Αυτό επικρατούσε πριν χρόνια. Τώρα πιστεύαμε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εφόσον γίνανε έργα αντιπλημμυρικά, κι όλα μπήκαν σε τάξη σχετικά με τη ροή του ποταμού….
Εκεί στην κοίτη του Πηνειού, ήταν το σπίτι του Φώτη, όπως και πολλών άλλων φτωχών ανθρώπων που ζούσαν βρέθηκαν εκεί, στη συνοικία των Αμπελοκήπων τα Ταμπάκικα, έχτισαν πάνω στο ανάχωμα στην εξωτερική πλευρά του ποταμού, και καθημερινά ζουν κοντά του αντιμέτωποι με τα καλά μα και τα άσχημα αυτής της περιοχής.
Μια αναπνοή απείχε απ’ το ποτάμι, το μικρό φτωχικό σπιτάκι του Φώτη όπου έμενε εκεί με την οικογένειά του. Ήταν κουρέας το επάγγελμά του, κι είχε ένα μικρό κουρείο στο κέντρο της συνοικίας. Καθημερινά ο δρόμος που τον οδηγούσε αυτό περνούσε απ’ το στενό δρομάκι του δικού μου σπιτιού, το πατρικό μου, πάντα το αναφέρω κι έχω γράψει πολλά ποιήματα και διηγήματα για την γειτονιά μου και τους ανθρώπους της, εκεί όπου έζησα τα νεανικά μου χρόνια κι αυτά ως γνωστόν δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Απ’ το σπίτι ως το κουρείο του Φώτη μικρή η απόσταση, γρήγορα έφτανε και κάθε πρωί ήταν εκεί στην ώρα του. Μέσα όλα έλαμπαν από καθαριότητα. Γύρω ραφάκια με κολώνιες, πούδρες, αρωματικά σαπουνάκια, καθρέφτες και η αναπαυτική πολυθρόνα για τον πελάτη, με τον Φώτη όρθιο έτοιμο να τον περιποιηθεί, πρόσχαρος και ομιλητικός.
Ήταν άνθρωπος πανέξυπνος τα μάτια του πετούσαν σπίθες. Λεπτός με ωραία χαρακτηριστικά, κι ένα μουστακάκι περιποιημένο, του έδινε μαζί με τις κινήσεις των χεριών του έβαζε όλη την τέχνη του γρήγορος και αεράτος, μια καλλιτεχνική φιγούρα. Ο Φώτης ήταν ποιητής, έγραφε στίχους, ποιήματα γεμάτα αίσθημα και αγάπη για όλα γύρω του. Αφάνταστα αισθηματίας, αλλά και απερίγραπτα πολυλογάς. Όταν ο πελάτης είχε βολευτεί στην αναπαυτική πολυθρόνα του κουρείου του, εκείνος αρχίζοντας το κούρεμα ή το ξύρισμα, θα ακολουθούσε ένα ατέλειωτο κουβεντολόι γύρω απ’ την πολιτική, το ποδόσφαιρο μαζί με τα συμβάντα της γειτονιάς αποτελούσαν σημαντικό παράγοντα ενημέρωσης, κι όταν σηκωνόσουν να φύγεις ήσουν πλήρης απ’ όλα τα νέα της ημέρας.
Όμως ας σταθούμε πάνω στο ποιητικό του ταλέντο. Η φήμη του ως στιχουργός απλώθηκε μαθεύτηκε γρήγορα εφόσον ο ίδιος με την πολυλογία του άθελά του διαφήμιζε τον εαυτό του. Έτσι άρχισαν να τον αναζητούν άνθρωποι του τραγουδιού και της πενιάς, στίχους του να τους μελοποιήσουν να γίνουν τραγούδια που κυκλοφόρησαν τις δεκαετίες του πενήντα με εξήντα και ακούγονται ως σήμερα.
Ένα απ’ αυτά είναι το «της Λαρίσης το ποτάμι». Όλοι το γνωρίζουμε αν και τ’ ακούμε σπάνια σε κάποια παλιά ελληνική ταινία όταν παίζεται στην τηλεόραση. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πρωτοακούστηκε.
Το τραγούδι υπογράφει τους στίχους και τη μουσική ο συνθέτης και τραγουδιστής Γιώργος Μητσάκης. Όμως εγώ πιστεύω πως οι στίχοι ανήκουν στον Φώτη Ζησούλη, αυτό ήταν το επίθετό του.
Και είμαι υπέρ των δικαιωμάτων την κατοχή των στίχων του εφόσον το τραγούδι αναφέρεται στης Λαρίσης το ποτάμι όπου ζούσε τόσο κοντά, και μόνο εκείνος που το ‘ξερε τόσο καλά θέλησε να το δημοσιοποιήσει, να γράψει γι’ αυτό.
Όλα μας κατευθύνουν στον στιχουργό τον άνθρωπο που γνώριζε και είχε την έμπνευση των στίχων του τραγουδιού, ήταν o τόπος του και ιδιαίτερα το ποτάμι που κυλούσε δίπλα του, του έδωσε την ώθηση, το κίνητρο να το προβάλλει, να ακουστεί, να γίνει διάσημο.
Και πάλι το γράφω πως οι στίχοι ανήκουν στον Φώτη Ζησούλη.
Κι όπως γυρίζω πίσω στον χρόνο, θυμάμαι να λένε στη γειτονιά πως ο μεγάλος Γιώργος Μητσάκης ήρθε στη Λάρισα και επισκέφτηκε το μικρό κουρείο του Φώτη, να γνωριστούν και να του ζητήσει τις στιχουργικές του δημιουργίες, με αρκετά υπολογίσιμη αμοιβή.
Φτωχός επαγγελματίας ήταν του μεροκάματου, όμως τόσο ευφυής και ταλαντούχος. Ήταν μεγάλη τιμή, μεγαλεία για κείνον, μια εποχή που ήταν όλα δύσκολα από κάθε πλευρά. Για τον Φώτη τον κουρέα, έτσι τον αποκαλούσαν όλοι στη γειτονιά, είχαν να λένε, τον θεωρούσαν σπουδαίο.
Κι εγώ όταν τύχει να ακούσω της «Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό» νιώθω συγκίνηση, νοσταλγία, οι μνήμες με γυρίζουν πίσω σ’ αυτά που έφυγαν και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.

Κωνσταντίνα Κότση
Ποιήτρια