Στην κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η οικονομία της χώρας με απουσία των παραδοσιακών εργαλείων αναθέρμανσής της, όπως δημόσιες επενδύσεις, νόμισμα, λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας. Οι λιγοστές επενδύσεις που εγγράφονται στον προϋπολογισμό τα τελευταία χρόνια έως το τέλος της οικονομικής χρήσης δεν γίνονται όλες. Νόμισμα δικό μας δεν έχουμε που εξασφαλίζει σημαντική αυτονομία κινήσεων π.χ. μπορεί να διαμορφώνει ευνοϊκές συναλλαγματικές ισοδυναμίες με την υποτίμησή του για αύξηση εξαγωγών και μείωση εισαγωγών κ.ά. Ο κατ΄εξοχήν χρηματοδότης των επιχειρήσεων οι τράπεζες και κυρίως οι συστημικές δεν ανταποκρίνονται στον ρόλο τους ως μοχλοί ανάπτυξης λόγω της εύθραυστης κεφαλαιακής επάρκειάς τους, των δραματικά μειωμένων αποταμιεύσεων και των μη εξυπηρετούμενων δανείων που ανέρχονται στο μισό ΑΕΠ της χώρας. Τα κοράκια των αγορών και οι ξένοι επενδυτές προσηλωμένοι στον Θεό τους, το κέρδος, που δεν έχει χρώμα, δεν κάνει χατίρια και δεν έχει αίσθημα, στέκονται δύσπιστοι στα δεδομένα μας που τους υποσχόμαστε. Αχ αυτά τα δεδομένα μας που όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις πασχίζουν να τ΄αλλάξουν, να τα εκσυγχρονίσουν μα αυτά τα άτιμα σε πείσμα των καιρών αντιστέκονται.
Σ΄όλα αυτά που συνθέτουν και δομούν μια ισχνή και παραπαίουσα δυναμική μεγάλο βαρίδι είναι η δέσμευσή μας για πλεόνασμα 3,5% έως το 2022 και δίχως να υπολογίζουμε την άλλη μεγάλη τροχοπέδη που συνιστούν οι γνωστές μας ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και παρασιτικές νοοτροπίες. Και επειδή οικονομία σημαίνει αγορά, ένα πράγμα δεν αντέχεται άλλο, η υπερφορολόγηση. Κάπου διάβασα: «όταν βάζεις φόρους και όταν κουρεύεις πρόβατα, καλό είναι να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί».
Κακά τα ψέματα περνούμε δύσκολη καμπή στα οικονομικά μας πράγματα -και όχι μόνον- και οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας πως η οικονομία ως μέγεθος ρευστό, πολύπλοκο, πολυμερές και επηρεάζει και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Στην πρωτοκαθεδρία των παραγόντων που την επηρεάζουν είναι η πολιτική σταθερότητα και το πολιτικό κλίμα. Ποιο πολιτικό κλίμα σήμερα γεύεται ο πολίτης εισερχόμενοι καθώς φαίνεται σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με τους δικομανείς Πολάκηδες και Καμμένους που εξαπολύουν μύδρους και εκδικητικές-αντικοινωνικές κορώνες για φυλακίσεις πολιτικών και με τους κάθε λογής παρατρεχάμενους της εκάστοτε εξουσίας, τους γνωστούς κόλακες, καιροσκόπους, οσφυοκάμπτες (οι κάμπτοντες την οσφύν, οι λυγίζοντες τη μέση και μεταφορικά οι υποτελείς), γυμνοσάλιαγκες (γλοιώδεις) που τρέχουν ασθμένως στα ΜΜΕ έντυπα-ηλεκτρονικά να ωραιοποιήσουν εξόφθαλμες πολιτικές αστοχίες κάνοντας ζημιά τόσο στην κυβέρνηση όσο και κατ΄επέκταση στη χώρα. Θεσμικοί δε εκτροχιασμοί και δυσώδεις υποθέσεις διαφθοράς και ξεπλύματος βρόμικου χρήματος π.χ. υπόθεση Παπαντωνίου (αν αποδειχτεί) προκαλούν αναταράξεις στο ήδη εκφυλισμένο και εξαχρειωμένο πολιτικό σύστημα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει συλλογική ποινική ευθύνη παρά μόνον ατομική, κατά συνέπεια είναι άδικο να κατηγορούνται συλλήβδην τα κόμματα.
Τόσα χρόνια σε ύφεση και τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου ούτε το μήνυμα έλαβαν ούτε μπόρεσαν να ομονοήσουν για το αυτονόητο που είναι η εκπόνηση ενός εφικτού-ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης με την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων του τόπου, προκειμένου να γίνουμε μια κανονική χώρα με ισορροπημένους αναπτυξιακούς και κοινωνικούς δείκτες. Γεμίσαμε από κόμματα, πολιτικές παρατάξεις, πολιτικούς σχηματισμούς, ξέμπαρκους πολιτικούς που θέλουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι της εξουσίας, ομίλους προβληματισμού με δεξαμενές σκέψεις, πολιτευτάδες, μαγίστρους της πολιτικής, μεγαλοσχήμονες κατά φαντασία που ενδιαφέρονται διακαώς για το θάμβος (λάμψη) της εντύπωσής τους- πλην ορισμένων εξαιρέσεων- και είμαστε άδειοι από σύνεση, μετριοφροσύνη, γνήσιο πατριωτισμό. Το μεγαλύτερο βέβαια μείον μας είναι η έλλειψη ενός χαρισματικού ηγέτη με όραμα και έμπνευση που να μας συνεγείρει και κυρίως ν΄απελευθερώσει και να συντονίσει σκόρπιες δυνάμεις που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση. Πιστεύω πως και μας αξίζει και δικαιούμαστε καλύτερη οικονομία και αυτό θα εξαρτηθεί πρωτίστως από μας.
Ευπρόσδεκτα και τα συγχαρητήρια και οι εύφημες μνείες από τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς για την έξοδό μας από τα μνημόνια που όμως πάντα στο τέλος συνοδεύονται από τη λέξη « αλλά». Αυτό το «αλλά» είναι το πρόβλημά μας, Κύριοι, γι΄αυτό στα πλαίσια της αλληλεγγύης, που συχνά-πυκνά επικαλείστε, βάλτε και εσείς ένα χεράκι να ξεδέσουμε τα παλαμάρια της βάρκας μας στην προβλήτα, γιατί όσο και να κωπηλατούμε η βάρκα δεν ξανοίγεται στο πέλαγος. Και τα παλαμάρια είναι πολλά…
Από τον Αθανάσιο Β. Ραούλη
* Ο Αθανάσιος Β. Ραούλης είναι τ. περιφερειακός δ/ντής Α’/θμιας και Β’/θμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας και οικονομολόγος
