Πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και οι δύο. Ιδρυτικό στέλεχός του ο ένας, ο «τελευταίος που θα φύγει από το ΠΑΣΟΚ», κατά δική του δήλωση, ο άλλος.
Στέφανος Τζουμάκας και Φίλιππος Σαχινίδης, με δύο άρθρα τους την περασμένη εβδομάδα ξεδίπλωσαν κάποιες από τις απόψεις τους για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, «διασταυρώνοντας» τα επιχειρήματά τους σε ένα ζήτημα, που πιστεύουμε ότι είναι κομβικό και το οποίο καταδεικνύει τη διάσταση μεταξύ δύο πολιτικών του σοσιαλιστικού χώρου.
Το ζήτημα στο οποίο αναφερόμαστε θα μπορούσε να συνοψιστεί σε ένα τίτλο: Σύνταγμα και Μνημόνια.
Ας δούμε πως τοποθετούνται:
Ο Φίλιππος Σαχινίδης, στο άρθρο του («Καθημερινή», 24.7.16), θέτει ευθύς εξ΄αρχής το ερώτημα αν πρέπει ή όχι, να εμπλουτιστεί το Σύνταγμα «με διατάξεις που θα οριοθετούν αυστηρότερα το πλαίσιο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να αποφύγουμε τα όσα μας οδήγησαν στην κατάρρευση του 2009».
Αφού εξηγεί ότι για να επιτευχθεί η δημοσιονομική προσαρμογή η χώρα οδηγήθηκε σε δύσκολες αλλά αναγκαίες επιλογές, όπως η περικοπή μισθών και συντάξεων που επηρέασαν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, παρατηρεί ότι οι περικοπές αυτές αμφισβητήθηκαν από τα Δικαστήρια ως αντισυνταγματικές ανατρέποντας την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, περιορίζοντας την ελευθερία της εκτελεστικής εξουσίας.
Έγραψε επί λέξει: «Οι εγγυήσεις, όμως, που παρέχει το Σύνταγμα για τις συντάξεις ή τους μισθούς καμία ουσιαστική αξία δεν έχουν, αν το κράτος δεν διαθέτει τους αναγκαίους πόρους για να χρηματοδοτεί το ασφαλιστικό σύστημα ή να πληρώνει τους μισθούς. Η ένδεια πόρων του ασφαλιστικού συστήματος και του Προϋπολογισμού οδήγησε στις περικοπές και όχι κάποια σκληρόκαρδη και ταξική διαχείριση ενός φανταστικού και γεμάτου Δημοσίου Ταμείου».
Παρόλα αυτά ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν θεωρεί ότι η ενσωμάτωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου στο Σύνταγμα της χώρας θα ήταν «ικανή εγγύηση για να μπει η χώρα στο μονοπάτι της ενάρετης δημοσιονομικής πολιτικής». Κι αυτό γιατί πιστεύει ότι «Η αδυναμία της Ελλάδας και του πολιτικού της δυναμικού, διαχρονικά, να ελέγξει τα δημόσια οικονομικά είναι παθογένεια που τη χαρακτηρίζει από τη συγκρότηση της».
Εν κατακλείδι προτείνει «να περιληφθεί στο Σύνταγμα η Αρχή της Αλληλεγγύης των Γενεών και τα όρια της. Η ρητή συνταγματοποίηση της αρχής αυτής θα λειτουργεί συνεχώς ως υπόμνηση τόσο προς τη Βουλή και την Κυβέρνηση όσο και προς τη Δικαστική λειτουργία, ότι οι αποφάσεις τους θα πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών και ότι, ιδίως όταν συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις όπως οι παρούσες, δεν επιτρέπεται να τις βαρύνουν με δημοσιονομικό φορτίο που υπερβαίνει τα βιώσιμα όρια ενός μέλλοντος, που διαρκώς γίνεται και πιο απρόβλεπτο».
• * *
ΑΠΟ την πλευρά του ο Στ. Τζουμάκας (σε άρθρο που απέστειλε και στην «Ε»), αφού τάσσεται κατά των ιδεών για ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου («ορισμένοι συνταγματολόγοι –ως συνδικαλιστές-γράφει, επιδιώκουν κράτος δικαστών»), ή της Προεδρικής Δημοκρατίας (κατηγορώντας για «βοναπαρτισμό», όσους επιδιώκουν «η σύνθεση του υπουργικού Συμβουλίου να μην προέρχεται από τη Βουλή αλλά από «κηπουρούς», τεχνοκράτες και επιχειρηματίες»), σημειώνει ότι «το πρόβλημα της χώρας δεν είναι συνταγματικό, ούτε της παπαγαλίας περί του πολιτικού συστήματος. Όλες οι χώρες έχουν παρόμοια συστήματα. Δεν τις οδήγησαν στη κρίση τα συστήματα Διακυβέρνησης, αλλά οι ηγέτες τους και οι πολιτικές που εφάρμοσαν. Δηλαδή, με ποιες κοινωνικές και πολιτικές αρχές και με ποιο πρόγραμμα. Όχι μπροστά το κάρο και πίσω το άλογο», λέει.
Ο πρώην υπουργός σημειώνει: «Το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η προοδευτική έξοδος από την κρίση και όχι η Αναθεώρηση του Συντάγματος και αφορά στην επάνοδο στην προοδευτική οικονομική πολιτική, ύστερα από μια εξαετή δεξιά στρατηγική των δημοσιονομικών υποθέσεων και διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Το πρόβλημα της χώρας είναι καθοριστικά πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό».
Και καταλήγει προτείνοντας «να ενισχυθεί συνταγματικά η απόδοση ευθυνών στα δημόσια πρόσωπα», ενώ ακολούθως παραθέτει μερικές παρεμβάσεις για την «αναβάθμιση του Κοινοβουλίου καθώς, τη δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών οργάνων».
Σε ό,τι αφορά την κρίση συνολικά στην Ε.Ε., η άποψή του είναι ότι πρέπει να προωθηθεί η «ανεκπλήρωτη μέχρι τώρα εμβάθυνση της πολιτικής ένωσης, για να σταματήσει η μονοκρατορία του Βερολίνου», καθώς και η «επεξεργασία και έγκριση από τους αντιπροσώπους των λαών των Κρατών Μελών της, ενός Συντάγματος ομοσπονδιακού τύπου για μια ευρωζώνη που θα μετασχηματισθεί σταδιακά σε Ένωση Κρατών, ένωση πολιτική και κοινωνική, οικονομική και νομισματική».
* * *
ΜΠΟΡΕΙ κάποιος να ισχυριστεί ότι η μία άποψη δεν αναιρεί την άλλη. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι η «ενάρετη δημοσιονομική πολιτική» του Φίλιππου, είναι σε αντιστοιχία με την «προοδευτική» οικονομική πολιτική του Στέφανου.
Δεν νομίζουμε ότι αυτό συμβαίνει.
Σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχει «τροφή» για συζήτηση…
Δ. Χατζ.
