Θυμάμαι καλά πως προπολεμικά, όταν περνούσαν αγκομαχώντας τα τρένα από το Σταθμό Λαρίσης, ακουγόταν το πέρασμά τους σε ολόκληρη την πόλη. Ιδίως τις νύχτες, όταν ο αχός της πόλης καταλάγιαζε. Μάλιστα τα παρατεταμένα και οξύτατα σφυρίγματά τους κυλούσαν φιδωτά, στις ρούγες της πόλης και συνειρμικά αποτελούσαν το ρολόι πολλών. «Άκου, σφύριξε το τρένο. Οχτώ η ώρα. Να, περνάει η ταχεία. Μεσημέρι».
Σήμερα η Λάρισα, όπως και κάθε ελληνική μεγαλούπολη, παράγει πολλούς και έντονους θορύβους. Θόρυβοι γύρω σου, κοντά σου, μέσα στο σπίτι σου, που σε περισφίγγουν σαν τους όφεις του Λαοκόοντα. Τι κι αν ορίζουμε ημέρες κατά του θορύβου; Τι κι αν η έντονη ηχορύπανση ποινικοποιήθηκε; Τι κι αν οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου; Είναι αλήθεια πως η πόλη, από τη φύση της είναι θορυβώδης. Η ζωντάνια και οι έντονες δραστηριότητές της την κάνουν ζωηρή και αλανιάρα. Και είναι επίσης αλήθεια πως οι «ιστορικοί ήχοι» της πόλης έχουν χάρη και ομορφιά, που την αποδέχεται, αλλά και την αποζητά ο αστός. Μεγάλωσε και ζει μ’ αυτούς και δεν θα ήθελε με τίποτα να τους αλλάξει με μια υποτονική εικόνα του χωριού, όπου τη ζωή μαρτυρούν οι υλακές των σκύλων και τα ογκανίσματα των όνων. Στην πόλη έχει χάρη η κίνηση, οι έντονες εναλλαγές, η επικοινωνία των ανθρώπων, που γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο, οι μαγαζάτορες, οι πραματευτάδες, οι ντελάληδες, τα πειράγματα και οι καβγάδες. Οι πλατείες, οι δρόμοι, όλα αυτά συνθέτουν τη μουσική της πόλης.
Αυτά όσον αφορά στους παραδοσιακούς, τους ιστορικούς θορύβους της πόλης. Οι θόρυβοι, όμως, της μεγαλούπολης έγιναν σήμερα κραυγές μιας τερατούπολης. Μάστιγα των αστών. Φοβέρα για την ηρεμία και τη γαλήνη τους. Οξύτατοι συριγμοί, γδούποι δονίζοντάς τη γη και ντεσιμπέλ αφόρητα, άκρως νοσηρά για την υγεία μας. Πηγές εκκωφαντικών θορύβων μάς καταδιώκουν νυχθημερόν. Ακούς λυπητερά ή εξαγριωμένα γαβγίσματα, από σκυλιά φυλακισμένα σε μπαλκόνια. Έρμα σκυλιά του μπετόν, του παρκέ και της ασφάλτου. Γιατί τόση σκληρότητα, Θεέ μου; Παιδιά φυλακισμένα στα διαμερίσματα, που ωρύονται και ποδοβολούν, λες και θέλουν να σπάσουν τα δεσμά τους. Συναγερμοί σε βιτρίνες και αυτοκίνητα τσιρίζουν βασανιστικά, ίου ίου, ίου. Τι φταίω και αγρυπνώ για την ασφάλεια των άλλων; Γιατί πληγώνουν αλύπητα την πόλη; Ο βασιλιάς των ROM, εποχούμενος επί Ντάτσουν, μετά της συμβίας του, κυριολεκτικά ωρύεται αναστατώνοντας με την ντουντούκα του, κόσμο και κοσμάκη στο πέρασμά του. Μωρά λαχταρούν, κλινήρεις πετάγονται τρομαγμένοι, διαβάτες βουλώνουν τα αυτιά τους. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά τέτοιο τριτοκοσμικό γυφτιλίκι δεν είδα. Μαρσαρίσματα δικύκλων και μη, νεαρών καμικάζι και ανατριχιαστικά κορναρίσματα βιαστικών. Ούτε εδώ ισχύει ο νόμος περί ηχορύπανσης. Έρμαιοι στα χέρια ψυχανωμάλων. Στους χώρους αναμονής (ιατρεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.), ένα πανδαιμόνιο αλλοπρόσαλλων ήχων και μουσικών μοτίβων, κουδουνίζουν στα κινητά. Και, δυστυχώς, αυτών των ακουστικών πυροβολισμών, ακολουθούν συνομιλίες πάσης μπούρδας και ανοησίας. Από γλυκανάλατα λιγώματα μέχρι ανεπίτρεπτες χοντράδες. Πιο κάτω έχουμε τους μερακλήδες οδηγούς, που εννοούν να μας επιβάλουν τις μουσικές τους προτιμήσεις, με πλύσεις εγκεφάλου. Τα Μιράζ και τα Φάντομ, που κλονίζουν συθέμελα την πόλη.
