«Φόβου τους λαϊκιστές και ελπίδα φέροντας»

Από τον Πέτρο Γκιζίνο, ελεύθερο επαγγελματία
Η κοινωνία και οι πολίτες της ζουν, από το 2008 και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, τον δικό τους μεσοπόλεμο. Όπως το κραχ του ‘29 «διέλυσε» την πολιτική ζωή και την τότε καθημερινότητα, έτσι και σήμερα, η Ευρώπη ψάχνει να βρει τα πατήματά της, να ανταγωνιστεί -δυστυχώς με λάθος τρόπο- τις αναδυόμενες δυναμικές αγορές εξ Ανατολής και να δώσει ρεαλιστικές λύσεις σε σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν τον μέσο πολίτη.

Παραφράζοντας την ομηρική φράση του Λαοκόοντα «Φόβου τους ...λαϊκιστές και ελπίδα φέροντας», θέλω να σταθώ στις λύσεις που συχνά εμφανίζεται να δίνουν οι λαϊκίστικες φωνές. Ο ακροδεξιός λόγος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκισμού που ανθίζει κάθε φορά που το κέντρο και η προοδευτική πλευρά του πολιτικού συστήματος αδυνατεί. Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν η φωνή του Φύρερ και των αναδυόμενων φασιστών ανά τον πλανήτη, που συσπείρωσε όλον αυτό τον οχετό μίσους και την ανάγκη των φτωχών να βρουν εξιλαστήριο θύμα στους μετανάστες, στους Εβραίους και σε πάσης φύσης αδύναμους και κατατρεγμένους.
Ο πολίτης στο σήμερα ενδιαφέρεται για μια ουσιαστικά ποιοτικότερη καθημερινότητα, ο οικονομικός παράγοντας δείχνει να είναι πρωτεύουσης σημασίας, η έλλειψη ρεαλιστικής πολιτικής για την εξάλειψη της φτώχειας, η απουσία εμπιστοσύνης στους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη (τρανταχτό παράδειγμα τα Τέμπη, η εξεταστική, η διαφαινόμενη συγκάλυψη και η μονταζιέρα), η αδιέξοδη προσπάθεια για τερματισμό των καρτέλ ενέργειας και των σούπερ μάρκετ, το μεταναστευτικό, η ισλαμοφοβία και η παραφιλολογία της ελίτ που κυβερνά μέσω των λόμπι της ΕΕ οδηγεί στη γνωστή αντισυστημικότητα.
Από την εκλογή Τραμπ το ‘17, της Μελόνι, του Χαβιέρ Μιλέι και του Βίλντερς πρόσφατα, την άνοδο της Λεπέν, έως την καταστροφική είσοδο της Χ.Α. το ‘12-’15 και τις καρικατούρες των Σπαρτιατών - ΝΙΚΗ, οι πολίτες προσπαθούν να δώσουν ηχηρό μήνυμα διαμαρτυρίας.
Τι κάνουν όμως οι προοδευτικές δυνάμεις για να ανακόψουν αυτή τη διαφαινόμενη αύξηση των ποσοστών της Ακροδεξιάς; Απαντούν με ανθρωποκεντρικό λαϊκισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ‘15 είχε ιστορική ευκαιρία να αφήσει πίσω όλες τις παθογένειες του ελληνικού κράτους και της δομής της ΕΕ, είχε στα χέρια του ένα τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, το δημοψήφισμα, ήταν η λαϊκή εντολή για να «πολεμήσει». Διάλεξε όμως να κάνει πίσω, αντιλαμβανόμενος τις δυσκολίες του εγχειρήματος, παραδόθηκε άνευ όρων. Η ηγεσία της τότε «αντίπαλης» πλευράς δεν του φέρθηκε βέβαια με τον καλύτερο τρόπο, «τιμωρώντας» τον με ένα ακόμη σκληρότερο μνημόνιο και στη φάση αυτή χάθηκαν όλες οι ελπίδες του απλού λαού να ορθώσει ανάστημα και να ονειρευτεί ξανά. Ο λαϊκισμός, 9 χρόνια από τότε, κάνει και πάλι την εμφάνισή του, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορώντας για ρεαλιστικές λύσεις προσπαθεί μέσω ενός δυναμικού προφίλ με περίσσια αυτοπεποίθηση να κραυγάζει απέναντι στο κατεστημένο, τη δικαιοσύνη, να τάζει άρση ασυλίας των βουλευτών την επόμενη της εκλογής του, να υιοθετεί fake news από ανώνυμα τρολ, να ανεβαίνει σε τρακτέρ και πάσης φύσης λαϊκίστικες αντιδράσεις. Δυστυχώς η μετριοπάθεια και η σκληρή πραγματικότητα δεν επιβραβεύονται. Εως ότου ο προοδευτικός χώρος ορθώσει συντονισμένο, συλλογικό και ρεαλιστικό ανάστημα, η κοινωνία θα είναι έρμαιο των σύγχρονων Σειρήνων της.