Από τον Θρασύβουλο Καβασίδη
«… τους εχθρούς μου εκείνους, τους
μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’
αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε
αυτούς έμπροσθέν μου»)
(Λουκάς ΙΘ΄ 27)
Ο εβραϊκός λαός, με εξαίρεση την άρχουσα τάξη, υπέφερε τα πάνδεινα από την κατοχική ρωμαϊκή εξουσία και γι’ αυτό ονειρευόταν την έλευση ενός Μεσσία δαυιδικής καταγωγής ο οποίος, υπό την ηγεσία του, θα τον απελευθέρωνε από τα δεσμά. Τέτοιοι Μεσσίες εμφανίσθηκαν αρκετοί, δυστυχώς, όμως, δεν κατόρθωσαν να επιτύχουν του σκοπού τους. Η ρωμαϊκή εξουσία, επιδεικνύοντας τη σκληρότητά της, εξόντωσε όλους κατά καιρούς εμφανισθέντες κινηματίες – μεσσίες.
Ένας απ’ αυτούς τους Μεσσίες, λοιπόν, ήταν και ο Ιησούς της Ιστορίας, όχι του θρύλου.
Ο Ιησούς σε ηλικία 30 ετών, προκειμένου να γίνει ευρύτατα γνωστός στις λαϊκές μάζες, να αποκτήσει δηλαδή λαϊκό έρεισμα, άσκησε αρχικά την τέχνη του θεραπευτή, η οποία την εποχή εκείνη είχε ευρεία λαϊκή αποδοχή, «… θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν (= σωματική ή ψυχική εξασθένηση) εν τω λαώ». (Ματθ. Δ΄ 23, Η΄ 2-4, Ι΄ 1, Μάρκ. Α΄, 39-40, Γ΄ 11, Ε΄, 3, Ζ΄ 25, Η΄ 20, Λουκ. Ε΄, 12-16, Η΄ 27, ΙΖ΄ 11). Συγχρόνως, για να μυήσει στο κίνημά του και να αποκτήσει πιστούς οπαδούς, χρησιμοποίησε και διάφορες παροιμίες (παραβολές). Μία απ’ αυτές είναι και η αναφερόμενη στον υπότιτλο του άρθρου αυτού: «… τους εχθρούς μου που δεν ήθελαν να γίνω βασιλιάς τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου».
Όταν ο Ιησούς διαπίστωσε ότι είχαν πλέον ωριμάσει οι συνθήκες, άρχισε να λύνεται η γλώσσα του. Κατ’ αρχήν ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιός λέγουν οι άνθρωποι ότι είμαι»; Οι μαθητές του δεν είχαν ξεκάθαρη απάντηση. Άλλος είπε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλος ο Ηλίας, άλλος ο Ιερεμίας, ενώ άλλοι κάποιος άλλος προφήτης. Όταν, όμως, τους ρώτησε: «Εσείς ποιός λέτε ότι είμαι»; Ο Πέτρος απάντησε: «Εσύ είσαι ο Χριστός», δηλαδή ο αναμενόμενος Μεσσίας. Γι’ αυτό ο Ιησούς, φοβούμενος μήπως διαρρεύσει το σχέδιό του, πριν την κατάλληλη στιγμή, τους παρήγγειλε αυστηρά να μη λένε σε κανέναν γι’ αυτόν (Μάτθ. ΙΣΤ΄, 13-16, Μάρκ. Η΄, 27-30, Λουκ. Θ΄ 18-21. Ως Μεσσίας του εβραϊκού και μόνο λαού, βλέπε Ματθ. Ι΄, 5-6 και ΙΕ΄ 24).
Κατόπιν τούτων οι μαθητές του γνώριζαν πλέον ποιόν είχαν μπροστά τους. Του είπαν: «Να, τώρα μιλάς απερίφραστα (ξεκάθαρα) και δεν χρησιμοποιείς καμιά παροιμία (παραβολή). Τώρα ξέρουμε ότι γνωρίζεις, τα πάντα, και δεν έχεις ανάγκη να σε ρωτά κανείς. Απ’ αυτό πιστεύουμε ότι είσαι θεόσταλτος» (Ιωάν. ΙΣΤ΄, 29-30).
[Παρέκβαση: Επανειλημμένα ο Ιησούς τους είπε: «αληθινά σας λέω ότι υπάρχουν μερικοί απ’ αυτούς που στέκονται εδώ οι οποίοι δεν πρόκειται να γευθούν θάνατο, μέχρι να δουν πρώτα το γιο του ανθρώπου να έρχεται στη βασιλεία του» (Μάτθ. ΙΣΤ΄ 28, Μάρκ. Θ΄ 1, Λουκ. Θ΄ 27).].
Ως χρόνο έκρηξης του πολιτικο – θρησκευτικού του κινήματος ο Ιησούς επέλεξε τις ημέρες του Πάσχα, γιατί τότε παρατηρούνταν μεγάλη κοσμοσυρροή με αρχικό στόχο την κατάληψη του όρους των Ελαιών – τοποθεσία μεγίστης στρατηγικής σημασίας αλλά και του Ναού.
Πριν από την κάθοδό του στην Ιερουσαλήμ ο Ιησούς έκανε τα εξής: απέστειλε παντού μυστικούς αγγελιοφόρους, προκειμένου να κινητοποιηθούν τα έμπιστα στελέχη του. Όταν διαπίστωσε ότι η υποδοχή των αγγελιοφόρων ήταν ικανοποιητική, έστειλε άλλους εβδομήντα ανά δύο σε κάθε πόλη, από την οποία θα περνούσε, λέγοντάς τους συνωμοτικά «Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάτες λίγοι. Γι’ αυτό παρακαλέστε τον κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες στο θερισμό κ.λ.π.». Όταν επέστρεψαν οι εβδομήντα του έφεραν πολύ ευχάριστα νέα, εκτός από τη Σαμάρεια, γιατί ανέκαθεν οι Σαμαρείτες ήταν εχθρικοί προς τους Γαλιλαίους και τους Ιουδαίους. (Λουκ. Θ΄ 52, Ι΄ 1-10).
Ακολούθησε η συγκέντρωση των μαθητών του και αρκετών οπαδών και η ενημέρωσή τους με τα εξής λόγια: «Πολλοί προφήτες και βασιλείς θέλησαν να δουν αυτά που βλέπετε εσείς, αλλά δεν τα είδαν και να ακούσουν αυτά που ακούτε εσείς, αλλά δεν τα άκουσαν» (Λουκ. Ι΄, 23-24).
Υποστηρίζεται ότι ένα τμήμα του λόγου του Ιησού λογοκρίθηκε, παραμορφώθηκε και τοποθετήθηκε σε άλλο χρονικό διάστημα για να μη φαίνεται ότι είναι παρμένο από τον επαναστατικό λόγο του. Τους λέγει λοιπόν: «Ήλθα να βάλω φωτιά στη γη και τι άλλο να θέλω αν έχει ήδη ανάψει (…). Μην τους φοβάσθε λοιπόν γιατί δεν υπάρχει τίποτα κρυφό που δεν θα αποκαλυφθεί (…) και μην φοβηθείτε αυτούς που θανατώνουν την ψυχή (…) και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι αριθμημένες (…) Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη γη. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μαχαίρι. Γιατί ήλθα να προξενήσω διχασμό, στρέφοντας άνθρωπο (σσ. εννοεί γιο) κατά του πατέρα του και κόρη κατά της μητέρας της και νύφη κατά της πεθεράς της…» (Ματθ. Ι΄ 26-38, Λουκ. ΙΒ΄ 49-53). Οι τελευταίες συστάσεις προς τους μαθητές και όσους ήταν κοντά του ήταν: «Αλλά τώρα αυτός που έχει πουγκί ας το πάρει (μαζί του), παρομοίως και ταγάρι (τροφίμων) και αυτός που δεν έχει μαχαίρι ας πωλήσει το (εξωτερικό του) ρούχο και ας αγοράσει (μαχαίρι)… Τότε αυτοί είπαν: Κύριε, δες εδώ είναι δύο μαχαίρια». Εκείνος τους είπε: «Αρκετά» («Ίκανόν εστί» - Λουκ. ΚΒ΄ 36-38). Από τα πιο πάνω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς και οι οπαδοί του επρόκειτο να επαναστατήσουν.
Τα τελευταία εδάφια προκάλεσαν στους Απολογητές σύγχυση. Όποιος αναγνώστης διαβάσει τις ερμηνείες π.χ. των Ι. Κολιτσάρα ή του Π. Τρεμπέλα θα αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά και άλλοι προσπάθησαν τα ίδια: Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, π.χ. για να νοθέψει το νόημα της περικοπής, έκανε την ερμηνεία πως ο Ιησούς είπε στους μαθητές του ν’ αγοράσουν μαχαίρια για να κόψουν το αρνί του Πάσχα! (Ομιλία πδ΄ στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο). Την ερμηνεία αυτή δέχονται οι πιο πολλοί ορθόδοξοι και προτεστάντες θεολόγοι!
Η συνέχεια είναι γνωστή. Δυστυχώς, για τον Εβραϊκό λαό, αλλά και την ανθρωπότητα, το επαναστατικό κίνημα του Ιησού απέτυχε. Όπως απέτυχαν κατόπιν και άλλα δύο μεγάλα κινήματα, το 66-70 και το 135, όταν η Ιερουσαλήμ κυριολεκτικά οργώθηκε και απαγορεύθηκε στους Εβραίους να την επισκέπτονται. Τι θα συνέβαινε αν το κίνημα του Ιησού, είχε στεφθεί από επιτυχία;
