Του Χρήστου Τσαντήλα

ΜΕΓΑΛΗ πολιτική συζήτηση πυροδότησε τούτες τις μέρες, όπως αναμενόταν άλλωστε, η συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ, στο Βερολίνο, με φόντο το χρέος της Ελλάδος και τις όποιες προσδοκίες των Ελλήνων για θετικά μηνύματα στην κατεύθυνση εξόδου από τα μνημόνια. Πολλές προσδοκίες...

ΤΙ ζητούσαμε ακριβώς από τον Αντώνη Σαμαρά; Να έπιανε ας πούμε την Αγγέλα από το μαλλί, να της άστραφτε δυο σκαμπίλια και να της έλεγε, άκου δω κυρά μου, κόψε την πλάκα και άσε εμάς να αποφασίζουμε για το μέλλον μας; Και ακόμα να της έλεγε, καπάκι... εσείς οι Γερμανοί χρωστάτε στην Ελλάδα, όχι η Ελλάδα σε σας; Αυτό ζητούσαμε;

ΑΥΤΗΝ την αντίδραση περιμέναμε από έναν μόνο άνθρωπο; Τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι δεν αντιδρούμε στα καταστροφικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος μας και σε βάρος των οικογενειών μας; Τη στιγμή που μια χώρα ολόκληρη δεν αντιδρά στην καταφανέστατη υποδούλωσή της στα διεθνή οικονομικά συμφέροντα;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ θα πρέπει, αν τα δεχθούμε αυτά, να παραδεχθούμε επίσης, ότι και ο πρωθυπουργός που επικρίνουμε, είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Καθ' εικόνα και ομοίωση! Ανεκτικός και δεκτικός σε ό,τι του επιβάλλουν οι ξένοι, όπως είμαστε κι εμείς άλλωστε απέναντι σ΄ αυτά που μας επιβάλλει η ελληνική κυβέρνηση. Και ο πρωθυπουργός...

 *ΟΛΟΙ... στριμωγμένοι είμαστε, περιέργως όμηροι μιας ανεξήγητης ηττοπάθειας, που δεν φαίνεται να γιατρεύεται ακόμα κι αν πέρασαν πέντε χρόνια τώρα σκληρής δοκιμασίας. Εφτάψυχοι. Ο πρωθυπουργός γιατί να είναι κάτι διαφορετικό;

*ΠΟΣΟΙ, πώς και πότε, αντέδρασαν δυναμικά, έτσι στα δύσκολα αυτά χρόνια της οικονομικής κατοχής, να μείνει στην ιστορία ως πράξη αντίδρασης και αντίστασης ενός λαού που πληρώνει πολύ ακριβά τις αμαρτίες πολιτικών του, που τον οδήγησαν μισό αιώνα πίσω;

*ΠΟΣΟΙ και πώς αντέδρασαν, όταν ο μισός και παραπάνω ενεργός πληθυσμός, γύρισε σε εργασιακό μεσαίωνα;

*ΠΟΣΟΙ και πώς αντέδρασαν όταν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, απολύθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι από το δημόσιο, ή από ιδιωτικές επιχειρήσεις που οδηγήθηκαν και οδηγούνται καθημερινά σε λουκέτο;

*ΠΟΣΟΙ και πώς αντέδρασαν στη διάλυση της δημόσιας υγείας, στο ξεχαρβάλωμα της παιδείας, στον θάνατο της οικοδομής και στον μαρασμό έως αφανισμό δεκάδων επαγγελμάτων που ζούσαν γύρω από τη δραστηριότητα αυτή;

*ΠΟΤΕ υπήρξε μια δυναμική αντίδραση από τη μαθητική ή πανεπιστημιακή κοινότητα, μια σημαντική «εθνική άρνηση» στη μετανάστευση του επιστημονικού μας δυναμικού για εξεύρεση εργασίας;

*ΠΟΤΕ και πώς αντιδράσαμε, στην απίστευτη φορολογία της περιουσίας που με ιδρώτα αποκτήσαμε, στην αρπαγή των μισθών μας και στην κλοπή των ασφαλιστικών μας ταμείων;

ΑΝ και είναι τόσα πολλά αυτά που μπορώ να απαριθμήσω, παρόλα αυτά, εκείνο που μας χαρακτηρίζει είναι που θέλουμε... τσαμπουκά πρωθυπουργό!