Ένας θάνατος που κατέστη κοίμηση, υποδηλώνοντας, όπως και το Πάσχα, τον θάνατο του θανάτου, καθώς το σώμα της Παναγίας μας δεν παρέμεινε στον τάφο, αλλά μετέστη μετά από τρεις ημέρες προς τον επουράνιο Υιό της, γεγονός που την έχρισε Μητέρα της ζωής.

Σε όλους τους ναούς, λοιπόν, τα ξωκλήσια και τα μοναστήρια της περιοχής, που λειτούργησαν στη χάρη της, εκατοντάδες ανθρώπων προσέτρεξαν σε εσπερινό και θεία λειτουργία αναζητώντας στη μορφή της ένα καταφύγιο αγάπης, ελπίδας και σωτηρίας.

Σε κάποια απ’ αυτά, όπως στην παλιά Ιερά Μονή Καμπάνας στην ορεινή Έλαφο, οι θρησκευτικές εκδηλώσεις συνδυάστηκαν, παραδοσιακά, με την προετοιμασία, το μαγείρεμα και το μοίρασμα στους πιστούς φαγητού. Άλλωστε, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της λατρείας που τρέφει ο λαός μας στο πρόσωπο της Παναγίας από τη στενή σχέση της λαϊκής μας παράδοσης με την ορθόδοξη πνευματικότητα.

Η Ιερά Μονή Καμπάνας, ναός των μέσων του 19ου αιώνα (1856), στη θέση παλαιότερου που κάηκε, βρίσκεται σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον στο όρος Μαυροβούνι. Λειτούργησε ως ανδρική μονή, αλλά σήμερα είναι εγκαταλελειμμένη και δεν διασώζεται παρά μόνο το εξαίρετο καθολικό της και κάποια από τα κελιά της που χρόνια τώρα προσμένουν κάποιο ενδιαφέρον από Εκκλησία και Πολιτεία για τη συντήρησή τους και αναστήλωση.

Παρουσία πλήθους κόσμου, κυρίως Βουλγαρινιωτών, κατοίκων των γύρω χωριών, της Αγιάς, της Λάρισας, και επισκεπτών της περιοχής, τον μέγα πανηγυρικό εσπερινό και την πανηγυρική θεία λειτουργία μετά αρτοκλασίας τέλεσε ο π. Ιωάννης Βαλοκεσαρλής.

Από νωρίς, κατά την παραμονή της εορτής, κάτοικοι της Ελάφου, κρατώντας ένα έθιμο εκατοντάδων ετών που οι ρίζες του φτάνουν στην αρχαία Ελλάδα, ετοίμασαν το γίδινο κρέας, που κάθε χρόνο δωρίζουν κτηνοτρόφοι, το τοποθέτησαν μαζί με τα δημητριακά, το λεγόμενο πλιγούρι, σε μεγάλα καζάνια, και, αμέσως μετά τον εσπερινό, ξεκίνησε το βράσιμο που κράτησε όλη τη νύχτα, ως το πρωί σχεδόν, λίγο πριν ξεκινήσει ο όρθρος.

Με το πέρας αυτού και της θείας λειτουργίας μοιράστηκε σε μερίδες και προσφέρθηκε σε όλους τους παριστάμενους, μαζί με τον ευλογημένο άρτο, το παραδοσιακό αυτό φαγητό, με τις ευχές για καλό χειμώνα και καλή αντάμωση όλων πάλι στο ίδιο μέρος ένα χρόνο μετά.

ΑΓΙΑ (Γραφείο «Ε»)

Του Νίκου Γουργιώτη