Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη όπου ακολούθησε τη δημοσιογραφία. Υπήρξε ανταποκριτής της εφημερίδας «Νέα Ημέρα» της Τεργέστης και της «Ακροπόλεως» των Αθηνών, ενώ αρθρογραφούσε τακτικά σε φιλολογικά περιοδικά. Το 1912 συνελήφθη από τους Τούρκους και εξορίστηκε στην Κασταμονή (Kastamonu), μία ιστορική πόλη της Παφλαγονίας στα βορειοδυτικά της Μικράς Ασίας. Απελευθερώθηκε με ενέργειες του τότε πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ του Γ΄ και κατέφυγε στην Αθήνα. Το επόμενο έτος διορίσθηκε διοικητικός επίτροπος στη Χαλκιδική (1913) και κατόπιν υποδιοικητής στην Έδεσσα (1914). Από το 1915 και μετέπειτα υπηρέτησε ως νομάρχης στη Φλώρινα (1915) και στα Τρίκαλα (1916), ενώ στις 5 Οκτωβρίου 1917, εκπροσωπώντας το κίνημα της Εθνικής Άμυνας του Ελευθερίου Βενιζέλου, διορίστηκε νομάρχης στη Λάρισα, στη θέση του Νικολάου Δελακοβία.
Ενταγμένος από καιρό στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, ευθύς μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του στη Θεσσαλική πρωτεύουσα, προέβη στην ίδρυση της Ενώσεως Φιλελευθέρων Λαρίσης. Η σχεδόν ταυτόχρονη κυκλοφορία στη Λάρισα της εφημερίδας «Ατρόμητος» (από τον Βολιώτη δημοσιογράφο Αστέριο Αμδάρη), του έδωσε βήμα για τη δημοσίευση άρθρων υπέρ της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου και γενικά των θέσεων του κόμματος των Φιλελευθέρων [2]. Πρόεδρος της Ενώσεως Φιλελευθέρων Λαρίσης είχε εκλεγεί κάποιος Οικονομάκης ενώ ως αντιπρόεδρός της ο δικηγόρος Ιωάννης Βασιλάκης [3]. Η Ένωση δεν αριθμούσε πολλά μέλη στη Λάρισα και ως «υπαίτιους» θεωρούσε ο Αχιλλέας Καλεύρας τους δύο προαναφερθέντες. Γράφει σε επιστολή του (10 Φεβρουαρίου 1919) προς τον Α. Κυριακίδη, γενικό διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού [Ελ. Βενιζέλου]: «Ο Βασιλάκης είνε ο χειρότερος ρουμανίζων βλάχος και μέχρι πρότινος υβριστής του κ. Προέδρου. Ο θλιβερώτατος αυτός και επιτηδειώτατος τύπος έχει όργανόν του τον άβουλον πρόεδρον Οικονομάκην […]. Ούτος [ο Βασιλάκης] εξυπηρετεί προσωπικάς βλέψεις […]. Θα μου πείτε οι βουλευταί μας είναι οι καλλίτεροι; όχι, όχι, όχι. Είμαι απογοητευμένος […]. Οι καλλίτεροι και χρηστότεροι παράγοντες είνε εκτός της Ενώσεως. Είνε οι αντικειμενικώτεροι, οι ειλικρινέστεροι, οι δυνατώτεροι στον χαρακτήρα. Δυστυχώς όμως αυτοί απέχουν» [4].
Ως νομάρχης της Λάρισας την ταραγμένη αυτή περίοδο παρέμεινε στη θέση του έως τις 29 Ιανουαρίου 1920. Σε όλο το προαναφερθέν διάστημα αλληλογραφούσε τακτικά τόσο με το πολιτικό γραφείο του Ελευθερίου Βενιζέλου, όσο και με το γραφείο του τότε αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Εμμανουήλ Ρέπουλη (1863-1924), όπου περιέγραφε αναλυτικά τα εργατικά και αγροτικά ζητήματα της Θεσσαλίας και ιδιαίτερα εκείνα του Βόλου, όπου οι σοσιαλιστικές ιδέες εύρισκαν πρόσφορο έδαφος για την διάδοσή τους. Το 1919 χειρίστηκε με ευελιξία τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Λάρισα και στον Βόλο και με δική του μεσολάβηση η κυβέρνηση ικανοποίησε τα περισσότερα από τα δίκαια αιτήματα των εργατών. Έφυγε από τη Λάρισα με ένα μεγάλο παράπονο. Ότι δεν κατόρθωσε να προσελκύσει στην Ένωση Φιλελευθέρων Λαρίσης, τους «νοικοκυραίους αστούς» της πόλης, με πολλούς από τους οποίους είχε αναπτύξει κοινωνικές και φιλικές σχέσεις.
Τον Νοέμβριο του 1922 επέστρεψε στη Λάρισα ως διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Αθηνών [5]. Όπως σημειώνει ο Νικόλαος Παπαθεοδώρου: «Από τους διευθυντές στο υποκατάστημα της Τράπεζας Αθηνών στη Λάρισα που άφησαν το στίγμα τους λόγω της ισχυρής προσωπικότητας που διέθετε, ήταν ο Αχιλλέας Καλεύρας […]. Η προηγούμενη θητεία του ως Νομάρχη στη Λάρισα, τον βοήθησε με τις γνωριμίες του να αναπτύξει τις εργασίες της Τράπεζας σε μεγάλο βαθμό. Εδώ στη Λάρισα φοίτησαν για ένα διάστημα τα παιδιά του στο γυμνάσιο και ανέπτυξαν παιδικές φιλίες. Μάλιστα αργότερα ο ένας γιος του ο Μιχάλης πέρασε και αυτός από την πόλη μας ως πρόεδρος Εφετών και δοκίμασε ισχυρές συγκινήσεις από τη ζωή των παιδικών του χρόνων» [6].
Η συνέχεια της ζωής του Αχιλλέα Καλεύρα ήταν εντυπωσιακή. Το 1926 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, το 1929 εκλέχθηκε Γερουσιαστής Ροδόπης, ενώ από το 1935 έως το 1952 που συνταξιοδοτήθηκε διετέλεσε διευθυντής της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πλήθος ιστορικών και κοινωνικών μελετών και απεβίωσε πλήρης ημερών στις 27 Ιουνίου 1972 στη Θεσσαλονίκη [7].* Εκφράζονται θερμές ευχαριστίες στον δημοσιογράφο και συγγραφέα κύριο Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη για την παραχώρηση φωτογραφικού υλικού.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Σε διάφορα έντυπα αναφέρεται ως έτος γεννήσεως το 1882 και σε άλλα το 1884. Πάντως, όταν απεβίωσε το 1972 ήταν 94 ετών.
[2]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Η εφημερίδα της Λάρισας Ατρόμητος (1917-1922)», Ελευθερία (Λάρισα), 9 Ιανουαρίου 2019.
[3]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Ιωάννης Π. Βασιλάκης: Δικηγόρος και βουλευτής της Λάρισας», Ελευθερία (Λάρισα), 26 Απριλίου 2020.
[4]. ΕΛΙΑ, Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου, φκ. 09-78.
[5]. Ανώνυμος, «Βιογραφικό Α. Καλεύρα», Θρακικά Χρονικά (Ξάνθη), τεύχος 43 (1989), σελ. 66.
[6]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Το Μέγαρο της Τράπεζας Αθηνών», Ελευθερία (Λάρισα), 10 Ιουνίου 2015.
[7]. Μακεδονία (Θεσσαλονίκη), 28 Ιουνίου 1972.
