Όμως, προσπαθούμε να κατανοήσουμε, πώς γίνεται, τόσα νερά της βροχής τριών μερόνυχτων, που έχουν πέσει στα ορεινά και τα πεδινά της Θεσσαλίας, να σκεπάσουν τεράστιες εκτάσεις με καλλιέργειες, ολόκληρα χωριά, οικισμούς, να κινδυνεύουν σοβαρά οι πόλεις και στο ορμητικό πέρασμά τους, να καταστρέφουν ό,τι ήταν μπροστά τους;
Είναι αδιανόητο. Κάτι δεν πρέπει να πήγε καθόλου καλά σε όλο τον σχεδιασμό -εάν αυτός υπήρξε- αφού δεν είδαμε να έχουν παρθεί γενναίες αποφάσεις ούτε συγκεκριμένα αντιπλημμυρικά έργα, εδώ και σε όλη τη Θεσσαλία, που να συγκρατούν, όσο μπορούν, την «οργή» των νερών, κατεβαίνοντας απ’ τα βουνά.
Και να σκεφτεί κανείς πως, πριν από τρία χρόνια, την ίδια εποχή, μια παρόμοια κακοκαιρία, ο «Ιανός», με πολύ μικρότερης έντασης φαινόμενα, είχε χτυπήσει πάλι τον κάμπο της Καρδίτσας και των Φαρσάλων, με αποτέλεσμα καταστροφές και ανθρώπινα θύματα, γιατί, όπως είπε τότε κάποιος άγνωστος του διαδικτύου, πολύ φιλοσοφημένα, «Το νερό έχει μνήμη και θα μας ξαναπνίξει»…
Η αμέλεια και η ανικανότητα, όταν πρόκειται για αρμόδιους τοπικούς παράγοντες και μάλιστα όταν ζητούν την ψήφο μας για μια ακόμα φορά στις αυτοδιοικητικές εκλογές σε λίγες μέρες, είναι χειρότερο κακό από την όποια καλή πρόθεση και δικαιολογία.
Μιας και μιλήσαμε για τα αντίβαρα τα οποία έχουμε ανάγκη για να αμβλύνεται η πικρή γεύση από το καταστροφικό πέρασμα της πρωτοφανούς κακοκαιρίας, εμείς εδώ, ανοίγουμε την ποιητική συλλογή του φίλου και συναδέλφου Νευρολόγου - Ψυχίατρου Μανόλη Πρατικάκη, με τίτλο «Το Νερό», για να «καθαρίσουμε» το πρόσωπό μας από τη λάσπη που άφησε η κακοκαιρία «Ντάνιελ».
Ο ποιητής από τα 4 στοιχεία (ριζώματα), χώμα, νερό, φωτιά, αέρας, του προσωκρατικού Εμπεδοκλή, παίρνει το νερό, το «καθαρίζει», το σηκώνει ψηλά για να δει στο φως την καθαρότητά του και μέσα από τον 15σύλλαβο, εξοικειώνεται και το «αγκαλιάζει» με σεβασμό.
Μήτε από δρυ γεννήθηκες μήτε από μαύρη πέτρα
Μα από πηγούλα έρχεσαι και σαν πηγούλα σβήνεις.
Ο βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 2003, Πρατικάκης, γράφει μόνο για το νερό γιατί και δίνει σ’ αυτό ιδιότυπους χαρακτήρες όπως ασύλληπτο, πλανόδιο, απλόχερο, παράφορο, σπάταλο, υποβόλιμο, κ.λπ. Το νερό, ως βασικό στοιχείο της ζωής, εκτός από τους ποιητές, είναι πηγή έμπνευσης και για τους μουσικούς δημιουργούς, με πρώτο τον Γερμανό συνθέτη Χαίντελ (1685-1759), ο οποίος έγραψε το σπουδαίο συμφωνικό έργο «Μουσική των Νερών», για να συνοδεύει τον βασιλιά Γεώργιο Α’ σε μια βαρκάδα στον ποταμό Τάμεση του Λονδίνου…
Κι άλλος ποταμός, ο Μολδάβας, που περνάει μέσα από το κέντρο της Πράγας, στην Τσεχία, με τα δεκάδες φράγματα σε όλο το μήκος του, έγινε αντικείμενο λατρείας από τους Τσέχους και από τον εθνικό συνθέτη τους, τον Μπέντριχ Σμέτανα, ο οποίος συνέθεσε το υπέροχο συμφωνικό ποίημα «Μολδάβας», από τον κύκλο, «Η χώρα μου».
Βλέπουμε πως ενώ άλλοι λαοί λατρεύουν και εξυμνούν τα ποτάμια τους, εμείς εδώ, τα φοβόμαστε και τα καταριόμαστε -τρόπος του λέγειν- γιατί δε φροντίσαμε να δημιουργήσουμε συνθήκες ομαλής και ασφαλούς ροής, με οδυνηρές συνέπειες, όπως έγινε με τον δικό μας Πηνειό.