Ο τελευταίος, όμως, εξαιτίας των καταστροφών και λεηλασιών που υπέστη η περιουσία του κατά τη διάρκεια της προσωρινής τουρκικής κατοχής στη Θεσσαλία (1897-1898), αναγκάστηκε να δανειστεί μεγάλα χρηματικά ποσά από τον δικηγόρο Νικόλαο Καραστεργίου, τα οποία δεν κατόρθωσε να αποπληρώσει. Με επίσπευση του τελευταίου, ο Νικόλαος Μακρής κατέληξε στις ποινικές φυλακές (οικία κληρονόμων Ν. Σαχίνη) της Λάρισας, το δε σύνολο της ακινήτου περιουσίας του εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στα κυριότερα ακίνητα που κατείχε ο Ιωάννης Ν. Μακρής στον πολεοδομικό ιστό της Λάρισας:
[Α] [Κατοικία στη συνοικία Ντουρμακλή τζαμί]. Η ανώγεια πλινθόκτιστη κατοικία με αποθηκευτικούς χώρους και παραρτήματα βρισκόταν απέναντι ακριβώς από το Ντουρμακλή Τζαμί στην ομώνυμη συνοικία. Ανήκε στην πλήρη κυριότητα του Ιωάννη Μακρή από το 1886. Εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900 [1].
[Β] [Καπνεργοστάσιο και κατοικία επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως]: Τον Νοέμβριο του 1888 ο Ιωάννης Ν. Μακρής είχε στην πλήρη κυριότητά του μία οικία, μία αποθήκη και ένα κατάστημα που ήταν κτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο επί ενός οικοπέδου που βρισκόταν στην οδό Κωνσταντινουπόλεως (οδός Αγυιάς), δίπλα από τις ιδιοκτησίες του Αθανασίου Χρ. Γεωργιάδη και του κτηματία και πρώην βουλευτή Λαρίσης Δερβίς βέη Χαλήλ. Το συγκρότημα αυτό ενοικιάστηκε στο Ελληνικό Δημόσιο (από 1ης Ιανουαρίου 1889) με σκοπό τη λειτουργία του καπνεργοστασίου Λαρίσης. Το συμφωνητικό που υπέγραψε ο Ιωάννης Μακρής με τους εκπροσώπους του Δημοσίου, Άγη Κλεομένη (νομάρχη), Ιωάννη Τριπολιτσιώτη (έφορο) και Στέφανο Δούκα (διευθυντή καπνεργοστασίου), προέβλεπε τη διενέργεια ειδικών επισκευών και διαρρυθμίσεων (με έξοδα του Μακρή), όπως τη δημιουργία ενός ενιαίου χώρου, τη σφράγιση όλων των παραθύρων, την τοποθέτηση σιδερένιας πόρτας εισόδου και εξόδου, τη δημιουργία γραφείου για τον διευθυντή και τη δημιουργία δύο ειδικών αιθουσών για τη λειτουργία του τροχού κοπής των καπνών και την αποθήκευση αυτών. Οι εργασίες έπρεπε να αποπερατωθούν μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 1888 και το μηνιαίο μίσθωμα ορίστηκε στις 80 δρχ. [2]. Δίπλα ακριβώς από το συγκρότημα του καπνεργοστασίου ο Ιωάννης Μακρής είχε στην πλήρη κυριότητά του ένα άλλο οικόπεδο, στο οποίο ανήγειρε μεταξύ του 1889-1891 μία μεγάλη διώροφη και λιθόκτιστη κατοικία. Αμέσως μετά από την αποπεράτωσή της (Απρίλιος 1891) ενοικιάστηκε για τρία χρόνια στον ιατρό και δήμαρχο Λαρίσης Αχιλλέα Αστεριάδη (εκλέχθηκε δήμαρχος στις 5 Ιουλίου 1891). Η ενοικίαση ανανεώθηκε τον Απρίλιο του 1894 αντί ετησίου μισθώματος 36 χρυσών λιρών Τουρκίας (818 δρχ.) [3]. Τον Φεβρουάριο του 1895 (όταν το καπνεργοστάσιο μεταφέρθηκε σε άλλο οίκημα επί της σημερινής οδού Φιλελλήνων και ο Αχιλλέας Αστεριάδης μετακόμισε πλέον στην ιδιόκτητη κατοικία του στη συμβολή των σημερινών οδών Κούμα και Ασκληπιού), ο Ιωάννης Ν. Μακρής μεταβίβασε το 1/3 (εξ αδιαιρέτου) όλου του συγκροτήματος (καπνεργοστάσιο και διώροφη κατοικία) στον εργολάβο Δημήτριο Χρήστου και το άλλο 1/3 στον έμπορο Πούλιο Χ. Μαυρομμάτη, αντί του ποσού των 14.000 δρχ. [4]. Το υπόλοιπο 1/3 (εξ αδιαιρέτου) παρέμεινε στην κυριότητα του Ιωάννη Ν. Μακρή και μετά τον θάνατό του (1899) πέρασε στην κυριότητα του υιού του Νικολάου. Το 1/3 εξ αδιαιρέτου του όλου συγκροτήματος εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.