Οι ειδικοί επιστήμονες φωνάζουν, επισημαίνουν, ανησυχούν. Το κράτος κωφεύει, αδιαφορεί, υποκρίνεται. Οι δυνατοί θόρυβοι, όλοι το ξέρουν αρρωσταίνουν ψυχή και σώμα. Σκοτώνουν. Η Λάρισα, μια τερατούπολη, στο στρόβιλο του θορύβου.
Αλλά, βλέπετε, ούτε αυτοί οι θόρυβοι μας αρκούν. Μας ακολουθούν και άλλοι. Ακόμα βασανιστικότεροι. Ο κοινωνικός και πολιτικός μας βίος είναι φυτώριο, όπου θάλλουν άλλοι εξευτελιστικοί θόρυβοι. Θορυβώδη σκάνδαλα και σκανδαλάκια που, σαν διάττοντες αστέρες εκρήγνυνται εκτυφλωτικά και χάνονται στο βασίλειο της λήθης, για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα.
Ποιος θυμάται τώρα τον παταγώδη θόρυβο του Χρηματιστηρίου, των Ζωνιανών και του ερωτιάρη του Ζαχόπουλου. Τους διαδέχθηκαν οι θόρυβοι του Ασφαλιστικού, της απάτης της Ζίμενς ή της πώλησης του Ο.Τ.Ε. στην περιβόητη Γερμανική ΤΕΛΕΚΟΜ. Εκεί, σε λίγο, στο βασίλειο της λησμονιάς θα χαθούν και οι θορυβώδεις συζητήσεις, για το όνομα του κλασματικού Σλάβικου κρατιδίου, των προκλητικών Σκοπίων θόρυβοι ευτελείς και άκρως εξευτελιστικοί. Μπορεί να μη μας καταστρέφουν τη υγεία, αλλά διαστρέφουν συνειδήσεις, μορφώνουν νοοτροπίες αντικοινωνικές, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Θέλετε κι άλλους θορύβους; Εκείνοι του κοινωνικού και καλλιτεχνικού χώρου. Το μούλικο του Πασχάλη, τα νιαουρίσματα της Καλομοίρας, οι εκρήξεις του Κακαουνάκη στα τηλεπαράθυρα.
Νέα κύματα στο τραγούδι, εκκωφαντικά, τενεκεδένια και ντοπαρισμένα από την υψηλή τεχνολογία. Δεν τραγουδάει η μισόγυμνη. Το έργο ανέλαβε το play back. Συγγραφείς και ποιητάδες, λογοτέχνες και λογάδες της κακιάς ώρας.
Αγράμματοι και αυτοανακηρυσσόμενοι διανοητές, μας στέλνουν και αυτοί το θλιβερό απόηχο, των νοσηρών πνευματικών τους σκουπιδιών.
Από πού Θεέ μου να φυλαχτείς; Τι φταίμε οι έρμοι; Πάνε πια οι ευπρόσδεκτοι θόρυβοι. Οι θωπευτικές ανάσες και η αρμονία του φλοίσβου. Η σιωπή, που γαληνεύει. Ο θρους που εμπνέει. Σήμερα όλα κραυγάζουν, φωνασκούν, τέντορες των ημερών μας.
Τον τελευταίο μάλιστα καιρό, ένας παράξενος, αλλιώτικος υπόκωφος και απειλητικός θόρυβος, απλώνεται σιγά – σιγά παντού. Είναι ο θόρυβος των αδειανών στομαχιών. Η πείνα μουγκρίζει υπόκωφα και με μορφή του χάρου, φοβερίζει κράτη και λαούς, προβάλλοντας την πραγματική κόλαση. Τούτος ο παράξενος θόρυβος δεν απειλεί μονάχα την ψυχική και πνευματική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου. Απειλεί την ίδια την ζωή μας. Έχει τη μορφή του θανάτου. Και ίσως στη χώρα μας ακόμη δεν είναι τόσο αισθητός. Κάπου όμως αλλού, θερίζει και εξοντώνει ανθρώπινες ζωές.
