Από τον Κώστα Μαντζίκο
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του αυτισμού, η οποία καθόρισε την σημερινή πορεία του. Ο αυτισμός ξεκινάει από το 1801 με τον Jean Marc Gaspard Itard, μέχρι το 1981 με την Lorna Wing, η οποία έκανε γνωστό τον όρο Σύνδρομο Asperger στην ιατρική κοινότητα της Αγγλίας, με τη δημοσίευσή της, για μία σειρά μελέτης περιπτώσεων παιδιών που εμφανίζουν παρόμοια συμπτώματα.
Μέσα από την ιστορία του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Παθήσεων (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders- DSM) από το 1952 έως το 2013 ο αυτισμός έτυχε πολλές αλλαγές και ορισμούς. Από την Παιδική Σχιζοφρένεια, μέχρι τις Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος.
Το τελευταίο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Παθήσεων (DSM-5) δείχνει ότι η ιατρική επιστήμη και ιδίως η ψυχιατρική, έχει ξεπεράσει τα όρια από αυτά που όριζε ο ίδιος ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης. Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια υπερβολή στην ιατρική, που αυτή μαίνεται εδώ και χρόνια. Μερικά από τα πιο σημαντικά λόγια του Ιπποκράτη, που σήμερα το DSM και οι ψυχίατροι παραβιάζουν είναι: «Οι υπερβολικές θεραπείες ενδείκνυνται μόνο, σε υπερβολικές ασθένειες», καθώς και- «Όση και αν είναι η αγάπη σου για την τέχνη της Ιατρικής, θυμήσου πως υπάρχει και η αγάπη για την ανθρωπότητα». Σήμερα με την επικράτηση ενός ιατρό-κεντρικού μοντέλου, η προτεραιότητα δεν δίνεται στον άνθρωπο ως ολότητα (σώμα, πνεύμα, ψυχή), αλλά στην υπερβολική συνταγογράφηση, (πιές ένα καταπότι και έγιανες). Έτσι έχει δημιουργηθεί ένα ιατρικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Τα πάντα είναι πλέον θέμα φήμης και κερδοσκοπίας.
Δεν υπάρχει ένας απόλυτος ορισμός για τον αυτισμό από την επιστημονική κοινότητα, αλλά όλοι οι ορισμοί για τον αυτισμό είναι διαμορφωμένοι μέσα από το ιατρό-κεντρικό μοντέλο και όχι από το άνθρωπο-κεντρικό μοντέλο. Καταρχήν, η ιατρική ορίζει τον αυτισμό ως μια νεύρο-αναπτυξιακή διαταραχή με σημαντικές ελλείψεις στην επικοινωνία, στην φαντασία και στη σκέψη. Με λίγα λόγια ως μια ψυχική διαταραχή που πρέπει να θεραπευτεί. Όμως οι αυτιστικοί που βιώνουν τον αυτισμό και τον γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τους επιστήμονες, τον ορίζουν ως ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου, σκέψης, έκφρασης συναισθημάτων
και αντίληψης του κόσμου. Άρα δεν είναι ψυχική διαταραχή και οι αυτιστικοί είναι με τον δικό τους τρόπο φυσιολογικοί όπως και οι Κωφοί. Ο αυτισμός είναι γονίδιο και δεν θεραπεύεται.
Το εν λόγω DSM-5, όπως και τα προηγούμενα DSM, διαταράσσει την ροή της φυσιολογικότητας της ανθρωπότητας, που ήδη έχει ως σκοπό σε λίγα χρόνια να ταμπελοποιήσει ως ψυχικά διαταραγμένους όλο τον κόσμο και να αυξήσει την κερδοσκοπία των φαρμακευτικών εταιριών. Σήμερα η ψυχιατρική δεν εστιάζει σε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη από βοήθεια. Αλλά εστιάζει στο να δημιουργήσει νέες ασθένειες και να διώξει τo φυσιολογικό.
