Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΣΙΓΟΥΡΑ, είναι μια κίνηση υψηλού ρίσκου, η απόφαση για το δημοψήφισμα... Σίγουρα, ισχύει ο αφορισμός του Χέλμουτ Κολ, για αυτού του είδους τα δημοψηφίσματα: όταν ρωτήθηκε γιατί δεν έκανε δημοψήφισμα για τη μετάβαση της Γερμανίας από το μάρκο στο ευρώ, είπε ότι «ο κόσμος στο δημοψήφισμα συχνά ψηφίζει υπέρ ή κατά εκείνου που θέτει το ερώτημα και όχι υπέρ ή κατά μιας απάντησης στο ερώτημα»... Σίγουρα, το ερώτημα του δικού μας δημοψηφίσματος είναι ποικίλων αναγνώσεων και ως εκ τούτου, παραπλανητικό... Σίγουρα, το θυμικό δεν είναι καλός σύμβουλος όταν καλείται κάποιος να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας... Σίγουρα, ο λαϊκισμός απειλεί κάθε λογική και εν τέλει τη συνθλίβει, έχει κάνει άλλωστε, «θαύματα» στο παρελθόν ή λαϊκή ψήφος... Αλλά...
ΑΛΛΑ ολ’ αυτά, δεν ακυρώνουν τη δυνατότητα που έχουμε όσοι φοβόμαστε ότι το «ΟΧΙ» θα μας γυρίσει στον βαλκανικό μας μικρόκοσμο, να αποτρέψουμε το μοιραίο... Το δημοψήφισμα μπορεί να ενέχει τους κινδύνους που όλοι γνωρίζουμε, πλην όμως δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε ευκαιρία... Αρκεί το αρχικό μούδιασμα για την παράλογη κυβερνητική απόφαση να μην μείνει για πολύ μούδιασμα... Αρκεί να πειστούν όσοι προεξοφλούν τη νίκη της αρνητικής απάντησης, ότι δεν υπάρχουν τετελεσμένα, ακόμη κι όταν όλα συνηγορούν υπέρ αυτών... Και να κινητοποιηθούν...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ επιχειρήματα που μπορούν ν’ ανατρέψουν τον διαφαινόμενο ρου των πραγμάτων... Όχι ο φόβος του Grexit και της επιστροφής στη δραχμή, που παραλύουν όσους πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας... Ούτε η επένδυση στον τρόμο που γεννά η εικόνα της ουράς στις τράπεζες, τα βενζινάδικα και τα σούπερ μάρκετς... Το μεγαλύτερο επιχείρημα κατά του απονενοημένου διαβήματος είναι η υπόμνηση της επιπολαιότητας με την οποία αυτή η κυβέρνηση στάθηκε προεκλογικά και μετεκλογικά απέναντι στο πρόβλημα της χώρας... ΑΣ υποθέσουμε λοιπόν, ότι η απόφασή της για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος είναι σωστή: μια απόλυτα δημοκρατική πράξη δεν μπορεί να είναι λάθος... Ας υποθέσουμε επίσης, ότι το «ΟΧΙ» – το οποίο προτείνει η κυβέρνηση στον λαό – ως αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν απειλεί, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη, αλλά στοχεύει απλώς στο να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας μας: να «εκβιάσει» δηλαδή τους εταίρους, ώστε να δεχθούν τις προτάσεις μας... Πόσες πιθανότητες να «πέφτει μέσα» στους υπολογισμούς της έχει η κυβέρνηση;
ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ βιογραφικό της μας προδιαθέτει ώστε ν’ απαντήσουμε «ελάχιστες», αν θυμηθούμε ότι η ίδια ήταν που πίστευε ακράδαντα:
* Ότι η νωπή εντολή του Ιανουαρίου θα υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να αλλάξουν στάση...
* Ότι η νίκη της στις εκλογές θα άλλαζε την Ευρώπη και θα υποχρέωνε σε υποχώρηση το ευρωιερατείο...
