Κατά την προεκλογική, λοιπόν, περίοδο των ελεύθερων πλέον εκλογών, ο αριστερός -κατά δήλωσή του Καρβάλιο- μιλούσε σε αγροτικό ακροατήριο που τον επευφημούσε ζωηρά! Στο τέλος ρώτησε το φτωχό κατά βάση κοινό τι θα έπραττε αν είχε δύο σπίτια. Η απάντηση ήταν ότι θα έδινε το ένα στο κράτος! Το ίδιο συνέβη στην ερώτηση αν είχαν δύο τρακτέρ, που βέβαια δεν είχαν! Όταν όμως ανέφερε την κατοχή δύο αγελάδων απλώθηκε μια βουβαμάρα, για τον απλούστατο λόγο ότι οι περισσότεροι είχαν τα δύο αυτά ζώα και δίσταζαν να τα μοιραστούν εκ προοιμίου.
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κατοχής κεφαλαίου, ιδιότητα ιδιοκτησίας που διαπνέει τον άνθρωπο. Η βουλιμία συσσώρευσης πλούτου, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ένταση, παρατηρείται σε όλο σχεδόν τον πληθυσμό του πλανήτη. Επειδή όμως η συνοίκηση των ανθρώπων επιβάλλει κανόνες λειτουργίας, αυτοί παίρνουν τη μορφή νόμων, τους οποίους διακρίνει μια αντίληψη γενικότερη, προκειμένου η κοινωνία να οδεύσει, με ένα λιγότερο ή περισσότερο δοτικό πρόσωπο, ανοδικά από υλικής άποψης αλλά και σε μια βελτιωμένη ποιότητα ζωής. Αυτή όμως η αντίληψη είναι συνάρτηση διαφόρων παραγόντων που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή. Η ένταση της δυναμικής των ποικίλλει κατ' άτομο ή πληθυσμιακά και προπάντων δεν μπαίνουν στα καλούπια κλειστών συστημάτων που εκμηδενίζουν την ελευθερία δράσης και δημιουργίας υλικής αφθονίας, στοιχείο αρχέγονο όπως υπονόησα σε προηγούμενη παράγραφο. Έχει ο άνθρωπος ενσωματωμένο του καπιταλιστικό στοιχείο, πρέπει όμως να τιθασεύεται αυτό όταν το ζητούμενο είναι η εκτιμούμενη λειτουργία της κοινωνίας.
Μπορούμε, θαρρώ, να συμπεράνουμε ότι η όλη θεώρηση και λειτουργία των δημοκρατιών, πέραν των βασικών χαρακτηριστικών των, διακρίνεται από μια πλαστικότητα της μορφής και των δράσεων. Αν εξαιρέσουμε τα τυραννικά καθεστώτα, στα οποία κυριαρχεί η βαναυσότητα και η ανελευθερία, και σε αυτά που κυριάρχησαν μεταπολεμικά στην ανατολική Ευρώπη, θα δούμε ότι μετά την επίλυση βασικών αναγκών βιοποριστικού τύπου, ο ουσιαστικός αποκλεισμός του ανθρώπου πολίτη από τις αποφάσεις αποδυνάμωσε την ανατροφοδότηση της λειτουργίας της Πολιτείας σε ιδέες και ενθουσιασμό δημιουργικής συμμετοχής. Εξάλλου, προϊόντος του χρόνου τίποτε δεν παραμένει ίδιο και πολύ περισσότερο οι αντιλήψεις και τα δρώντα γνωρίσματα της ζώσας κοινωνίας. Η πρόοδος του ανθρώπου καθορίζεται από την πορεία του σε μια συνεχή προσπάθεια αρμονικής λειτουργίας των μελών αλλά και του συνόλου, μακριά από τις πεπατημένες των κλειστών και αποστεωμένων συστημάτων που κυριάρχησαν στο πρόσφατο παρελθόν. Για να χαρακτηρίζεται άνθρωπος ή σύστημα προοδευτικό πρέπει αυτό να επιζητά το μέσον του Αριστοτέλη, το οποίο αποσκοπούσε στην το δυνατόν δίκαιη και σαφώς αρμονικότερη λειτουργία της πόλης κράτους τότε, και ευρύτερης επικράτειας τώρα!
Εν κατακλείδι, νομίζω ότι η αριστερά επιβάλλεται να έχει ως πυξίδα της ένα μοντέλο που να το διακρίνει η αρμονία πολλών επάλληλων ομόκεντρων κύκλων με προσανατολισμό το κοινό τους κέντρο, όπου οι μεν να αντιστοιχούν στις διάφορες ομάδες, ή έστω τάξεις, το δε κέντρο είναι η σταθερά συνεκτική αναζήτηση της προόδου. Σημειολογικά, επισημαίνει ότι οι κύκλοι αυτοί δεν τέμνονται, διότι οι τιμές προσιδιάζουν σε συγκρούσεις και όχι σε δημιουργίες, όπως απεδείχθη από το άδοξο τέλος του επιστημονικού υλισμού, ένας ουτοπικός ιδεαλισμός στη θεώρησή του! Με αυτόν τον τρόπο θα συμβεί μια συνέργεια προσθετική της ορμητικής παραγωγής, έργου αφ' ενός μα και εξέλιξη της εφευρετικότητας δημιουργίας πλούτου, και τη δυνατότητα συνεπώς βιοποριστικής εξισορρόπησης όλων των πολιτών με τη μέριμνα της Πολιτείας.
Είναι ευκρινές ότι ένα μικρό μέρος των ανθρώπων της επικράτειας έχει το χάρισμα της αριστείας στη σκέψη και στη δράση και ως εκ τούτου μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή της ανάπτυξης. Εξάλλου, όλοι ομολογούμε ότι "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος".
Δυστυχώς, στη χώρα μας παρατηρούμε ότι οι κυβερνώντες βρίσκονται σε μια διελκυστίνδα ιδεοληπτικής και μάταιης αναζήτησης μιας θολής ταξικής πάλης και μοιάζουν χαμένοι στο πέλαγος της παγκοσμιοποίησης που δεν συγχωρεί αβελτηρίες (καθυστερήσεις) και είναι τουλάχιστον αστείο να επιμένουμε σε κάποια λείψανα αποστεωμένων κοινωνικών συστημάτων.
Μια ρήση πρέπει να κυριαρχεί στην αντίληψη της αριστεράς "Τα πάντα ρει" δηλαδή όλα ρέουν, αλλάζουν και δεν υπάρχει χώρος για εμμονές του παρελθόντος, ούτε να επιδιώκει να δημιουργεί "αλήθειες" με τα αποτελέσματα ολοκληρωτικής εξουσίας!
* Από τον Παύλο Γιατσάκη
