Νίκησε ο Χριστός με τον Σταυρό Του τον θάνατο και εμείς γευόμαστε τις απαρχές της νέας ζωής που προέκυψε από την λογχευθείσα πλευρά Του. Γιορτάζει η Εκκλησία και δοξολογεί τον Αίτιο της νέας ζωής μας, διότι ο Χριστός είναι η Αιώνια Ζωή μας. Νικήθηκε ο θάνατος, η Εκκλησία είναι η νέα ζωή, αλλά εμείς δεν είμαστε όλοι μέτοχοι αυτής της ζωής. Περιφέρουμε δυστυχώς το θάνατο, στον βαθμό που τον φέρνουμε μέσα μας.
Όσοι μετέχουμε στο μυστήριο της Εκκλησίας, από την βάπτισή μας μέχρι την κηδεία μας, τόσο αντλούμε ζωή και γινόμαστε ζωή. Μεταβάλλεται το θνητό της υπάρξεώς μας σε αθανασία. Κατά τον απόστολο Παύλο, ο Χριστός «υπέρ πάντων απέθανε, ίνα οι ζώντες μηκέτι εαυτοίς ζώσιν αλλά τω υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι … Ώστε ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις, τα πάντα παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β΄Κορ.ε΄15-17).
Ο κόσμος, όσοι δεν ζούνε εν Χριστό, δεν γνωρίζουν το περιεχόμενο αυτής της ζωής. Ο Χριστός είναι ο μόνος νικητής του θανάτου. Οικειοποιείται ο αθάνατος Λόγος του Θεού τον δικό μας θάνατο και τον καταργεί με την Ανάστασή Του. Προσλαμβάνει τον θάνατό μας και μας αντιπροσφέρει την ζωή. Όλοι μας πρέπει να υπερβαίνουμε τους καθημερινούς μας θανάτους, για να γίνει η ζωή ουσία της υπάρξεώς μας. Διότι θάνατος δεν είναι μόνο ο τερματισμός της βιολογικής επίγειας ζωής μας. Θάνατος είναι και κάθε αμαρτία, όπως λέει η Γραφή: «η δ΄αν ημέρα φάγητε απ΄αυτού (του καρπού της παρακοής), θανάτω αποθανείσθε» (Γεν.β΄17). Όπως επίσης αληθινή ζωή, δεν είναι η βιολογική μας ζωή αλλά ο Χριστός. Κάθε αμαρτία είναι ένας θάνατος. Κάθε μετάνοια είναι επάνοδο στη ζωή. Ο νόμος της αμαρτίας μέσα μας είναι νόμος θανάτου προς θάνατο. Ο νόμος του Ευαγγελίου είναι νόμος ζωής προς ζωή.
Κόσμος δεν είναι μόνο οι εκτός Εκκλησίας. Κόσμος δυστυχώς γίνεται και κάθε βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός στον βαθμό που δε ζει κατά Χριστό. Κόσμος είναι το φρόνημα της σάρκας, η φιλαυτία μας, η φιλαργυρία μας, η φιλαρχία μας, οι φιλοδοξίες μας, τα πάθη μας, που στις μέρες μας περιγράφονται με τον όρο «διαφθορά».
Τα εορτολογικά γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα μας καλούν να μιμηθούμε τον αγώνα όλων των τίμιων συνανθρώπων μας που δεν υπέκυψαν στους πειρασμούς της «διαφθοράς», αλλά προτίμησαν την εκούσια φτώχεια της αρετής. Μας καλούν πέρα απ΄αυτά και σε ανώτερη βαθμίδα: να μιμηθούμε «Τον υπέρ ημών Παθόντα και Αναστάντα Χριστό», ο οποίος αυτεξουσίως ως άνθρωπος, κατά τον Απόστολο Παύλο, «αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας» (Εβρ.ιβ΄,2).