Όπως αναφέρει ο Allen Frances M.D. PhD, διακεκριμένος ψυχίατρος στην Αμερική καθώς και επικεφαλής της Ομάδας Κρούσης για την συγγραφή του DSM-4 στο αξιόλογο βιβλίο του «Η διάσωση του φυσιολογικού- DSM-5: το δριμύ κατηγορώ ενός ψυχιάτρου», το DSM έχει δημιουργήσει μερικές ψευδό-επιδημίες και μια από αυτές είναι και ο αυτισμός. Οι ψυχίατροι πολλές φορές σε φυσιολογικούς ανθρώπους δίνουν την λάθος διάγνωση «αυτισμός», προκειμένου να πάρουν χρήματα και να αυξηθεί και η κερδοσκοπία των φαρμακευτικών εταιριών.
Από την άλλη οι ψυχίατροι δίνουν διπλή διάγνωση στους αυτιστικούς γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο αυτισμός είναι φυσιολογικός αλλά συνεχίζουν να λένε βάση του ιατρό-κεντρικού μοντέλου ότι ο αυτισμός είναι ψυχική ασθένεια γιατί έχει δήθεν διαταραχή συναισθημάτων, ο αυτιστικός δεν μπορεί να μιλήσει και να γράψει (Γενική Αφασία), δεν διαβάζει εκφράσεις του προσώπου επειδή έχει πρόβλημα στον κροταφικό λοβό, δεν μπορεί να συμπληρώσει τα κενά των λέξεων που λέει ο άλλος με μαντική ικανότητα, είναι εγωιστικό άτομο (Ναρκισσιστική Διαταραχή), είναι κλεισμένος στον εαυτό του (Ήπια Καταθλιπτική Διαταραχή), είναι αγχώδες άτομο (Αγχώδης Διαταραχή), διακατέχεται από φόβο για συναναστροφή με άλλους (Κοινωνική Φοβία και Κοινωνικό Άγχος), έχει παραισθήσεις (Σχιζοφρένεια), έχει Διαταραχή Προσωπικότητας και τέλος ότι δεν κατανοεί αυτά που λέει ο μη- αυτιστικός άνθρωπος (Νοητική Αναπηρία). Αυτό συμβαίνει γιατί θέλουν οι ψυχίατροι να συνταγογραφούν στους αυτιστικούς τα ψυχοφάρμακα Adderall, Ritalin και MDMA για να αλλάξει η χημική ισορροπία του εγκεφάλου και να προκαλέσουν έτσι, πραγματικό πρόβλημα. Πλέον όλα είναι ένα καλοδουλεμένο σχέδιο των κυβερνήσεων, των ψυχιάτρων και των φαρμακευτικών εταιριών. Πολλοί ψυχίατροι βασίζονται στην «βίβλο» τους το DSM-5 και για αυτό μπορούν να βγάζουν όσες διπλές διαγνώσεις θέλουν στους αυτιστικούς, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αυτιστικοί στην Ελλάδα δεν έχουν δικαιώματα και δεν είναι κατοχυρωμένα από κανένα φορέα. Έχουν αφαιρεθεί πολλές δήθεν ψυχικές παθήσεις από το DSM, ύστερα από διαμαρτυρίες ανθρώπων, που σε τελική ανάλυση οι ψυχίατροι παραδέχθηκαν ότι ήταν λάθος να μπουν στο DSM.
Άρα ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια, αλλά φυσιολογική κατάσταση. Ζούμε σε μια κοινωνία με διαφορετικούς ανθρώπους. Οι αυτιστικοί θέλουν την αποδοχή της κοινωνίας. Πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε την αληθινή εικόνα του αυτισμού, μέσα από τους αυτιστικούς. Ως άνθρωποι πάντα αποδεχόμασταν την ομοιογένεια και φοβόμασταν την διαφορετικότητα. Για αυτό θεωρούν τους αυτιστικούς ως άτομα παράξενα, υπάνθρωπους, ενώ εκείνοι έχουν πολλές ικανότητες και καταλαβαίνουν πολλά. Πρέπει λοιπόν, να δοθεί ένα τέλος στον αφανισμό τους.
* Ο Κώστας Ν. Μαντζίκος είναι φοιτητής Ειδικής Αγωγής και συγγραφέας.
