Μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 από μια Ελλάδα, που ήθελε να ζήσει πέραν των δυνατοτήτων της, αλλά έχω πολλές αμφιβολίες τελικά αν μπορούσε, φτάσαμε σε μια τεράστια οικονομική κρίση, που έπληξε αθεράπευτα τη χώρα μας. Όταν οι αρχές καταρρακώνονται και οι αξίες πλήττονται βάναυσα, αν και είναι θλιβερό να το πιστεύει ένας νέος άνθρωπος αυτό, δεν είναι δυνατόν οι θεσμοί να μην επηρεάζονται εξίσου δραματικά. Δυστυχώς η πολιτική και ο αθλητισμός στη χώρα μας πηγαίνουν χέρι- χέρι υποκύπτοντας σε αλλήλο-εκβιασμούς.

Πρόσφατα ο κύριος Υφυπουργός αρμόδιος για θέματα αθλητισμού ανακοίνωσε ότι ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδος θα διεξαχθεί χωρίς φιλάθλους. Αν δεν είναι αυτό περίτρανη απόδειξη απαξίωσης του θεσμού του αθλητισμού αλλά και αποτυχίας σε θέματα, που αφορούν την πάταξη της βίας στα γήπεδα, τότε τι μπορεί να είναι. Ο αθλητισμός και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα παλιμπαιδίζει αν και θα έπρεπε να διανύει την εποχή της πλήρους ωριμότητάς του. 30 χρόνια και πλέον επαγγελματικού ποδοσφαίρου και ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να βάλουμε τις υγιείς βάσεις για να διεξαχθεί ένα σπουδαίο παιχνίδι, εγκαθιδρύοντας το αίσθημα ασφάλειας για τους φιλάθλους.

Για ‘’παγκοσμιοποίηση της ποδοσφαιρικής βίας’’ κάνουν λόγο πολλοί αναλυτές, αναφερόμενοι στο φαινόμενο των συχνών επεισοδίων σε γήπεδα ολόκληρου του πλανήτη. Το φαινόμενο ασφαλώς και δεν είναι μόνο ελληνικό. Η διαφορά απλώς είναι ότι εκτός Ελλάδος η βία είναι η εξαίρεση σε ένα σπουδαίο αθλητικό γεγονός και όχι ο κανόνας, αφού οι προσπάθειες αποδίδουν και ασφαλώς το προϊόν είναι εξαιρετικό, τόσο σε επίπεδο αθλητών και διοικητικών παραγόντων, όσο και σε επίπεδο γηπέδων και θεάματος. Τι έχουμε στον αντίποδα όσον αφορά τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα; Σπουδαίοι αγώνες μπροστά σε άδειες κερκίδες στο ποδόσφαιρο, ομάδες που δεν κατεβαίνουν καν να αγωνιστούν στο μπάσκετ, ραντεβού θανάτου μεταξύ οπαδικών στρατών και κατά τα άλλα όλα πάνε καλά. Η χώρα μας έχει θρηνήσει στο παρελθόν ουκ ολίγους νέους ανθρώπους, που στον βωμό του όποιου τεχνητού ή μη φανατισμού, δεν λογάριαζαν ούτε φόβο ούτε σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.

Η αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας στα ελληνικά γήπεδα δε γίνεται ούτε με μεταθέσεις ευθυνών, ούτε με νέους νόμους οι οποίοι καταργούν παλαιότερους. Η λύση δεν μπορεί να είναι κάθε φορά η θέσπιση ενός νέου αθλητικού νόμου αλλά πώς θα μπορέσουμε να δουλέψουμε σοβαρά και να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά τους ήδη ισχύοντες. Για τόσο σοβαρά ζητήματα, όπως η βία στον αθλητισμό, δεν χωρεί αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση αλλά προτάσεις ρεαλιστικές και αποτελεσματικές.

Ήρθε ο ν. 4049/2012, ο οποίος είπε πολύ συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με τους τρόπους, με τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η βία. Γινόταν αναφορά στη συγκρότηση δύο ακόμη οργάνων στον χώρο του Αθλητισμού, του Εθνικού Συμβουλίου Αθλητικού Σχεδιασμού (Ε.Σ.Α.Σ) και της Διαρκούς Επιτροπής Αντιμετώπισης της Βίας (Δ.Ε.Α.Β.).

