Οι πρόγονοί μας υπήρξαν φάροι για όλη την ανθρωπότητα. Διέδωσαν το φως της γνώσης, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς σ’ όλο τον κόσμο.
Προσωπικότητες μεγάλες που ούτε οι αιώνες που περνούν δεν τους αγγίζουν. Πάντα δημιουργικοί, έξυπνοι, τολμηροί και γελαστοί.
Με τα καράβια τους ταξίδεψαν παντού. Γνώρισαν και μετέδωσαν τ’ αγαθά του εμπορίου. Οι μέρες που ήρθαν δύσκολες… το χαμόγελο σβήνει σιγά-σιγά από τα χείλη μας. Οι Φάροι δεν ακτινοβολούν όπως παλιά. Τα άσπρα καράβια είναι μόνο στα όνειρά μας. Τα παλικάρια μας και τα κορίτσια μας φορτωμένα με γνώσεις έγιναν καράβια. Πάνε σ’ άλλες χώρες για να προσφέρουν εκεί τις δυνατότητές τους και να δημιουργήσουν. Η μάνα τους, η πατρίδα τους, δακρύζει.
Όλοι έχουμε μείνει άπραγοι και προβληματισμένοι. Περιμένουμε έναν ηγέτη για να μας σώσει.
Μήπως όμως πρέπει ο καθένας μας να γίνει πρώτα ο ηγέτης του εαυτού του; Μήπως πρώτα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να μάθουμε να διαχωρίζουμε τα συναισθήματά μας και να ρίξουμε μια ματιά πίσω στις μεγάλες ιστορικές και πνευματικές στιγμές μας;
Ζούμε σ’ έναν ευλογημένο τόπο που ο Θεός απλόχερα μας τον χάρισε. Θα τον φωτίσουμε ξανά και θα ταξιδέψουμε ξανά μόνο αν μας οδηγήσει η λογική, μας κατευθύνει η σύνεση και το Εγώ γίνει Εμείς.
Ελλάδα σ’ αγαπάμε… Γιατί άραγε σε πληγώσαμε τόσο πολύ;
Κάπου στην Παλιουριά!
Δ.Μ.
