Όμως εκείνη δεν σταμάτησε σε αυτό, καθώς κατάφερε να πείσει κι άλλες γυναίκες να αναλάβουν ρόλους στο συνδικαλιστικό σωματείο κι έτσι στη Λάρισα από τα πέντε άτομα που συνθέτουν το Διοικητικό Συμβούλιο τα τρία εξ αυτών είναι γυναίκες. Ένα τέτοιο στοιχείο μόνο απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει και τη στιγμή που καταγράφεται σε έναν χώρο που θεωρείται από τους πιο σκληρούς και δύσκολους. Γι’ αυτόν τον λόγο ζητήσαμε από τις Έλλη Παπαδοπούλου, Ελένη Βολιώτου και Φωτεινή Κουκάλα να μας περιγράψουν τις εμπειρίες τους, να μας μιλήσουν για τις δυσκολίες και φυσικά για τον συνδυασμό οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η περίπτωση της καθεμίας είναι ξεχωριστή αλλά σκιαγραφεί και τις αλλαγές που έχουν επέλθει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.

*Η Φωτεινή Κουκάλα βρίσκεται στον χώρο των καυσίμων από το 1994. Όταν έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο που οδηγάει βυτιοφόρο για να διανείμει πετρέλαιο, ενώ την ίδια ώρα σκέφτεται τόσο τα τρία της παιδιά όσο και τις συνδικαλιστικές της υποχρεώσεις, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό πως πρόκειται για άνθρωπο που δεν «μασάει». Πόσο μάλιστα από τα λόγια της, όταν της ζητάμε να μας περιγράψει τις εμπειρίες της.

«Είναι δύσκολο επάγγελμα, κακά τα ψέματα. Πόσο μάλιστα όταν έχεις την ευθύνη του πρατηρίου από το πρωί που θα ανοίξεις» σημειώνει χαρακτηριστικά και θυμάται τα παλαιότερα χρόνια, τότε που «ο κόσμος ήταν πιο ανοιχτός στα χρήματα αλλά και γενικά ακόμα και στα συναισθήματα». Στο πώς την αντιμετώπισαν την ίδια ως γυναίκα ποτέ δεν είχε παράπονο «Το αντίθετο μάλιστα. Ο Αμπελώνας είναι μια κοινωνία ιδιαίτερα ανοιχτή εδώ και χρόνια και μάλιστα με στήριξε».

Παρ’ όλες τις οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις αποφάσισε να ασχοληθεί και με τον συνδικαλισμό «λόγω της Έλλης Παπαδοπούλου που αγαπώ και εκτιμώ» και συμπληρώνει πως «το έκανα γιατί κάποιος πρέπει να ασχοληθεί, πόσο μάλιστα σε αυτήν την περίοδο που είναι δύσκολη».

Μας μιλάει για την Εφορία και εξηγεί πως πλέον είναι τόσο σκληρή που δεν μένει καθαρό το μεροκάματο. Όμως εκείνη, εκεί, συνεχίζει και προσπαθεί. Γυναίκα με πείσμα και θέληση.

*Η Ελένη Βολιώτου εργαζόταν σε ιδιωτική εταιρεία ως και το 2010. Λάμβανε όμως μηνύματα τα οποία τα αποκωδικοποιούσε ως επικίνδυνα και αποφάσισε να αλλάξει ρότα στην επαγγελματική της πορεία. Με τα καύσιμα δεν είχε καμία απολύτως σχέση όμως μετά από ένα οικογενειακό συμβούλιο πάρθηκε η απόφαση να επιχειρήσουν. Άνοιξαν ένα πρατήριο στο 8ο χλμ. Λάρισας – Αγιάς, στη Γαλήνη.

Παρά το γεγονός πως έχει τέσσερα παιδιά και πολλά οικονομικά ανοίγματα, πήρε συνειδητά ένα μεγάλο ρίσκο το οποίο αν μη τι άλλο θέλει «κότσια» αφού το μόνο δίχτυ ασφαλείας ήταν λίγα χωράφια.

«Εφτά χρόνια μετά αυτό που ξέρω να πω είναι πως θέλει πολλές θυσίες το συγκεκριμένο επάγγελμα. Προσωπικό χρόνο ατελείωτο και να βάζεις το χέρι βαθιά στην τσέπη». Αν τα κάνεις όλα αυτά και διατηρείς το χαμόγελο στα χείλη, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Όπως η Ελένη που μάλιστα εμπνεύστηκε από μια Έλλη για να μπει να κολυμπήσει και στα νερά του συνδικαλισμού «Η Έλλη Παπαδοπούλου αποτέλεσε έμπνευση για όλες τις γυναίκες του κλάδου και αυτήν ήταν η κινητήριά μας δύναμη. Το καύσιμό μας» κι έτσι κι εκείνη πήρε μπροστά και τα καταφέρνει σε όλα τα επίπεδα. «Οι άντρες μάς σέβονται και στον χώρο εργασίας και στον χώρο του συνδικαλισμού» λέει με περηφάνια και προσθέτει πως «αν μας σεβόταν και η πολιτεία πολλά θα ήταν διαφορετικά». Το καταθέτει με πυγμή.

*Η Έλλη Παπαδοπούλου εδώ και 16 χρόνια βρίσκεται στη Διοίκηση του Σωματείου, τα περισσότερα εξ αυτών ως πρόεδρος. Βρήκε εμπόδια αλλά όχι μόνο δεν έκανε πίσω, αλλά κατάφερε να εμπνεύσει κι άλλες γυναίκες να πλαισιώσουν την προσπάθειά της.

«Όλες οι γυναίκες στον χώρο είμαστε σκληρά εργαζόμενες και οι περισσότερες με οικογενειακές υποχρεώσεις. Κάποιες από εμάς επιλέξαμε συνειδητά και τον συνδικαλισμό. Αυτό που ξέρω να πω εγώ είναι πως όταν τα αγαπάς όλα μπορείς και να ανταποκριθείς το ίδιο καλά σε αυτά».

Σε όλη της τη μακρόχρονη συνδικαλιστική διαδρομή είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και συναναστραφεί με ανθρώπους από όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις. Κέρδισε σε πείρα και σε γνώση καθώς έμαθε από τα λάθη.

Το «μοντέλο» της Λάρισας με γυναίκα πρόεδρο ακολούθησαν πολλά σωματεία στην Ελλάδα από την Έλλη και μετά. Η ίδια το θεωρεί ως «μιας μορφής δικαίωση» καθώς όλα αυτά τα χρόνια κατάλαβε πως από μόνος του ο χώρος είναι σκληρός.

«Όχι τόσο ως επάγγελμα, καθώς οι πελάτες σέβονται τη γυναίκα αλλά σε θέματα ουσιαστικής κεντρικής διαχείρισης την οποία εξακολουθούν να την έχουν οι άνδρες, με λαμπρές εξαιρέσεις, φυσικά. Άλλωστε, οι γυναίκες, σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, υφίστανται αποκλεισμούς από τις υψηλές θέσεις» λέει με μικρό παράπονο στη φωνή της, χωρίς όμως να μοιρολατρεί. Το λέει βάζοντας στόχο να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο. Άνθρωπος με στόχο και όραμα.

Του Κώστα Γκιάστα