Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Κάποτε υπήρχε και αυτό που λέγαμε «εθνική συνεννόηση».
Όχι ότι είναι πολύ εύκολο να συνεννοηθούμε οι Έλληνες μεταξύ μας έτσι κι αλλιώς. Εδώ ένας μπορεί να είναι και επειδή δεν έχει με ποιον άλλον να μαλώσει πηγαίνει στον καθρέφτη και μαλώνει με τον εαυτό του για να εκτονώνεται.
Ωστόσο, ακόμη και σε εποχές μεγάλης πολιτικής έντασης, τότε που τα πολιτικά πάθη ήταν ιδιαίτερα οξυμένα, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που εναλλάσσονταν στην εξουσία, είχε κατά καιρούς γίνει κατορθωτό έστω και πρόσκαιρα, σε κάποια επιμέρους θέματα να βρεθεί ένα modus vivendi μεταξύ των δύο για κάποια μείζονα πολιτικά θέματα καθώς και για τα εθνικά.
Στα «χρόνια της χολέρας» που περνάμε αυτή η πρόδηλη ανάγκη για «εθνική συνεννόηση» λογικά θα έπρεπε να προκύπτει αβίαστα.
Και όταν λέμε «χρόνια της χολέρας» να μην παρεξηγηθούμε. Πρόκειται για το βιβλίο του νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Μόνο που μεταξύ των ελληνικών κομμάτων, κυρίως δε μεταξύ της Κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «έρωτας» δεν παρατηρείται καθόλου. Και μένουν σε μας, τους πολίτες, «τα χρόνια της χολέρας» σκέτα.
Για κάποιο λόγο, η Κυβέρνηση που αποτελείται από τα δυο κόμματα που μεταπολιτευτικά εναλλάσσονταν στην εξουσία, με το ΠΑΣΟΚ να έχει τη μερίδα του λέοντος, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να έρθουν σε καμία συνεννόηση με τη νεόκοπη αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό το... αίσθημα, είναι αμοιβαίο. Φυσικά, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που διογκώθηκε λόγω συγκυριών απότομα, είναι νεόκοπη αντιπολίτευση, έχει στο εσωτερικό του πολλές αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις και προβλήματα «ταυτότητας» τα οποία ποικιλοτρόπως και δημοσίως εκφράζονται από μέλη του και έχει έναν νεαρό αρχηγό με ό,τι συνεπάγεται η ...ορμή της νιότης, δεν βοηθάει ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση της συνεννόησης. Αντιθέτως μάλιστα. Αλλά βεβαίως και από πλευράς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνούν επίσης δεν φαίνεται ανάλογη διάθεση. Ποιος φταίει; Παρότι οι μεν κατηγορούν τον δε για το κλίμα ασυνεννοησίας και όχι μόνον, που επικρατεί, είναι σαφές ότι «μονός καβγάς δεν γίνεται». Χρειάζονται τουλάχιστον δύο. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι «τρεις στον γύρο». Ο δε «τρίτος» του γύρου, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, έχει και «προσωπικά» με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει απορροφήσει μέγα μέρος των δυνάμεών του και έχει καταλάβει σημαντικό μέρος του χώρου του από την απαρχή της κατάρρευσής του, οπότε εμπλέκονται και άλλα ζητήματα στην όλη αντιπαράθεση.
«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» και κάποιες, ελάχιστες, πιο συναινετικές φωνές εκατέρωθεν.
