Του Χρήστου Τσαντήλα
ΝΑ περιγράψω πρώτα ένα από τα παιδικά παιχνίδια, που δεκαετίες πριν συνέπαιρνε τους πιτσιρικάδες, μια και οι σημερινοί τριαντάρηδες (και κάτω) δεν πρέπει να το γνωρίζουν. Μαζεύονταν λοιπόν η παρέα δίπλα στις γραμμές του τρένου και πάνω στις ράγες τοποθετούσαν, ο καθένας ξεχωριστά, μεγάλα καρφιά! Ύστερα περίμεναν το τρένο. Και μόλις περνούσε, έβγαιναν από τις κρυψώνες όλοι μαζί οι φτωχοδιάβολοι και έψαχναν τα καρφιά τους! Για να δουν ποιο απ’ αυτά έφτιαχνε μεγαλύτερο... κουταλάκι, καθώς τα «κεφάλια» των ήλων, ισοπεδώνονταν και απλώνονταν στις ράγιες. Οπότε ξαφνικά ξέσπαγε διαφωνία... Καβγάς, φωνές, βρισιές, κλωτσιές και ταραχή μεγάλη... Μέχρι να περάσει το επόμενο τρένο, να τοποθετηθούν άλλα καρφιά στις ράγες και πάει λέγοντας...
ΑΥΤΑ ήταν τα παιχνίδια μιας άλλης εποχής. Με τον κίνδυνο – θάνατο, να μην επηρεάζει καθόλου την ηρεμία των γονιών, κανενός δεν πήγαινε το μυαλό τότε πως υπήρχε και το ενδεχόμενο, το τρένο, περνώντας με ταχύτητα, αντί να ισοπεδώσει τα σίδερα, να πατήσει κανένα παιδί! Σήμερα τα παιχνίδια άλλαξαν. Και δεν τα παίζουν μόνο οι μικροί. Τα παίζουν και οι μεγάλοι. Δεν στήνουν τώρα καρφιά στις γραμμές του τρένου. Αλλά ανθρώπους! Στήνουν χώρες ολόκληρες, λαούς με ιστορία, περηφάνια και πολιτισμό, στήνουν νοικοκυριά στις ράγες και περιμένουν να περάσει το τρένο της παγκοσμιοποίησης να λιώσει αντιστάσεις, να διαλύσει κοινωνίες, να υποδουλώσει συνειδήσεις...
ΟΙ σημερινοί «πιτσιρικάδες» όπως και οι παλιοί, αγνοούν τον κίνδυνο. Παίζουν με τη φωτιά. Μόλις περάσει το τρένο, ξεχύνονται όλοι από τις κρυψώνες και ψάχνουν τα... καρφιά τους. «Αυτό, δεν έγινε καλό. Το βάζουμε ξανά στην πρέσα. Το άλλο κάπως μας βολεύει»...Και έτσι χτίζουν την ευρωπαϊκή «κοινωνία των αρεστών». Ολόκληροι λαοί στην πρέσα! Στις ράγες. Τώρα είναι η δική μας η σειρά. Της Ελλάδας η σειρά, που πληρώνει πέντε χρόνια τώρα, τις αμαρτίες της. Με τους ισχυρούς της παρέας, να τοποθετούν όλα τα κοινωνικά δικαιώματα, τα εργασιακά κεκτημένα εκατομμυρίων ανθρώπων, στις γραμμές.
ΑΠΕΙΘΑΡΧΗ, όπως άλλωστε τάζει η ιστορία της, αντιστέκεται η Ελλάδα στο «σιδέρωμα». Ανορθόδοξα όμως. Χωρίς σοβαρότητα και εθνική συνεννόηση. Με τους εγχώριους «πιτσιρικάδες» να μην μπορούν να συνεννοηθούν ώστε να περιμένουν το τρένο πιο οργανωμένοι. Τους βλέπεις στα τηλεπαράθυρα. Πράσινους, κόκκινους, πορτοκαλί και μπλε. Να αναλώνονται σε ατέρμονες κοκορομαχίες. Να μην τα βρίσκουν πουθενά. Να τσακώνονται μόλις περάσει το τρένο και τα ισοπεδώσει όλα. Ο ένας «έσκιζα τα μνημόνια ένα ένα...», ο άλλος «θα γίνει Κούγκι...», άλλος πάλι «λεφτά υπάρχουν...» και ο έσχατος, η «δημιουργική ασάφεια», το μόνο που κατάφερε ήταν να λανσάρει μόδα ξεκούμπωτων και αγραβάτωτων στην Ευρώπη. Παιδικά παιχνίδια της εποχής μας. Από ανώριμους παίχτες...
