Με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Η Όπερα βγήκε από τον Παράδεισο» που θα ανεβεί σήμερα Σάββατο στο Κηποθέατρο μιλά στην «Ε» για την καλλιτεχνική του πορεία, απαντά στο δίλημμα δράμα ή κωμωδία και εντοπίζει τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν σήμερα το καλλιτεχνικό στερέωμα.

Συνέντευξη: Παναγιώτα Φούντα

* Κύριε Σακελλαρίου, έρχεστε στη Λάρισα με την παράσταση «Η Όπερα βγήκε από τον Παράδεισο», μια κωμική παράσταση λυρικού θεάτρου. Τι ακριβώς πρόκειται να δουν οι θεατές που θα βρεθούν σήμερα το βράδυ στο Κηποθέατρο;

- Η παράσταση είναι μια πολύ έξυπνη αφορμή να ειπωθούν μερικές από τις ωραιότερες άριες του λυρικού ρεπερτορίου και μάλιστα με τρόπο κωμικό. Το έργο περιγράφει τις απίστευτες περιπέτειες που ζουν τέσσερις διάσημοι λυρικοί τραγουδιστές όταν φτάνουν σε ένα θέατρο με σκοπό να συναντήσουν έναν παραγωγό για να κλείσουν δουλειά. Εκεί τους υποδέχεται ένας μαέστρος ο οποίος τους ενημερώνει για το απίστευτο: έχουν πεθάνει σε αεροπορικό δυστύχημα και βρίσκονται σε μια ενδιάμεση κατάσταση αναμονής μεταξύ Παράδεισου και Κόλασης. Αν τραγουδήσουν καλά θα πάνε στον Παράδεισο, αν όχι θα πάνε στην Κόλαση. Μέσα από την παράσταση βγαίνουν οι μικρότητες που επικρατούν στον χώρο του θεάματος, αλλά και άλλους ανταγωνιστικούς εργασιακούς χώρους, η υλική διάσταση της τέχνης και η ματαιοδοξία. Βέβαια, δεν είναι έτσι ακριβώς ο κόσμος του θεάματος, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι του.

* Σε αυτή την παράσταση δεν συμμετέχετε καθόλου στο τραγουδιστικό κομμάτι, παρά το γεγονός ότι οι πιο πρόσφατες θεατρικές σας εμφανίσεις ήταν σε μιούζικαλ όπως το «Mamma mia» και η «Μελωδία της ευτυχίας», όπου τραγουδούσατε αρκετά...

- Το λυρικό θέατρο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το μιούζικαλ. Το πρώτο απαιτεί πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες και σπουδές. Η εμπειρία του μιούζικαλ πάντως είναι υπέροχη και με ακολουθεί από τις πρώτες στιγμές που ασχολούμαι με το θέατρο. Με αφορμή ένα μιούζικαλ που είχα κάνει με κάποιους απόφοιτους του σχολείου μου, πήγα στην Αμερική για να κάνω σπουδές πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Μέσα δηλαδή από αυτό το είδος ξεκίνησε η πορεία μου στο θέατρο.

* Πρόκειται για ένα είδος που μόλις τα τελευταία χρόνια γνωρίζει άνθηση στην Ελλάδα, αν και στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένο. Τι άλλαξε και μπήκε στην «κουλτούρα» μας το μιούζικαλ;

- Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το κοινό έχει εξοικειωθεί με τη μεταφορά της γλώσσας. Τα μιούζικαλ που παρουσιάζονται στην Ελλάδα είναι αγγλοσαξωνικής προέλευσης και κουλτούρας. Επίσης, ανακαλύψαμε ξανά Έλληνες συνθέτες όπως ο Κώστας Γιαννίδης και ο Αττίκ και έτσι υπήρξε άνθηση του ελληνικού μουσικού θεάτρου. Όλα αυτά «έστρωσαν» το έδαφος ώστε το κοινό να δεχθεί το μιούζικαλ.