Το Ε.Σ.Α.Σ. κάνει γενικότερη εισήγηση για τα σοβαρά ζητήματα, που απασχολούν τον χώρο του αθλητισμού, ενώ η Δ.Ε.Α.Β. κάνει εισηγήσεις για την αντιμετώπιση της βίας, παρακολουθεί αν εφαρμόζονται σωστά οι νόμοι, που αφορούν την πάταξη της βίας, προτείνει επιμέρους μέτρα πρόληψης και βρίσκεται σε συνεχή συνεργασία με την Ελληνική Αστυνομία για τα ζητήματα βίας και προσυνεννοημένων αγώνων. Μάλιστα η Δ.Ε.Α.Β. απέκτησε κανονιστικό πλαίσιο και ειδικό σώμα παρατηρητών με τον ν. 4326/2015, που ενσωματώθηκε στον αθλητικό νόμο 2725/1999. 3 χρόνια δηλαδή μας πήρε για τα απλά και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν βλέπουμε αποτελέσματα.

Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν επίσημα στοιχεία σχετικά με τα αποτελέσματα του Ε.Σ.Α.Σ. και της Δ.Ε.Α.Β. Να ξέρει δηλαδή ο αγνός φίλαθλος τι συγκεκριμένο έχουν προτείνει αυτά τα όργανα και κατά πόσο απέδωσαν οι προτάσεις τους. Αν έχουμε δηλαδή αποδεδειγμένα μείωση των κρουσμάτων βίας εντός αλλά και εκτός των ελληνικών γηπέδων. Όταν αποφασίζουμε τελικούς με άδειες κερκίδες αποδεικνύεται ότι τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Τα φαινόμενα συνεπώς δεν φθίνουν αλλά αυξάνονται. Η πολιτεία δεν μπορεί πλέον να επικαλείται το αυτοδιοίκητο της Ε.Π.Ο. και τα όρια παρέμβασής της στα εσωτερικά του ποδοσφαίρου, καθώς πλέον με το ν. 4326/2015, έχει αποκτήσει περισσότερες αρμοδιότητες παρέμβασης.

Η UEFA και η FIFA μπορούν μέσω των καταστατικών τους, των κανονισμών και των αποφάσεων τους να επισημαίνουν ότι το κράτος δεν μπορεί να παρέμβει στα εσωτερικά του ποδοσφαίρου αλλά οι ίδιοι οι Διεθνείς Κανόνες και η Διεθνής Πρακτική ορίζουν ότι στα θέματα ελέγχου της νομιμότητας, δημόσιας τάξης και ασφάλειας, υπεύθυνο είναι το ίδιο το κράτος. Η Ομοσπονδία (Ε.Π.Ο.), όπως υποστηρίζουν κάποιοι εκ των κορυφαίων Δικηγόρων-Αθλητικολόγων που διαθέτει η χώρα μας, ερμηνεύει καταχρηστικά πολλές φορές το αυτοδιοίκητο εις βάρος του υποτιθέμενου ‘’καλού’’ του ποδοσφαίρου. Έχω αρθρογραφήσει στο παρελθόν κάνοντας πολύ συγκεκριμένες προτάσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει προκειμένου το Ελληνικό ποδόσφαιρο και συνολικά ο αθλητισμός να καταλάβουν τη θέση, που τους αρμόζει στο διεθνές αθλητικό στερέωμα.

Κλείνω με κάτι που νομίζω ότι συνοψίζει τα ανωτέρω και έχει πολλούς αποδέκτες. Για όσους ασχολούνται με την ιστορία του Ποδοσφαίρου, θα θυμούνται ότι ο φιλόσοφος και βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας Αλμπέρ Καμί είχε πει ότι ‘’Όσα έμαθα για την ηθική και τις υποχρεώσεις τα χρωστάω στο ποδόσφαιρο’’. Φοβάμαι τελικά, κύριε Υφυπουργέ, ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο αξίζουν αγώνες μόνο μπροστά σε άδειες κερκίδες.

* Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια

* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, ειδικευθείς στο Αθλητικό Δίκαιο-MBA in Sports Management, επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων