Χωρίς μια ευρύτερη συμφωνία στις βασικές παραμέτρους, κάθε δύο χρόνια θα συζητάμε περικοπές συντάξεων, αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών και το χάος των ασφαλιστικών ταμείων που θα ανακυκλώνεται. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε από κοινού μία συναινετική λύση. Αν όχι με αυτήν την Κυβέρνηση, που το έργο το αρνείται, σίγουρα στον επόμενο κύκλο αυτού του Κοινοβουλίου» τόνισε ο βουλευτής Λάρισας με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στην Ολομέλεια της Βουλής, σε συζήτηση επίκαιρης επερώτησης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σχετικά με το διοικητικό χάος στον ΕΦΚΑ.
Ο κ. Μπαργιώτας επισήμανε, επίσης, τον ρόλο που έπαιξε το ασφαλιστικό στη διόγκωση του χρέους. «Το δημογραφικό, η ανεργία, οι στρεβλώσεις είναι πράγματα τα οποία έχουν συζητηθεί επανειλημμένα. Έβγαζαν αναλογιστικές μελέτες, των οποίων οι προβολές επιβεβαιώθηκαν εκ των υστέρων στο κατώφλι της κρίσης, το 2010. Βρεθήκαμε εκεί που ήταν προδιαγεγραμμένο να βρεθούμε, από τη στιγμή που ομόθυμη σχεδόν η ελληνική κοινωνία και ομόθυμα όλα τα κόμματα, με την εξαίρεση ενός μικρού κομματιού γύρω από τον κ. Γιαννίτση και τον Πρωθυπουργό της χώρας της εποχής, κ. Σημίτη, αρνήθηκαν βίαια μικρές τροποποιήσεις σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να συνεχίσουν να τρέχουν οι στρεβλώσεις με τον τρόπο που έτρεχαν. Στην αμέσως επόμενη περίοδο, την περίοδο των κυβερνήσεων Καραμανλή, ένα μόνο στοιχείο είναι χαρακτηριστικό: Από το 2006 μέχρι το 2009 71,3 δισεκατομμύρια ή το 83% του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας για την περίοδο αυτή πήγαινε κατευθείαν στις συντάξεις. Το 80% της αύξησης του χρέους την ίδια περίοδο οφειλόταν στις ανισορροπίες του συνταξιοδοτικού και στην ανάγκη του προϋπολογισμού να καλύπτει τις συντάξεις με τον ίδιο τρόπο που ήταν. Με απλά ελληνικά: χωρίς ελλειμματικό ασφαλιστικό, δεν θα είχαμε μνημόνιο» τόνισε χαρακτηριστικά.
Κλείνοντας, σχολίασε τη διαχρονική στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ζήτημα του ασφαλιστικού λέγοντας ότι «Ο τελευταίος που αντιλήφθηκε το πρόβλημα ήταν ο Πρωθυπουργός το βράδυ της ψήφισης του τρίτου μνημονίου, όπου περάσαμε από το «καμία μείωση στις συντάξεις, καμία αύξηση στον χρόνο συνταξιοδότησης, καμία αύξηση στις εισφορές» -που ήταν το μότο του ΣΥΡΙΖΑ για πολλά χρόνια- σε εκείνη την περίφημη φράση του Πρωθυπουργού: «Μα, καλά ποιος δεν ξέρει ότι το ασφαλιστικό σύστημα δεν βγαίνει;». Προφανώς όλοι οι άλλοι, εκτός από τον ίδιο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έτσι, λοιπόν, παρ’ όλο που η παραδοχή της αναγκαιότητας μιας μεγάλης μεταρρύθμισης έστω και αργά είναι καλοδεχούμενη, αντί να πυροδοτήσει από την πλευρά της Κυβέρνησης μια ειλικρινή συζήτηση που θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός ασφαλιστικού συστήματος βιώσιμου και σταθερού για τα επόμενα είκοσι πέντε με τριάντα χρόνια –γιατί αυτό είναι το ζητούμενο-, προτίμησε να ξανασπρώξει το πρόβλημα κάτω από το χαλί».