Οι μετακινήσεις στελεχών από μια παράταξη σε άλλη

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Οι μετακινήσεις στελεχών στις μέρες μας από κόμμα σε κόμμα και από δημοτική

παράταξη σε άλλη αποτελούν σημείο των καιρών άξιο σχολιασμού και αυτό θα επιχειρήσω στη συνέχεια.
Πριν μερικά χρόνια, θυμάμαι, στην προσπάθειά τους τα κόμματα και οι αρχηγοί τους να περιχαρακώσουν τους χώρους τους και να περιορίσουν τις διαρροές οπαδών και, κυρίως, στελεχών, εφάρμοζαν το δόγμα Ευάγγελου Αβέρωφ σύμφωνα με το οποίο, όποιος έφευγε απ’ το μαντρί τον έτρωγε ο λύκος. Όταν, μάλιστα, κάποιοι τολμούσαν να πράξουν το αντίθετο, χαρακτηρίζονταν προδότες και η πράξη τους θεωρούνταν έγκλημα καθοσιώσεως. Γι’ αυτό και οι τολμηροί αντιμετωπίζονταν, αναλόγως, απ’ τη μεγάλη πλειοψηφία των πρώην οπαδών και ψηφοφόρων τους. Αλλά και η ιστορία απέδειξε, ότι τα πρόσωπα αυτά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με την πάροδο του χρόνου έγιναν ανυπόληπτα και έπεσαν, σιγά ­ σιγά, στην αφάνεια.
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, όμως, έγιναν μεγάλες ανατροπές, που συνοδεύτηκαν και από αμφισβήτηση των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών και όχι μόνο. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύθηκε, ομολογουμένως, με μαεστρία ο κ. Τσίπρας και κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να ανεβάσει τα χαμηλά ποσοστά του κόμματός του και να το καταστήσει κόμμα εξουσίας. Η τακτική του στηρίχθηκε, εκτός των άλλων, στην προσέγγιση στελεχών από άλλους χώρους και, κυρίως, απ’ το ΠΑΣΟΚ, το οποίο και λεηλάτησε μετά μανίας, αλλά και κομμάτων, όπως των ΑΝ.ΕΛ. του κ. Καμένου απ’ τον ακροδεξιό χώρο, με τους οποίους συγκυβέρνησε επί μακρόν. Κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, έκανε, επίσης, για τους δικούς του λόγους ο σημερινός Πρωθυπουργός, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, οπότε οι μετακινήσεις στελεχών στην κεντρική πολιτική σκηνή έγιναν κάτι το συνηθισμένο και γίνονται αποδεκτές χωρίς διαμαρτυρίες και αρνητικές συνέπειες για τους τολμηρούς. Σιγά ­ σιγά, αυτές πέρασαν με ευκολία απ’ την κεντρική πολιτική σκηνή και στην τοπική αυτοδιοίκηση, γεγονός που πιστοποιείται και στα ψηφοδέλτια των δύο βασικών διεκδικητών του δημαρχιακού θώκου στον Δήμο Λαρισαίων, του κ. Καλογιάννη και του κ. Μαμάκου.
Κατά την προσωπική μου άποψη και ανεξάρτητα απ’ τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε σ’ αυτή την εξέλιξη, οι μετακινήσεις αξιόλογων στελεχών και οι προσεγγίσεις κομμάτων δεν είναι καταδικαστέες, γιατί έχουν και τη θετική τους πλευρά. Κατ’ αρχήν, είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου και κάθε πολιτικού σχηματισμού να εξελίσσεται, να αναθεωρεί, να μπολιάζεται και να κάνει τις υπερβάσεις του, όταν διαπιστώνει, ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις συνεργασίας, που αφορούν το κοινό καλό. Πέραν τούτου, όταν οι μετακινήσεις αυτές γίνονται κατόπιν ωρίμου σκέψεως και όχι εξ αιτίας κομματικού ή άλλου ιδιοτελούς συμφέροντος, αναπνέει καλύτερα η Δημοκρατία, αφού, κατ’ αυτόν τον τρόπο, αμβλύνεται ο φανατισμός και το διχαστικό κλίμα και διευκολύνεται ο διάλογος, ο οποίος αποτελεί συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας, ενώ εξασφαλίζονται ευκολότερα οι συγκλίσεις και οι συνθέσεις απόψεων. Άλλωστε, προοδεύουν περισσότερο οι κοινωνίες εκείνες, που έμαθαν να συνομιλούν, να συνεργάζονται και να συνθέτουν.
Εν τούτοις, δεν είναι όλες οι μετακινήσεις στελεχών ευπρόσδεκτες, γιατί κάποιες απ’ αυτές έχουν να κάνουν με ταπεινά κίνητρα, που οδηγούν στον εκφυλισμό και την παρακμή της πολιτικής ζωής ενός τόπου και, γι’ αυτό, είναι καταδικαστέες. Άλλες απ’ αυτές έχουν να κάνουν με σκοπιμότητες, με εμπάθεια και διάθεση για εκδίκηση εκ μέρους του μετακινούμενου στελέχους, που προέκυψε, είτε κατά τη διάρκεια άσκησης καθηκόντων του, είτε παραγκωνισμού του από επιθυμητά αξιώματα, είτε άρνησης ενός επικεφαλής να τον συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του, οπότε αναζητεί αλλού στέγη, για να συμμετέχει, ενεργά, στη ζωή ενός τόπου. Κάποιες άλλες, επίσης, που είναι και οι χειρότερες, αποτελούν προϊόν συναλλαγής με αποτέλεσμα, τότε, αντί της διαφάνειας να επικρατεί το παρασκήνιο και η ίντριγκα και να προέχει το ατομικό και όχι το γενικό συμφέρον. Γι’ αυτό, τέτοιες μετακινήσεις πρέπει να αποφεύγονται και να μην γίνονται αποδεκτές, γιατί γίνονται αιτία να επιβραβεύεται και να επικρατεί ο αμοραλισμός, ο οποίος γίνεται αιτία έκπτωσης ηθικών αρχών και αξιών αναγκαίων για την πρόοδο και την προκοπή ενός τόπου.
Και μια που οι δημοτικές εκλογές βρίσκονται προ των πυλών, είναι χρέος των δημοτών, πριν οδηγηθούν στην κάλπη, να αναζητήσουν και να σταυρώσουν τους καλύτερους απ’ τους υποψηφίους, αλλά και να ερευνήσουν, σε ποια κατηγορία ανήκουν τα μετακινούμενα στελέχη και, ανάλογα, να τα ενισχύσουν ή να τα αποδυναμώσουν με την ψήφο τους. Μόνο, έτσι, μπορούν να συμβάλουν στην εκλογή αυτών, που την αξίζουν, πραγματικά.