Του Κων/νου Ι. Τσιρονίκου

Η κοινωνική πολιτική που εφήρμοζαν εδώ και δεκαετίες οι εκάστοτε κυβερνήσεις αυτού του τόπου χαρακτηρίζονταν από πλούσιες και επιλεκτικές παροχές, εύκολη χορήγηση επιδομάτων και ανεμπόδιστη, σχεδόν πρόσβαση του λαού μας στην πολυφαρμακία. Τόση, που στο κάθε σπίτι υπήρχε ένα μικρό φαρμακείο από αναγκαία και μη φάρμακα.

Μέσα σε αυτήν την σπατάλη και με ανεξέλεγκτο τρόπο, ασκούμενη κοινωνική πολιτική πρέπει να προσθέσουμε τη μαύρη εργασία, τα πενιχρά έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων και κυρίως τη διασπάθιση του δανειακού δημοσίου χρήματος. Το αποτέλεσμα της κρατικής αυτής ανηθικότητα ήταν να καταστεί η πατρίδα μας παγκόσμια πρωταθλήτρια στην παραγωγή σκανδάλων, αφού γέμισε η χώρα, εκτός των άλλων, από κρατικοδίαιτους «μαϊμού» αναπήρους, ψευτοπολύτεκνους και συνταξιούχους του επάνω κόσμου.

Και η μεγάλη απορία για τον απλό Έλληνα πολίτη, το νομοταγή και ενσυνείδητο, είναι το πώς οι σαλτιμπάγκοι αυτοί αποκτούσαν τον χαρακτηρισμό του «βαριά ανάπηροι» ή «πολύτεκνοι» που τους έδινε το δικαίωμα να εισπράττουν μηνιαίως ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, ως επίδομα αναπηρίας ή πολυτεκνίας.

Μέσα σε αυτή την θύελλα της επερχόμενης καταστροφής πρέπει να προσθέσουμε τις υπερκοστολογήσεις ιατρικών μηχανημάτων και υλικών και τις υπερσυνταγογραφήσεις που επέφεραν τεράστια χρηματικά ποσά σε εγκληματικά κυκλώματα κατακρεούργησης του εθνικού συστήματος υγείας, τα οδυνηρά αποτελέσματα του οποίου βιώνουμε σήμερα.

Όλα αυτά και πολλά άλλα δημιούργησαν ένα διαρκές αιμορραγικό επεισόδιο στα ασφαλιστικά ταμεία και τη δημιουργία μεγάλων ελλειμμάτων, τα οποία επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό και τον έκαναν περισσότερο ελλειμματικό.

Αυτή την τρύπα και την πτώχευση των ασφαλιστικών ταμείων καλείται σήμερα να πληρώσει ο ελληνικός λαός. Κατά τρόπο άδικο και ανισοβαρή. Βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι πλούσιους και φτωχούς. Έχοντες και μη έχοντες. Αποτέλεσμα, η ελλιπής λειτουργία του Ε.Σ.Υ., ΕΟΠΥΥ και των άλλων ασφαλιστικών φορέων να οδηγούν στην εγκατάλειψη και στον θάνατο των φτωχών ασφαλισμένων. Αυτών που αδυνατούν να πληρώσουν το ακριβό φάρμακο και τις εγκληματικές περικοπές και αποκλεισμούς, λόγω ηλικίας, ιατρικές εξετάσεις που επέβαλε η ανελέητη δημοσιονομική πολιτική του υπουργείου της Υγείας.

Είναι λυπηρό, αλλά αυτή η ηθική εκτροπή του κράτους καταδικάζει την τάξη των φτωχών στην ποινή του θανάτου. Γιατί αυτούς χτυπούν οι κεραυνοί των επιβαρύνσεων και περικοπών στην υγεία. Τους ανέργους, τους ανασφάλιστους, τις στρατιές των πεινασμένων και αδικημένων... που δεν έχουν τα εφόδια να αμυνθούν. Ούτε τα όπλα για να πολεμήσουν στον πόλεμο που τους κήρυξε η ανελέητη εξουσία. Που κοιτάει μόνο πώς θα πάρει καλό βαθμό από την Τρόικα και όχι το λαό της, που τον κρατά διαρκώς στην υπαρξιακή του αγωνία και επιβίωση. Τους φτωχούς και άμοιρους πολίτες...

Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αλλά οδυνηρή πραγματικότητα. Είναι γεγονότα που προκαλούν κοινωνική συγκίνηση. Που καταδεικνύουν περίτρανα τη μοίρα των φτωχών και το τέλος τους, όταν λείπει η ένθεη αγάπη. Που ξεκινά από την πραγματική αγάπη στον άνθρωπο. Αυτή, δυστυχώς, έλλειπε την άλλη φορά από την εξουσία και τον άνθρωπο γιατρό. Και ο φτωχός καρδιοπαθής που δεν είχε να πληρώσει, οδηγήθηκε στο θάνατο. Αυτή η μεγάλη αξία λείπει και στις σκόπιμες καθυστερήσεις σε χειρουργεία και εξετάσεις που, αρκετές φορές, έχουν ως κατάληξη την απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Και το απάνθρωπο κράτος παρακολουθεί τα αποτελέσματα των νομικών του πεπραγμένων, χωρίς να παρεμβαίνει δυναμικά και αποτελεσματικά στο σταμάτημα της μακάβριας μετάβασης, των φτωχών και αδυνάτων, από τη ζωή στο θάνατο. Για αρκετούς πολύ πρόωρα! Αιτία; Η ανυπαρξία κρατικής φροντίδας και ελέους! Που οδηγεί στην αναμονή, στην εγκατάλειψη, στο θάνατο.

Δυστυχώς, αυτά τα λυπηρά φαινόμενα συμβαίνουν ακόμη. Και τώρα που γράφεται αυτό το άρθρο. Γιατί τίποτα δεν διορθώθηκε στην ανθρώπινη και κρατική συμπεριφορά. Γιατί, ο ελληνικός λαός «βομβαρδίζεται» αδιάκοπα ηλεκτρονικά και έντυπα από χρηματοοικονομικές βόμβες, οι οποίες τοποθετούν τον άνθρωπο σε δευτερεύουσα μοίρα. Γι’ αυτό ο μη έχων και φτωχός είναι πάντοτε υποτιμημένος, ασήμαντος και περιθωριακός. Αυτό πρέπει ν’ αλλάξουμε. Να βάλουμε τον άνθρωπο εκεί που του ταιριάζει. Εκεί που ο Θεός τον έταξε. Στο κέντρο. Για να σταματήσει η καθημερινή οδύσσεια του φτωχού, του ανέργου, του πεινασμένου, του αδικημένου...