Εχω υποστεί ο ίδιος: Στο Ειρηνοδικείο (μονομελής σύνθεση εδώ), σε υπόθεση μεγάλου από τη φύση του οικον. αντικειμένου, πρωτοφανή κακοδικία από την Ειρηνοδίκη κ. Α. Συνάντησα λίγο μετά φίλη συνάδελφό της και τη ρώτησα: «Τι ήταν αυτό που έκανε η φιλενάδα σου και με υποχρέωσε σαν διοικητή ξένης περιουσίας να ξαναναπληρώσω ένα εκατ. ευρώ;». Ξέρετε τι απάντησε; «Θα μάθω, αλλά ξέρουμε πως εσείς έχετε πολλά χρήματα»! Η ανωμαλία αποκαταστάθηκε στον 2ο βαθμό. Τι θα είχε άραγε συμβεί, αν η εργαλειοποίση έβρισκε μιμητές;. Εχω υποστεί στο Πολυμελές Πρωτοδικείο την υφαρπαγή υπόθεσης του εισηγητή κ. Α. από την προϊσταμένη και πρόεδρο της σύνθεσης κ. Π., που είχε προσωπικό «ενδιαφέρον». Παρουσίασε δικό της κείμενο, που «συνέγραψε» σε γειτονική πόλη, ως δήθεν εισήγηση του υφισταμένου της, στον οποίο και τη «φόρτωσε». Την έχει υποστεί ακόμα το γραφείο μου δύο φορές σε αστική και ποινική Δίκη από τον εφέτη Μ. Εξαιτίας του και της φανερά εργαλειοποιημένης πρώτης απόφασής του ο εντολέας μου Ρ. από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης (που είχε κερδίσει δίκαια την πρωτόδικη δίκη) μετά από 5ήμερο αυτοκτόνησε. Όλα αυτά 22-25 χρόνια πίσω.
Αναφέρθηκα με παραδείγματα στην εξουσία του Εισηγητή Δικαστή. Είναι αυτός που γράφει την εισήγηση και πρέπει να τη θέτει σε μυστική διάσκεψη του Δικαστηρίου να κριθεί, ώστε να πάρει τη μορφή συλλογικής απόφασης. Δυστυχώς εδώ και δεκαετίες με επιτεινόμενη τη δυσάρεστη πραγματικότητα στα Πολυμελή Δικαστήρια όλων των βαθμίδων (εκτός κατ’ ανάγκη της ποινικής διαδικασίας) η πραγματικότητα διαφέρει. Ο εισηγηγής είναι κυρίαρχος. Η συγγραφή του αποτελεί σχεδόν πάντα την απόφαση. Μόνον όταν αυτή «εμφανώς ολισθαίνει», διατυπώνεται μειοψηφία. Συνέβη με την 26/14 απόφαση για την κατάργηση της μερικής εκτροπής του Αχελώου.
Ας δούμε τώρα μετά την πρώτη παραπομπή, που αναλύθηκε στο προηγούμενο άρθρο, τις τρεις επόμενες (**,***, ****) για επεξήγηση. Για τη δεύτερη (**) παραπομπή σημειώνω τα εξής: Είχα γράψει στο σχετικό άρθρο, πως η απόφαση 26/2014 που απέκλεισε την εκτροπή, κινήθηκε σε πλαίσιο αναφοράς λανθασμένο. Εξηγώ τη φράση. Η απόφαση έκρινε, πως στην περιοχή Συκιάς όπου η αρχή της έτοιμης από 18ετίας σήραγγας εκτροπής και κατά 60% τα λοιπά έργα της περιοχής, δεν έπρεπε να θίγει ένα ενδιαφέρον ορεινό τοπίο, να χάσουν τους τόπους ενδιαίτησης και τροφοσυλλογής σπάνια πουλιά και ψάρια, να μην αλλάξει τοπιολογικά το ορεινό έδαφος κ.λπ., στο τέλος δε υιοθέτησε και αντέγραψε αυτολεξεί σε 7 σελίδες μία εξωπραγματική περιβαλλοντική «αντιμελέτη» των Ακαρνάνων, που έφτασε να γράφει και ότι θα θιγούν με την εκτροπή οι λιμνοθάλασσες Μεσολογγίου και Αιτωλικού, όταν μειωθούν οι ποσότητες απορροής του Αχελώου. Ο Αχελώος όμως εκβάλλει στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ οι λιμνοθάλασσες βρίσκονται στον Κορινθιακό. Μια ματιά στον χάρτη δείχνει τη γραφικότητα. Οτι ακόμη και με την εκτροπή θα βελτιωθεί η οικονομική ευρωστία της Θεσσαλίας έναντι αυτής της Αιτωλοακαρνανίας (!).