* Μέσα στα 30 χρόνια της πορείας σας ως ηθοποιού το κοινό σάς έχει θαυμάσει σε εξαιρετικούς κωμικούς αλλά και δραματικούς ρόλους. Εσείς έχετε κάποια προτίμηση;

- Γενικά, το τι θα επιλέξω έχει να κάνει σίγουρα με το έργο, τη διάθεσή μου αλλά και την κούραση. Και το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Είναι διαφορετικό να έχεις να παίξεις έναν δύσκολο, δραματικό ρόλο κάθε μέρα για μια σεζόν και άλλο αν έχει να το παίξεις για μερικές μέρες, για τα γυρίσματα μιας ταινία για παράδειγμα. Είμαι υπέρ της άμεσης ανταπόκρισης του κοινού και γι’ αυτό προτιμώ γενικά την κωμωδία. Στα κωμικά έργα κάνεις κάτι, λες μια ατάκα και απευθείας ο κόσμος γελάει. Προσωπικά αυτό με κρατά ζωντανό, σε εγρήγορση.

* Αν γυρνούσατε πίσω τον χρόνο θα αλλάζατε κάτι στις επιλογές που κάνατε ως καλλιτέχνης;

- Δεν νομίζω. Πιστεύω ότι από τα λάθη μας μαθαίνουμε και με αυτά πορευόμαστε. Έχω εξοικειωθεί με το ατελές του χαρακτήρα μου και έτσι συνεχίζω. Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό.

* Έχετε περάσει πολλές διαφορετικές, καλές και κακές, εποχές στην 30χρονη πορεία σας. Τι έχετε αλλάξει θετικά και τι αρνητικά όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο που κινείστε επαγγελματικά;

- Χαίρομαι που μου κάνετε αυτή την ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αλλάξει πολλά, όμως εγώ ξεχωρίζω δύο. Το θετικό είναι ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά το επίπεδο της υποκριτικής ικανότητας στις νέες γενιές. Ειλικρινά πιστεύω ότι είναι αξιοζήλευτο παγκοσμίως. Όμως, δυστυχώς, αυτές οι γενιές έχουν στερηθεί σε επίπεδο οραμάτων. Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που να πάνε μπροστά την τέχνη, να ξεχωρίσουν με το πνευματικό τους επίπεδο, άνθρωποι που θα αποτελέσουν πρότυπα και θα οδηγήσουν τις νέες γενιές. Δεν υπάρχουν πια Χατζιδάκιδες και άλλες αντίστοιχες μορφές, που θα αποτελέσουν «φάρους» για τους νέους.

* Η κρίση τι ρόλο έχει παίξει στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης;

- Όλο αυτό που σας περιέγραψα πριν συνδέεται άμεσα με την κρίση. Τα χρόνια της ευημερίας είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έβγαλε κανένα τεράστιο ταλέντο. Αντιθέτως στις πιο δύσκολες εποχές και του παρελθόντος, αλλά και σήμερα υπάρχει μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική δημιουργία. Θεωρώ ότι η επίπλαστη ευμάρεια μας ευνούχισε καλλιτεχνικά. Στο θέατρο υπάρχει αληθινή αναγέννηση. Θεωρώ ότι λόγω της κρίσης η τέχνη απώλεσε την υλική της διάσταση, γεγονός που οδήγησε σε μια πιο βαθιά πνευματική αναζήτηση. Στην τηλεόραση, αντίθετα, που είναι ένα καθαρά εμπορικό μέσο, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. 

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Την κεφάτη παράσταση «Η Όπερα βγήκε απ’ τον Παράδεισο» που έγραψε η Κασσάνδρα Δημοπούλου, σκηνοθετεί η Τζένη Δριβάλα. Τον ρόλο του μαέστρου υποδύεται ο Άκης Σακελλαρίου, τις σοπράνο οι Τζένη Δριβάλα, Σοφία Μητροπούλου και Ειρήνη Κώνστα, τη μέτζο σοπράνο η Κασσάνδρα Δημοπούλου, τον τενόρο ο Φίλιππος Μοδινός και τους βαρύτονους οι Αλέξανδρος Γάβαρης και Armando Puklavec. Κινησιολογία: Αθανάσιος Μαργούτας. Σκηνικά: Γιώργος Λεπίδας. Ώρα έναρξης: 21.15. Γενική είσοδος 10 ευρώ. Χορηγός επικοινωνίας: Εφημερίδα «Ελευθερία».