝΑΙ, αλλά οι εκλογές, θα πουν κάποιοι, μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο: είτε δίνοντας την εντολή στην κυβέρνηση να πει το «ΝΑΙ», είτε δίνοντάς της την εντολή να πει το ηρωικό «ΟΧΙ»… Ένα «ΝΑΙ» ξέρουμε όλοι τι σημαίνει: το «αριστερό μνημόνιο» που θα αποφύγουμε διά της διεξαγωγής εκλογών, θα το υποδεχθούμε μετεκλογικά, σαν το άγιο φώς: με τιμές αρχηγού κράτους!... Ένα «ΟΧΙ» όμως; Ένα «ΟΧΙ» σημαίνει πολλά: πρώτον, ότι όσοι έχουν τα λεφτά στο σπίτι θα συνεχίσουν όλη την υπόλοιπη ζωή τους, να ζουν σαν …θαλαμοφύλακες!... Δεύτερον, ότι συντάξεις και μισθοί σαν αυτούς που ξέρουμε τέλος… Τρίτον, ότι θ’ απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που φτάνουν: ο σχεδόν ανύπαρκτος πλούτος της χώρας, μείον τα ΕΣΠΑ και οι επιδοτήσεις, διά δέκα εκατομμύρια…
ΑΣΧΗΜΑ είναι; Θα αναγκαστούμε να ζήσουμε στο επίπεδο που μπορούμε… Λυτρωτικό μέχρι εκεί που δεν παίρνει… Ζωή μετρημένη, χωρίς σπατάλες… Στη μηχανή του χρόνου και ξανά στα σέβεντις… Με γλυκύ βραστό, υποβρύχιο, ταμ – ταμ και πίπερμαν… Έξοδο μόνο την Κυριακή… Μαγαζιά ανοιχτά πρωί – απόγευμα καθημερινά με μόνο ελληνικά προϊόντα και κουζίνα της μαμάς… Ούτε illy, ούτε segafredo, ούτε σολωμούς, ούτε μοτζαρέλες… Όσοι παίρνουν τα γράμματα στο Πανεπιστήμιο κι οι άλλοι μαθητεία σ’ έναν μάστορα να μάθουν μια τέχνη: ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μηχανικοί αυτοκινήτων… Η επανεκκίνηση δεν είναι τιμωρία… Δεν είναι ρετρό… Είναι επιβεβλημένη… Για να καταλάβουμε ποια ζωή αναλογεί στους κόπους μας χωρίς κοινοτικά πακέτα, ποσοτικές χαλαρώσεις, ενέσεις ρευστότητας και δανεικά…
ΕΙΝΑΙ ακριβώς το ίδιο, μ’ αυτό που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι ξένοι, γι’ αυτό την προτιμούν μερικοί… Απλώς, οι ξένοι προσπαθούν να μας επιβάλουν τον τρόπο ζωής που μας αξίζει, χρηματοδοτώντας την προσαρμογή μας ώστε να μην αλλάξουμε απότομα επίπεδο διαβίωσης, ενώ όσοι προτείνουν «ηρωική έξοδο», για να μην υποστούν τον καταναγκασμό, επιλέγουν το χειρότερο: να πάμε κατευθείαν στα σίξτις και τα σέβεντις, για να μην τους κάνουμε το χατίρι να προσγειωθούμε στη δεκαετία του ογδόντα… Φαίνεται ασήμαντη η διαφορά, αλλά δεν είναι: επανεκκίνηση από τη δεκαετία του ογδόντα σημαίνει μια άλλη μεν, πλην όμως, ευρωπαϊκή πορεία… Επανεκκίνηση από τη δεκαετία του εξήντα ή του εβδομήντα, σημαίνει μια δεκαετία ή μια εικοσαετία δρόμου για να ξαναβρεθούμε από τα Βαλκάνια στην Ευρώπη…