* Ότι η «συμμαχία του νότου» θα έπαιρνε το «πάνω χέρι» και θ’ άλλαζε τούς υπέρ των βορείων συσχετισμούς...
* Ότι ολ’ αυτά θα υποχρέωναν τη Μέρκελ να υποχωρήσει, να δεχτεί τις απαιτήσεις μας και να ’ναι και μέρα μεσημέρι... Και άλλα πολλά...
«ΕΠΕΣΕ μέσα» σε τίποτα απ’ όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση που έδειχνε τόσο βέβαιη τον Ιανουάριο ότι θα τα καταφέρει; Όχι βέβαια... Ξόδεψε ένα πεντάμηνο για να διαπιστώσει ότι αυτοί που χαρακτήριζε «τοκογλύφους», «εκβιαστές» και «οικονομικούς δολοφόνους» δεν ήταν όσο εύκολοι αντίπαλοι νόμιζε η ίδια... «Τους δώσαμε τόσα» λέει τώρα, «τι άλλο ήθελαν ακόμα;». Αυτό αλήθεια, είχε υποσχεθεί στο λαό; Να δώσει μόνον «τόσα» και όχι «όλα»; «Το κάνουν γιατί θέλουν να ταπεινώσουν την αριστερή κυβέρνηση;» λέει επίσης... Μα, η αριστερή κυβέρνηση τους έδωσε μνημόνιο 8,2 δισεκατομμυρίων ευρώ από μόνη της και με προθυμία, σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα!... Κι επιπλέον, οι ίδιοι δανειστές που σήμερα εγκαλούνται γιατί θέλουν δήθεν να ταπεινώσουν τη κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν ταπείνωναν και την προηγούμενη κυβέρνηση; Οι χαρακτηρισμοί «εκβιαστές», «τοκογλύφοι», «δολοφόνοι», στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν τη χώρα μας και επί Σαμαρά – Βενιζέλου δεν οφείλονται;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το λάθος αυτής της κυβέρνησης ήταν ότι υποτίμησε και τους αντιπάλους και το πρόβλημα όλα τα προηγούμενα χρόνια... Νόμισε ότι βάζοντας τα περίφημα «εκρηκτικά στο τραπέζι» θα τους έπαιρνε τα σώβρακα!... Ότι, παίζοντας το «χαρτί» του «συστημικού κινδύνου» θα τους είχε διαλύσει!... Αποδείχτηκε ότι δεν είχε σχέδιο!... Αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος, όταν υποσχόταν ότι θα σκίσει το μνημόνιο και τώρα καλεί τον λαό να κάνει αυτό που δεν κατάφερε η ίδια!... Τον καλεί να πει το «ΟΧΙ» που δεν είχε το θάρρος να πει η ίδια... Γιατί, μια κυβέρνηση που νιώθει ότι θέλουν να την ταπεινώσουν, αυτή και τον λαό της μαζί, υψώνει ευθαρσώς το ανάστημά της, αν πιστεύει ότι αυτό είναι σωστό!... Και αναλαμβάνει η ίδια την ευθύνη έναντι της ιστορίας...
ΑΚΟΥΩ πολλούς, τις τελευταίες ημέρες, να παρομοιάζουν το πιθανό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της προσεχούς Κυριακής με το «ΟΧΙ» στους Γερμανούς στον πόλεμο του ’40... Λάθος!...Διότι, δικτάτορας (και κοντός και κομπλεξικός κατά τις αφηγήσεις) μεν ο Μεταξάς, αλλά είχε τα «καρύδια» να το πει ο ίδιος αυτό το ηρωικό «ΟΧΙ», ερμηνεύοντας σωστά τα «θέλω» της κοινής γνώμης... Δεν συζήτησε με τους Γερμανούς επί ένα πεντάμηνο!... Δεν «παζάρεψε» μνημόνια!... Και εν τέλει δεν ζήτησε παράταση και ...δανεικά μιας εβδομάδας για να κάνει δημοψήφισμα!...
