Ειδικότερα, στην επιστολή του π. Γεώργιου Ντάρδα αναφέρονται τα εξής:
«Έχουμε επισημάνει πολλές φορές από την αρχή αυτής της οικονομικής κρίσης ότι το αναπηρικό κίνημα και οι χρόνια πάσχοντες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη διάλυση των προνοιακών, υγειονομικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών του υπουργείου Υγείας, και πιο συγκεκριμένα, εδώ μιλούμε για τους ανασφάλιστους νεφροπαθείς που προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Το μεγάλο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων αλλά και των οικογενειών τους είναι αυτό της μετακίνησής τους από τον τόπο κατοικίας τους στις μονάδες αιμοκάθαρσης.
Ίσως εσείς που παίρνετε αυτές τις αποφάσεις, μετράτε τις αποστάσεις των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, όπου είναι κοντινές και πιο εύκολη η μετακίνησή τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και με πολύ χαμηλό κόστος, εφόσον μπορεί να τους καλύπτει και το διατροφικό επίδομα των 362 ευρώ μηνιαίως.
Η επαρχία όμως, κύριοι, είναι πολύ διαφορετική:
Πρώτον, οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες και οι συγκοινωνίες πάρα πολύ δύσκολες, ειδικά των ορεινών χωριών (μία συγκοινωνία το πρωί και μία το βράδυ). Άρα αναγκάζεται ο νεφροπαθής να βρίσκεται όλη την ημέρα στον δρόμο και αυτό αν είναι σε θέση να μπορεί να μετακινείται.
Υπάρχουν όμως και ασθενείς που η κατάσταση της υγείας τους δεν τους επιτρέπει να μετακινούνται με τις συγκοινωνίες και αναγκαστικά χρησιμοποιούν ταξί.
Και ρωτούμε, με τι θα πληρωθεί το ταξί εφόσον η πολιτεία δεν του χορηγεί το επίδομα μετακίνησης όπως όλων των άλλων νεφροπαθών;
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα των ανασφάλιστων είναι ότι υποχρεούνται να υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση μόνο στα κρατικά νοσοκομεία.
Γιατί όχι και στις ιδιωτικές κλινικές αιμοκάθαρσης, που μπορεί να είναι και πολύ πιο κοντά στον τόπο της κατοικίας τους, και πιστεύουμε ότι μπορεί να στοιχίζει πολύ λιγότερο;
Και το κυριότερο να γίνεται περισσότερο ποιοτική αιμοκάθαρση!
Επίσης, κύριοι, πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτή η ομάδα των ανασφάλιστων νεφροπαθών έχουν μειωμένους οικονομικούς πόρους ζωής, παρ’ όλα αυτά όμως πρέπει να ζήσουν. Βιώνουν ίσως τη μεγαλύτερη αδικία.
Άλλο μεγάλο πρόβλημα για όλους τους νεφροπαθείς είναι τα επιδόματα, διατροφικό και έξοδα μετακίνησης, τα οποία δίδονται για συγκεκριμένο σκοπό.
Και ρωτούμε τους αρμόδιους, είναι δυνατόν αυτά να μην είναι ακατάσχετα; Είναι δυνατόν να μπαίνει η τράπεζα και να κατάσχει το διατροφικό επίδομα ή το επίδομα μετακίνησης; Πώς θα πληρώσουν οι νεφροπαθείς τις μετακινήσεις τους;
Γι’ αυτό το θέμα να σκύψουν πάνω του ο κ. Βαρδακαστάνης και ο κ. Λεοντόπουλος, μαζί με τα υπόλοιπα προβλήματα, για να δώσουν μια λύση. Έχουμε πλήρη συναίσθηση για την κατάσταση που περνά η χώρα μας σήμερα και βιώνει η ελληνική κοινωνία.
Οι διεκδικήσεις των ανασφάλιστων νεφροπαθών αφορούν στο ελάχιστο, ώστε να μπορούν και αυτοί με τις οικογένειές τους να αντιμετωπίσουν στοιχειώδεις ανάγκες και υποχρεώσεις στην προσωπική και κοινωνική τους ζωή».