«Άσπρο» λέει η Κυβέρνηση, «μαύρο» λέει η αξιωματική αντιπολίτευση (που έτσι κι αλλιώς τα βλέπει όλα «μαύρα») που ζητάει εκλογές κάθε μέρα, επαναλαμβάνοντας ένα σκηνικό που φυσικά και το έχουμε ξαναζήσει. Άλλωστε στην Ελλάδα, και όχι μόνον τη μεταπολιτευτική, οι εκλογές, χρησιμοποιούνται κατά παράδοση ως «πολιτικό όπλο» για να προωθούν τους σκοπούς τους τα κόμματα εξουσίας. Δεν προκύπτουν δηλαδή από εθνική αναγκαιότητα καλά και ντε (αφού συνταγματικά είναι ανοχύρωτες και η λεγόμενη «τετραετία» ισχύει τύποις), αλλά πολιτική ανάγκη των κομμάτων. Στο βάθος κήπος, όλοι βεβαίως θέλουν να μας «σώσουν» αλλά, εντάξει, από αυτό πια δεν πολυμασάμε, έχουμε καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι.
Και για να μην πάμε μακριά να θυμηθούμε το ΠΑΣΟΚ το 2009.
Το ΠΑΣΟΚ που μετ΄ επιτάσεως και σε καθημερινή βάση ζητούσε επί ένα χρόνο και πλέον «εκλογές» από το πρωί ίσαμε με το βράδυ, με προμετωπίδα το σύνθημα το Γιώργου Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν» που πέρασε ως «τραγέλαφος» στην ιστορία. Τελικά στην περίπτωση αυτή και από την εξέλιξη των πραγμάτων, βρήκε την απόλυτη εφαρμογή του το «πρόσεχε τι εύχεσαι». Έγιναν πρόωρες εκλογές, έγινε το ΠΑΣΟΚ Κυβέρνηση, βρέθηκε χωρίς να υπάρχουν λεφτά με την «καυτή πατάτα» στο χέρι, βρέθηκε ο Γ. Παπανδρέου στο Καστελόριζο να μας μπάζει στο μνημόνιο και άρχισε η πτώση του ΠΑΣΟΚ που εξελίχθηκε σε κατρακύλα ποσοστών.
Τώρα ζούμε πάλι ένα deja vu
Οι συνθήκες άλλαξαν αλλά εμείς παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές με μία αξιωματική αντιπολίτευση που ζητάει επί καθημερινής βάσεως εκλογές και με τις μετρήσεις να δείχνουν ότι οι πολίτες στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν τις επιθυμούν, ίσως γιατί ξέρουν καλύτερα. Αλλά, ποιος κάθεται να ασχοληθεί με τους πολίτες;
Με αφορμή το θέμα της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, η προσφιλής φράση είναι «κάποιοι παίζουν με τους θεσμούς». Στην πραγματικότητα όμως το πραγματικά επιβλαβές είναι ότι παίζουν με τη χώρα. Διότι επίσης στην πραγματικότητα ελάχιστα ενδιαφέρει και όλους αυτούς που «ονοματολογούν» περί του προσώπου του νέου Προέδρου και όλους εμάς που παρακολουθούμε, «ποιος» θα είναι ο νέος «διακοσμητικός» Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το «ψητό» είναι προφανώς στην πρόωρη προκήρυξη εθνικών εκλογών.
Σήμερα η Βουλή ψηφίζει για ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση.
Όλα δείχνουν ότι την έχει στην τσέπη. Είναι το «τέχνασμα» στο οποίο κατέφυγαν Σαμαράς και Βενιζέλος για να κερδίσουν πολιτικό χρόνο και να «φρενάρουν» τα διακινούμενα σενάρια περί πρόωρων εκλογών ακόμη και πριν τα Χριστούγεννα. Τώρα τουλάχιστον μετατίθεται το ενδεχόμενο στα συνταγματικά όρια με το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή τον Μάρτιο και εφόσον δεν βρεθούν οι «180».
Και επειδή η επόμενη Βουλή θα είναι αναθεωρητική...
...Γίνουν δε γίνουν εκλογές λόγω Προέδρου, ας φροντίσουν τουλάχιστον οι εθνοπατέρες να διασφαλίσουν τις εθνικές εκλογές ως προς τη διάρκεια τους για να σταματήσει επιτέλους αυτό το κακόγουστο και επικίνδυνο παιχνίδι με τις εκλογές και τη χώρα.
