Από την έναρξη της γεωλογικής περιόδου του Πλειστόκαινου, πριν από περίπου 2,5 εκατομμύρια χρόνια, η Γη περνά μια συνεχή εναλλαγή από παγετώδεις και μεσοπαγετώδεις περιόδους, με τα καλύμματα πάγου στους πόλους να μεγαλώνουν και μετά να συρρικνώνονται.
Στη διάρκεια της τελευταίας «εποχής των παγετώνων», που έληξε πριν από μόλις 14.000 χρόνια, ο Καναδάς και μεγάλο μέρος των σημερινών ΗΠΑ είχαν καλυφθεί από πάγο με πάχος ολόκληρα χιλιόμετρα, όπως συνέβαινε και με την Βόρεια Ευρώπη και ολόκληρο σχεδόν το νησί της Βρετανίας.
Το μόνο κομμάτι που απομένει από αυτό το γιγάντιο κάλυμμα πάγου βρίσκεται στο καναδικό νησί Μπάφιν στον Αρκτικό Ωκεανό, και έχει έκταση 5.130 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την Εύβοια. Ο πάγος αυτός σταθεροποιήθηκε πριν από 2.000 χρόνια, μέχρι που άρχισε να δέχεται τη ζέστη της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Ερευνητές στις ΗΠΑ και στον Καναδά χρησιμοποίησαν μετρήσεις πεδίου και μαθηματικά μοντέλα για να εξετάσουν την τύχη του "παγοκαλύμματος" κάτω από διαφορετικά σενάρια για την εξέλιξη της κλιματικής αλλαγής.
Και το ανησυχητικό εύρημα είναι ότι με όλα τα σενάρια ο πάγος θα έχει χαθεί εντελώς από το νησί Μπάφιν μέσα σε 200 με 500 χρόνια -σχεδόν σε μια στιγμή στη γεωλογική κλίμακα του χρόνου. Ο πάγος του Μπάφιν Άιλαντ είναι ευτυχώς πολύ λίγος για να προκαλέσει σημαντική άνοδο στη στάθμη των ωκεανών.

Οι ερευνητές όμως επισημαίνουν ότι η κατάσταση σε αυτό το μικρό νησί ίσως προμηνύει το λιώσιμο του καλύμματος πάγου στην Γροιλανδία. Αυτό με τη σειρά του θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην Ανταρκτική και κυριολεκτικά θα άλλαζε τον παγκόσμιο χάρτη.