Βασικό αίτιο αυτής της κακοδαιμονίας αποτελεί, βέβαια, η κλιματική αλλαγή, που προέκυψε απ’ την απερίσκεπτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων εκ μέρους των ανθρώπων αγνοώντας τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της φύσης, οι οποίοι εξασφαλίζουν την ισορροπία στο οικοσύστημα. Προέκυψε, επίσης, εξαιτίας της άρνησης των δυνατών της γης και των κυβερνήσεών τους να αρθούν, έγκαιρα, στο ύψος των περιστάσεων και να επενδύσουν, προκειμένου να προλάβουν ή να περιορίσουν το κακό, οπότε, επειδή λυπούμαστε το καρφί, χάνουμε και το πέταλο. Έτσι, το κακό συνεχίζεται αμείωτο και αυξανόμενο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη χώρα μας, η οποία παρά τις κατά καιρούς προειδοποιήσεις της ίδιας της φύσης συνεχίζει, δυστυχώς, να τρέχει πίσω απ’ τα γεγονότα και να πληρώνει, ακριβά, τις ζημιές, που προκύπτουν απ’ τα φυσικά φαινόμενα και τις καταστροφές τους. Συμβάλλουν σ’ αυτό οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής πολιτείας, μεταξύ των οποίων η κακοδιαχείριση κονδυλίων, η γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις στη σύνταξη μελετών και στην παράδοση έργων, η έλλειψη συντονισμού την ώρα της δράσης και τόσες άλλες. Συμβάλλουν, ακόμα, η έλλειψη μακρόπνοου κεντρικού σχεδιασμού, η εκτέλεση έργων με αποσπασματικό τρόπο και χωρίς σύγχρονες προδιαγραφές και μελέτες για την αντιμετώπιση επικίνδυνων καταστάσεων, αλλά και η ατιμωρησία, όσων αρνούνται να συμμορφωθούν, στα όσα αποφασίζονται και αποτελούν νόμους του Κράτους. Όσον αφορά, τώρα, την πρόσφατη θεομηνία στη Θεσσαλία, σίγουρα, ήταν πρωτόγνωρη και, γι’ αυτό, ιδιαίτερα καταστροφική και δύσκολη στη διαχείριση, αλλά και ο κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε αδύναμος, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει, άμεσα, ένα τέτοιο καιρικό φαινόμενο. Γι’ αυτό και χάθηκαν μέσα στα λασπόνερα ζωές και βιος πολλών συνανθρώπων μας. Ευτυχώς, που χάρη στις προσπάθειες της Πυροσβεστικής, της ΕΜΑΚ, του στρατού, εθελοντών και των ιδίων των πλημμυροπαθών ο αριθμός των νεκρών ήταν, σχετικά, μικρός και η ανταπόκριση του κόσμου για βοήθεια μεγάλη.
Όμως, πέραν της συνηθισμένης προσπάθειας εκμετάλλευσης της κατάστασης από ορισμένους, προκειμένου να κερδίσουν ψήφους ενόψει εκλογών, λες και προέκυψε, ξαφνικά, το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, ήρθαν στην επιφάνεια και άλλες αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας. Προκάλεσε, πρώτα  πρώτα, θλιβερή εντύπωση η διαπίστωση, ότι η Ελλάδα συνεχίζει να είναι χώρα δύο ταχυτήτων. Η μία είναι αυτή του μόχθου και της βιοπάλης, κάτοικοι της οποίας ζουν σε συνθήκες, που θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα ζώντας, ακόμη, σε πλινθόκτιστα σπίτια και όντας αγρότες και κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι δίνουν τη μάχη τους για επιβίωση. Η άλλη είναι αυτή, που καμώνεται, πως ανήκει στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες και της οποίας οι κάτοικοι τυρβάζουν περί πολλά και ενδιαφέρονται, κυρίως, για τη δημόσια εικόνα και την καλοζωία τους. Προκάλεσε, επίσης, κακή εντύπωση το γεγονός, ότι, ενώ γίνεται πολύς θόρυβος για ανακύκλωση και βοήθεια αδυνάτων, γέμισαν αυλές πληγέντων και πεζοδρόμια και από πολλά αποθηκευμένα χρήσιμα αντικείμενα, τα οποία, αν είχαν μοιρασθεί, έγκαιρα, θα είχαν λύσει πολλά προβλήματα πασχόντων συνανθρώπων μας. Δυστυχώς, όμως, είτε για λόγους συναισθηματικούς είτε αναβλητικότητας και αμέλειας πολλοί τα αποθηκεύουμε, παραμένουν αναξιοποίητα και πάνε χαμένα ακόμη και όταν δεν γίνονται θεομηνίες. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, επίσης, και το γεγονός, ότι κάποιοι ασυνείδητοι αισχροκερδείς, λίγοι ευτυχώς, προσπάθησαν, χωρίς χρονοτριβή, να εκμεταλλευθούν την όλη κατάσταση αυξάνοντας, υπερβολικά, την τιμή του εμφιαλωμένου νερού και προϊόντων ακόμη και στις λαϊκές αγορές δείχνοντας, έτσι, την παλιανθρωπιά τους.  Και επειδή το κακό με τις καταστροφικές πλημμύρες και τις πυρκαγιές δεν πρόκειται να σταματήσει από μόνο του, θέλω να πιστεύω, πως, ύστερα απ’ όλα αυτά, συνειδητοποιήσαμε οι υπερφίαλοι άνθρωποι, πόσο μηδαμινοί είμαστε απέναντι στα ανεξέλεγκτα στοιχεία της φύσης και πήραμε το μήνυμα, αυτήν τη φορά, ότι δεν μπορούμε να αναβάλουμε, συνεχώς, για αύριο αυτό, που είναι να κάνουμε, σήμερα. Εύχομαι, γι’ αυτό, και ελπίζω Πολιτεία και σύμπας ο λαός να κάνουμε, σύντομα, ό,τι περνά απ’ το χέρι μας, προκειμένου να είμαστε ικανοί, ν’ αντιμετωπίζουμε, προσεχώς, τέτοιες καταστάσεις με καλύτερα αποτελέσματα, γιατί οι καιροί ου μενετοί.

Από τον Κώστα Γιαννούλα