Αν υποτεθεί ότι ο λαός μας εύρισκε τον τρόπο να ανακάμψει οικονομικά προδίδοντας τον Χριστό για τριάντα αργύρια, η ψυχή μας δε θα το δεχόταν, Θα προτιμούσε τον εκούσιο θάνατο μαζί με τον Χριστό.
Αναμφίβολα η θλιβερή οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και εθνική αβεβαιότητα του λαού μας είναι ένας θάνατος. Ένας θάνατος που του επιβάλλεται από εκείνους που θέλουν τον πνευματικό του αφανισμό, από εκείνους που χρόνια τώρα του αφήρεσαν τα πνευματικά του ερείσματα και τον άφησαν μετέωρο, χωρίς πνευματικό δυναμισμό.
Όμως ο λαός μας έχει ιστορία. Έχει γράψει και άλλες πλούσιες ηρωϊκές σελίδες σε παρόμοιες περιστάσεις. Τότε που είχε αυθεντικά κριτήρια για τη ζωή και το θάνατο, για την τιμή και την υπόληψη. Τότε που κέντρο της ζωής του ήταν ο Θεάνθρωπος Χριστός και όχι οι τιμές των χρηματιστηριακών αγορών. Τότε που προτιμούσε να είναι φτωχός αλλά όχι άδικος. Τότε που μπορούσε να ζήσει ελεύθερος πολιορκημένος χωρίς να προδώσει «ψυχή και Χριστό». Τότε που μπορούσε να γεννήσει Νεομάρτυρες και να φυλάξει την Ορθόδοξη ψυχή του, το «πολύτιμον τζιβαϊρικόν», όπως έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Τις κρίσιμες ώρες που περνά η πατρίδα μας μπορούμε αυτήν τη Μεγάλη Εβδομάδα να τις κατανοήσουμε ως συνοδοιπορία της με τον Χριστό προς τον Γολγοθά και ως συσταύρωση μαζί Του. Μπορεί ο λαός μας σήμερα να νοιώθει ότι σταυρώνεται, αλλά στο χέρι του είναι να ομολογεί μαζί με τον ευγνώμονα ληστή: «ημείς μεν δικαίως, άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν, ούτος δε ο (Χριστός) ουδέν άτοπον έπραξεν»(Λουκ.κγ΄41). Μπορεί τότε να απευθύνεται με θάρρος στον Χριστό και να του λέει «Ιησού, μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»(Λουκ. Κγ΄43). Είναι βέβαιο ότι τότε ο Κύριος θα λυτρώσει τον λαό μας από την καταδυναστεία των ισχυρών, διότι πίσω από τον εκούσιο Σταυρό του Γένους πάντοτε ακολουθεί η Ανάσταση.
Ο νικητήριος παιάνας της Εκκλησίας, το «Χριστός Ανέστη», θ΄ακουστεί και φέτος για να συνεγείρει τους δεσμίους του Άδη. Ελπίζουμε ότι η Πατρίδα μας, αν και δέσμια στον δικό της σύγχρονο Άδη, θα ακούσει τον Λυτρωτή και θα τον ακολουθήσει σε μια λαμπρή συνανάσταση μαζί Του. Ο Αναστημένος Κύριος προτείνει την παντοδύναμη δεξιά Του. Ας του απλώσουμε εμείς το δικό μας χέρι, την προσωπική και συλλογική μετάνοια μας. Θα μας αναστήσει! Ο σταυρός μας, ο σταυρός της Πατρίδας μας, των συμπολιτών μας, δεν θα είναι το σκοτεινό τέρμα. Θα γίνει ο προάγγελος μιας νέας επίγειας ζωής, της αιώνιας ζωής, διότι όντως ο Χριστός Ανέστη!
Από τη Χρυσούλα Μότσιου - Τσανά
* Η Χρυσούλα Χρ. Μότσιου-Τσανά είναι διδάκτωρ Θεολογίας Α.Π.Θ.