[Γ] [Ξενοδοχείο]: Βρισκόταν στη θέση Τσούγκαρη της συνοικίας του Τρανού Μαχαλά (Αγίου Αχιλλίου). Ήταν ένα διώροφο κτίριο, «ασβεστολιθόκτιστο μέχρι του δευτέρου πατώματος και άνωθεν αυτού με πορολίθους», ενώ στο ισόγειο διέθετε δύο εργαστήρια και στον αυλόγυρο αποθήκες, στάβλους και άλλα βοηθητικά κτίρια. Το ξενοδοχείο ανήκε προηγουμένως στην ιδιοκτησία του κτηματία και ξενοδόχου Αλκιβιάδη Σκαντέλη και της συζύγου του Δομινίκης (Δόμνας). Περιήλθε στην πλήρη κυριότητα του Ιωάννη Ν. Μακρή μετά από αναγκαστικό πλειστηριασμό που διενεργήθηκε στις 31 Μαΐου 1892 για χρέη του Σκαντέλη προς τρίτους. Στις 8 Ιουνίου 1892 ο Ιωάννης Μακρής μεταβίβασε το 50% του ξενοδοχείου (εξ αδιαιρέτου) στον κτηματία Διονύσιο Γαλάτη αντί 11.250 δρχ. Οι δύο τελευταίοι τοποθέτησαν στην είσοδο του κτιρίου μία επιγραφή με την ένδειξη «Μέγα Ξενοδοχείον Ιωάννου Μακρή & Διονυσίου Γαλάτη» [5]. Το 1894 οι Ιωάννης Μακρής και Διονύσιος Γαλάτης προκειμένου να πραγματοποιήσουν εργασίες επισκευής και ανακαίνισης του ξενοδοχείου έλαβαν δάνειο 12.500 δρχ. από την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας και υποθήκευσαν υπέρ αυτής το ξενοδοχείο. Στις 16 Μαΐου 1895, ο Νικόλαος Ι. Μακρής μεταβίβασε το μερίδιο τού πατέρα του (50% εξ αδιαιρέτου) στον Διονύσιο Γαλάτη αντί 15.000 δρχ. (7.460 δρχ. ως τίμημα πώλησης και άλλες 7.540 δρχ. για την πληρωμή των δόσεων του μεριδίου του από το τραπεζικό δάνειο). Ο Διονύσιος Γαλάτης έμεινε μόνος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, το οποίο εξακολουθούσε να είναι υποθηκευμένο υπέρ της τράπεζας μέχρι την πλήρη αποπληρωμή του δανείου [6].
(συνεχίζεται)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 110 (26 Μαΐου 1900).
[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ). Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 026, αρ. 8378 (22 Νοεμβρίου 1888).
[3]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 045, αρ. 16357 (28 Απριλίου 1894).
[4]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 049, αρ. 17745 (4 Φεβρουαρίου 1895).
[5]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 042, αρ. 12649 (31 Μαΐου 1892), αρ. 12659 (4 Ιουνίου 1892), αρ. 12660 (5 Ιουνίου 1892), αρ. 12661 (5 Ιουνίου 1892), αρ. 12670 (8 Ιουνίου 1892) και αρ. 12671 (8 Ιουνίου 1892). Το ξενοδοχείο ενοικιάστηκε (10 Οκτωβρίου 1892) στον ξενοδόχο Γεώργιο Ν. Σαμαρίδη (ή Νικολαΐδη). Στις 10 Δεκεμβρίου 1892 ο τελευταίος συνεταιρίσθηκε με τον Δημήτριο Ν. Καραμετά, ιδρύοντας εμπορική ομόρρυθμη ξενοδοχειακή εταιρεία υπό την επωνυμία «Γ. Σαμαρίδης & Δ. Καραμετάς» Βλ. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 039, αρ. 13955 (10 Οκτωβρίου 1892) και αρ. 14317 (10 Δεκεμβρίου 1892).
[6]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 050, αρ. 18095 (16 Μαΐου 1895).