Εκείνο, όμως, που θα αποτολμήσω, να κάνω ευρύτερα γνωστό, έξω από τον κύκλο του διδασκαλικού κόσμου, είναι η συμπεριφορά και η προσφορά του, ως Δασκάλου, στους συναδέλφους του, τόσο με τον εποικοδομητικό και στηρικτικό του λόγο, όταν η περίσταση το απαιτούσε, όσο και με τις υποδειγματικές διδασκαλίες στα Παιδαγωγικά μας Συνέδρια.

Το περιστατικό της αναφοράς μας είναι προσωπικό.

Περί το τέλος της δεκαετίας του '50, αδιόριστος δάσκαλος, παρά τα αναρίθμητα κενά, είχα προσληφθεί από τους γονείς ενός από τα πολλά κλειστά σχολεία με 96 μαθητές.

Η διδακτική μου εμπειρία μηδενική, η παιδαγωγική και διδακτική μου κατάρτιση ελλιπής, οι υλικοτεχνικές υποδομές, του κλειστού σχολείου του χωριού, μηδενικές και η απογοήτευσή μου πλήρης. Απελπίστηκα. Ήμουν ένα βήμα πριν την παραίτηση. Κατέβηκα στη Λάρισα εμπερίστατος για το δέον.

Από τύχη αγαθή συνάντησα στον δρόμο μου τον Δάσκαλο Κωνσταντίνο Ι. Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο είχα καλή γνωριμία, που μου επέτρεπε να του εκμυστηρευτώ τους προβληματισμούς μου. Την απογοήτευσή μου.

- Κώστα, θα παραιτηθώ. Νομίζω πως δεν θα τα καταφέρω. Πολλές οι απαιτήσεις και λίγες οι προϋποθέσεις.

- Μην είσαι παλαβός!

Και για να με ενθαρρύνει υποβίβασε τον εαυτό του.

- Εγώ ήμουν χειρότερος. Χρησιμοποίησε ό,τι έχεις στη διάθεσή σου, προβληματίσου, αναζήτησε λύσεις. Αγάπησε την αίθουσα. Η παιδαγωγική, όπως λέει και ο διακεκριμένος μας παιδαγωγός Ευριπίδης Σούρλας, γίνεται και με λίγα εφόδια άμα έχει βάση την αγάπη!

Αυτό ήταν. Άλλαξα άποψη. Γύρισα στο χωριό με άλλη διάθεση.

Τώρα, ύστερα από εξήντα χρόνια με την ευκαιρία αυτή το εξομολογούμαι:

- Κώστα, σε ευχαριστώ.

Ας πούμε, όμως, και δύο λόγια για την προσφορά του, ως Δασκάλου και για τις υπο-δειγματικές του διδασκαλίες στο Παιδαγωγικό Συνέδριο της Β' Εκπαιδευτικής Περιφέρειας.

Οι τότε Διοικητικοί και Παιδαγωγικοί μας προϊστάμενοι, οι επιθεωρητές μας, για ενίσχυση της διδακτικής μας εμπειρίας, διοργάνωναν δύο ή και περισσότερα ημερήσια Παιδαγωγικά Συνέδρια και ανέθεταν τη διδασκαλία ενός ή περισσοτέρων μαθημάτων σε ένα δάσκαλο του σχολείου, ο οποίος, θέλοντας και μη, εκτίθονταν σε δημόσια κριτική τόσο των συναδέλφων του, όσο και των προϊσταμένων του Επιθεωρητή, Γενικού Επιθεωρητή, Επόπτη Εκπαίδευσης κ.λπ. Έπρεπε, λοιπόν, ο δάσκαλος αυτός να έχει "κότσια".

Και ο Δάσκαλος Κωνσταντίνος Ι. Παπακωνσταντίνου είχε "κότσια".

Έκανε αμέτρητες υπο-δειγματικές διδασκαλίες, από τις οποίες αποθησαυρίζαμε μεταξύ των Παιδαγωγικών Αρχών που εφάρμοζε και την Παιδαγωγική Αρχή της ΑΓΑΠΗΣ.

- Κώστα, σε ευχαριστούμε.

Δημ. Ν. Καραμούρτος, Δάσκαλος