Ο πρώτος είναι για να πω ένα «ευχαριστώ» σε σένα, όχι σαν τα συνηθισμένα που λέγονται με τα χείλη, αλλά ένα «ευχαριστώ» που βγαίνει μέσα από την καρδιά μου, που από τις 26/6/2016, πάλλεται σε ρυθμούς απερίγραπτους.
Και τούτο γιατί τα δημοσιεύματα από τους καταξιωμένους δημοσιογράφους, που κάλυψαν τη συνάντηση των μαθητριών μου του Κέντρου Παιδικής Μερίμνης την 26/6/2016, τη γιορτούλα που τόσο πετυχημένα παρουσίασαν τα παιδάκια του 13ου παιδικού σταθμού «Μέριμνα» για να υποδεχθούν τις μαθήτριες και την ιστορία του Εθνικού Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαρίσης, ξεπέρασαν με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα σύνορα της παρτίδας μας, τα σύνορα της Ευρώπης και έφτασαν και στο Νέο Κόσμο.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, όλα αυτά τα κορίτσια που έχουν ξενιτευτεί, αλλά και όσα βρίσκονται σε διάφορες πόλεις της πατρίδας μας, να ξαναγυρίσουν νοερά στο Ορφανοτροφείο ή στο Κέντρο-σπίτι τους, να ξαναγίνουν παιδιά και να αρχίσουν βροχή τα μηνύματα, τόσο μεταξύ τους όσο και με τελικό αποδέκτη εμένα.
Σ’ ευχαριστώ.
Ο δεύτερος λόγος, για να βροντοφωνάξω ένα άλλο «Ευχαριστώ» από τις στήλες σου και πάλι για να ακουστεί παντού, είναι σε όλα αυτά τα κορίτσια μου, που επί 27 ολόκληρα χρόνια τα είχα και με είχαν πλάι τους. Τα κορίτσια, που καταξιωμένες πια Ελληνίδες όπου και να ζουν, μητέρες, σύζυγοι, γιαγιάδες, επιστήμονες, υπάλληλοι, δικαιώνουν την απερίγραπτα υπεύθυνη, δύσκολη αλλά και συγκλονιστική δική μου σταδιοδρομία.
Ευχαριστώ τα κορίτσια μου, για τα λόγια που μου έλεγαν στη συνάντηση της 26/6/2016 και τα μηνύματα που μου στέλνουν όσες δεν μπόρεσαν να έρθουν. Αναφέρω μερικά:
«Εσείς ήσασταν για μας η διαρκής φροντίδα, η σιγουριά, η ελπίδα, το καταφύγιο, η φίλη, για πολλές από εμάς η αληθινή μάνα, η λύση σε κάθε μας πρόβλημα, το ακλόνητο στήριγμά μας σε οποιαδήποτε δυσκολία, η προσωποποίηση της ανθρωπιάς και της αγάπης χωρίς όρια, το πρότυπο στο οποίο θέλαμε να μοιάσουμε, όταν αξιωνόμασταν να αποκτήσουμε τη δική μας οικογένεια, η Διευθύντρια που μαζί της μοιραζόμασταν τις επιτυχίες μας, τις χαρές μας, αλλά και κάθε μας αποτυχία ή απογοήτευση όπου έδειχνε κατανόηση…»
Αυτά τα λόγια θα με συγκινούν και θα με ακολουθούν πάντα!
Τις ευχαριστώ.
Όμως, θα ήμουν άδικη αν και πάλι μέσα από τις στήλες σου, δεν ευχαριστούσα και όλους όσους με οποιονδήποτε τρόπο συνέβαλλαν, παρά τις όποιες δυσκολίες, στην ολοκλήρωση του υπέροχου αυτού έργου:
Την οικογένειά μου, από την οποία έπρεπε να λείπω ατελείωτες ώρες, μέρες και νύχτες, ακόμη και εβδομάδες.
Τις συνεργάτιδες και τους συνεργάτες μου, που πιστοί στα καθήκοντά τους με περιέβαλλαν με απόλυτη εμπιστοσύνη.
Τους κ. Μητροπολίτες, κ. Νομάρχες και Δημάρχους προέδρους, τους κ. Εισαγγελείς Αντιπροέδρους των εκάστοτε Διοικητικών Συμβουλίων και τα μέλη αυτών για την άψογη συνεργασία μας, την αρμόδια Διεύθυνση Παιδικής Προστασίας του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών που κάλυπτε πλουσιοπάροχα όλες απολύτως τις οικονομικές λειτουργικές ανάγκες, τις Δημόσιες Υπηρεσίες της Νομαρχίας και κυρίως τη Διεύθυνση Κοινωνικής Πρόνοιας, τους Δασκάλους των Δημοτικών Σχολείων, τους Καθηγητές των Γυμνασίων και Λυκείων που φοιτούσαν οι μαθήτριες και που μόνο επαίνους είχαν να μου λένε, αλλά και τα Φροντιστήρια της Πόλης, για την προετοιμασία για τις Ανώτατες Σχολές και Ξένες Γλώσσες, που προσφέρονταν πάντα δωρεάν.
Με αναγνώριση θα σταθώ στη σιγουριά που μου ενέπνεε το νοσηλευτικό προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας που ήταν πάντα δίπλα στις μαθήτριες για το όποιο πρόβλημα υγείας τους, στη συμπαράσταση των κ. Διοικητών της Στρατιάς και της 110 Πτέρυγας Μάχης και των μαθητριών, μαθητών των Σχολείων και κατοίκων της πόλης, που με ενδιαφέρον περνούσαν τις πάντα διάπλατα ανοιχτές πόρτες μας.
Τους ευχαριστώ.
Κλείνοντας, προσεύχομαι και ευχαριστώ θερμά την Παναγία που ήταν για όλους εμάς, μικρούς και μεγάλους, Οδηγός, Καταφυγή και Προστάτης.
Η τελευταία διευθύντρια του Εθνικού Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαρίσης και η πρώτη του Κέντρου Παιδικής Μερίμνης Θηλέων Λαρίσης
Μίτσα Βορβή
