Σύμφωνα με ανακοίνωση «ο κ. Δεληγιάννης τόνισε, μεταξύ άλλων ότι, «η κατάθεση του αναπτυξιακού σχεδίου από τη σημερινή κυβέρνηση και η διαβούλευση στα περιφερειακά συνέδρια, δίνει την δυνατότητα στις τοπικές κοινωνίες να επικοινωνήσουν δημιουργικά με τη διαμόρφωση ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη της χώρας.

Πλέον η ύπαιθρος δεν θεωρείται μόνον χώρος άσκησης της γεωργικής δραστηριότητας με την ευρεία της έννοια (γεωργία, δασοπονία, κτηνοτροφία, αλιεία), αλλά και χώρος άσκησης πολλαπλών παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Η ύπαιθρος αποτελεί έναν πολύμορφο και πολυλειτουργικό χώρο που χαρακτηρίζεται από ποικιλότητα δυνατοτήτων και πολυπλοκότητα. Επίσης, η ύπαιθρος αναγνωρίζεται ως χώρος άσκησης ουσιαστικών περιβαλλοντικών και κοινωνικών λειτουργιών, ζωτικών για το κοινωνικό σύνολο (παραθεριστική κατοικία, αναψυχή, σημειακοί χώροι έρευνας και πειραματισμού, ανάδειξη πολιτισμικής κληρονομιάς, προστασία περιβάλλοντος και αειφορικής χρήσης φυσικών πόρων, εκτεταμένων και εναλλακτικών αθλητικών δραστηριοτήτων κ.λπ.).

Η προώθηση μιας άλλης αντίληψης για τη σημασία και το μέλλον της κάθε τοπικής κοινωνίας προβάλλει την ανάγκη:

α. ύπαρξης ενός αντίστοιχου νομοθετικού πλαισίου που θα ευνοεί και θα ενισχύει την ένταξη ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων της.

β. ενός συνολικού πλαισίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, συνεχώς εμπλουτιζόμενου που θα εντάσσει το σύνολο των δράσεων ανάμεσα στους διάφορους τομείς παραγωγικής και πολιτισμικής δραστηριότητας

 γ. της δικτύωσης παραγωγών και καταναλωτών μέσα από ποικίλα συλλογικά σχήματα που ενδυναμώνουν και πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες μεμονωμένων προσώπων, οικισμών και μικροπεριοχών, ομάδων παραγωγών και παροχής υπηρεσιών.

Αν θέλουμε να συμμετέχουν οι τοπικές κοινωνίες δυναμικά στον περιφερειακό, εθνικό, ευρωπαϊκό καταμερισμό της εργασίας, οφείλουν να συγχρονιστούν με τις νέες δυνατότητες που προσφέρουν η τεχνολογία και η κοινωνία της γνώσης.

- Κοινό παρανομαστή όλων αυτών αποτελεί ο συντονιστικός και καταλυτικός ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης. Στην οποία ανήκει ο επιτελικός συντονισμός της διαχείρισης συνδυαστικά του παραγωγικού, του περιβαλλοντικού και του πολιτιστικού αποθέματος της κάθε τοπικής κοινωνίας».

Από την πλευρά του, ο κ. Λαζαρίδης ανέφερε στην εισήγησή του ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ στην νέα του στρατηγική μετά την επίτευξη της συμφωνίας έχει θέσει ως βασικό του πυλώνα στην πολιτική του την παραγωγική ανασυγκρότηση. Οι αλλαγές που έχουν επέλθει τις τελευταίες δύο δεκαετίες είναι σημαντικές και επιβάλλουν αλλαγή πλεύσης, νέες στρατηγικές και τακτικές, τόσο στην δομή της παραγωγής όσο και στην προσέγγιση της αγοράς της ίδιας.

Η νέα στρατηγική επιβάλλει την άμεση και στενή σύνδεση τριών βασικών παραγόντων:

Γνώση (πανεπιστήμια, ΤΕΙ, Ερευνητικά Κέντρα, Κέντρα Παροχής και Διάχυσης Γνώσης)

Δημόσιες υπηρεσίες (υποστηρικτικές και εποπτικές) και

Ο ίδιος ο παραγωγός

Οι παραγωγοί θα πρέπει να επανασχεδιάσουν, όχι μόνο το προϊόν, αλλά όλο το μίγμα μάρκετινγκ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι για να μπορέσει ο παραγωγός να αδράξει τις ωφέλειες της παραγωγής θα πρέπει να υιοθετήσει νέες προσεγγίσεις στον σχεδιασμό, την προώθηση, την τοποθέτηση και την τιμολόγηση του προϊόντος. Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται ο παραγωγός να αποκτήσει το σύνολο των γνώσεων, δεξιοτήτων και εργαλείων που θα κάνουν εφικτή την σύνδεση του παραγωγού με τον τελικό καταναλωτή. Δυστυχώς, αυτό το σύνολο δεν είναι χρηματοοικονομικά εφικτό να το επωμιστεί ο καθένας παραγωγός, αλλά και να ήταν θα οδηγούσε σε όξυνση του ανταγωνισμού και σε σπατάλη πόρων. Συνεπώς, μία από τις καλύτερες πρακτικές λύσεις που έχει στη διάθεσή του ο παραγωγός είναι η συνεργασία με άλλους παραγωγούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτείνει απλά ένα νέο σύνολο παραγωγικών δραστηριοτήτων, αλλά προτείνει μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην παραγωγή».