Διατυπώθηκε στην απόφαση ως επιχείρημα εναντίον του έργου της Συκιάς, ότι με τα έργα στην περιοχή και όχι μόνο θα απομακρυνθούν εξαιτίας των θορύβων και της σκόνης τετράποδα και πτηνά (!). Αν συνέβη αυτό το... τρομερό πράγμα, συνέβη στο απώτερο παρελθόν, για να κατασκευαστούν τα έργα και με το πέρας τους να κατακλυστούν οι περιοχές τους για τη λειτουργία των ΥΗ μονάδων με την παράλληλη δημιουργία τεχνιτών λιμνών και υγροβιότοπων. Ποιο το νόημα της αναφοράς τους είκοσι χρόνια αργότερα. Αυτά είναι κάποια, απ’ όσα αποτελούν το λανθασμένο πλαίσιο αναφοράς της απόφασης 26/2014. Δυστυχώς οι εσφαλμένες στο σύνολό τους αποφάσεις του ΣτΕ δεν έτυχαν προσοχής. Ανέκαθεν κατακρίνονται πολιτικές ηγεσίες για τον τραγέλαφο. Καταλαβαίνω και αυτού του είδους την κριτική εξαιτίας ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, κομματικής αντίστασης στην εκτροπή από τον ΣΥΡΙΖΑ και φοβικής αποστασιοποίησης άλλων κομμάτων και της σημερινής Κυβέρνησης για το θέμα ειδικά της εκτροπής. Ηχηρή σιωπή και... «ουδενί ουδέν είπον. Εφοβούντο γαρ» (κατά Μάρκον ΙΣΤ 1-8).
Στην περίπτωση του δικαστικού χειρισμού της υπόθεσης του Αχελώου οι υπεύθυνοι του αρμόδιου Υπουργείου έπρεπε να έχουν θέσει σε συναγερμό το νομικό συμβούλιο του Κράτους (Ν.Σ.Κ.), και η ΔΕΗ τις νομικές της Υπηρεσίες που χειρίστηκαν τις περασμένες δύο δεκαετίες στο ΣτΕ τα έργα του Αχελώου. Δικαστικοί αγώνες που αντιμετωπίζουν τον ακτιβισμό των «οικοχόνδριων» του περιβάλλοντος, όπως τους είπε κάποτε ο Νίκος Δήμου, έπρεπε να έχουν δυναμική και με ισχυρό λόγο υπεράσπιση του αυτονόητου. Δεν την είχαν. Όταν προτάθηκε κάποια στιγμή -χωρίς να θέλω να επεκταθώ- εθελοντικός συντονισμός του υπερασπιστικού έργου στο Συμβούλιο Επικρατείας, διαπιστώθηκε αδράνεια. Και όταν μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου 2013 ζητήθηκαν τρεις φορές επί αποζημιώση αντίγραφα των μέχρι τότε δικαστικών φακέλων από τον εδώ Προϊστάμενο των Νομικών Υπηρεσιών της Π.Θ. -παρότι δεν είχε ανάμειξη λόγω προϋπαρξης άλλης εντολής- για να συμβάλλει στον χειρισμό της υπόθεσης, δεν του στάλθηκε ούτε σελίδα. Θα συνεχίσουμε την προσεχή Τρίτη.
Γράψει ο 'Ομηρος
