Στιγματισμένοι και δακτυλοδεικτούμενοι αυτοί οι άνθρωποι, συνωστίζονται στο σύνολο των ... ισορροπημένων και υπομένουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα να απαλλαγούν απ’ την εποχή τους, που τόσο θα ήθελαν.

Προσπαθούν κατά καιρούς και δοκιμάζουν να πετάξουν μακριά, μα σύντομα ανακαλύπτουν πως δεν υπάρχει διέξοδος, είναι παγιδευμένοι σαν τις Ερινύες στο δίχτυ, όπως λέει ο μύθος.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι οι ιδιόρρυθμοι, οι φευγάτοι, οι τρελοί ή όπως αλλιώς θέλουμε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά άτομα ασυμβίβαστα,... καθαρόαιμα. Δεν ελίσσονται, δεν μαλακώνουν, δεν ακολουθούν το ρεύμα κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συγκρούονται με την εποχή τους, να πονούν, να ματώνουν αλλά να συνεχίζουν.

Η πείρα λέει πως αργά ή γρήγορα θα τους δαμάσει η ζωή, θα τους βάλει κι αυτούς σε καλούπια, θα τους ποτίσει με το ζόρι το φίλτρο που εξουδετερώνει κάθε αντίσταση, για ένταξη στην ομοιόμορφη μάζα. – Η λέξη «μάζα» δεν μου αρέσει καθόλου, μου θυμίζει ένα σωρό από άχρηστα, πράγματα, όμως έχει μπει για καλά στην καθημερινή μας διάλεκτο. – Κάποια στιγμή λοιπόν, όλοι αυτοί θα σκύψουν, θα υποταχθούν και ύστερα θα ξεφυτρώσουν άλλοι νεότεροι, που θα πιστέψουν πως κάτι θα κάνουν, με την ακεραιότητά τους, πως το λιγότερο θα είναι να φτιάξουν τον κόσμο, αλλά κι αυτοί θα ακολουθήσουν τους προπορευόμενους. Αν δεν το κάνουν, κακό του κεφαλιού τους.

Αλλά τι είναι αυτά που απορρίπτουν οι ασυμβίβαστοι; Τι έχει η εποχή μας; Τι έχει η κάθε εποχή! Και τι δεν έχει αλήθεια! Κυρίως η σημερινή.

Δεν θα μας έφθανε όλο το μελάνι της γης να γράψουμε. Παίρνουμε μόνο μια σταγόνα μέσα απ’ τον ωκεανό της διαφθοράς. Την ψευτιά συνάνθρωποι, με όλα τα παράγωγα. Υποκρισία, ειρωνεία, προδοσία, απάτη, ψεύτικες υποσχέσεις, φιλοφρονήσεις ψεύτικες κι αυτές, όλα ...γιαλατζί, με άψογο περιτύλιγμα.

Ψάχνεις για δουλειά, βλέπεις τους άλλους βολεμένους και επαναστατείς, σου δίνουν χίλιες υποσχέσεις γνωστοί και φίλοι, αλλά εκείνο το τηλεφώνημα που σου υποσχέθηκαν, δεν γίνεται ποτέ. Οι βολεμένοι σε έχουν ξεχάσει.

«Μου έχουν υποσχεθεί μια καλή θέση σε μια αξιόλογη εταιρεία» μου εξομολογήθηκε ένας νεαρός φίλος μου, με τρία – τέσσερα πτυχία ... κορνιζωμένα, «μα δεν τους πιστεύω». Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. Είναι δυνατόν! Σκέφτηκα, να ξεκινάει ένας νέος άνθρωπος τη ζωή του, χωρίς εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους του!

«Εγώ πιστεύω ακόμα στους ανθρώπους» του είπα. Χαμογέλασε και απομακρύνθηκε, για να γελάσει τρανταχτά με την ησυχία του.

Καλέ μου φίλε υπάρχουν άνθρωποι που αυτή η πίστη τους είναι απαραίτητη, όσο και η πίστη στο Θεό. Απαραίτητη, όσο κι ο αέρας που αναπνέουν, ο ήλιος, το νερό.

Ψάχνουν απεγνωσμένα μέσα στο ψέμα, να ανακαλύψουν μια αχτίδα που να εκπορεύεται από μια τόσο δα μικρή αλήθεια, για να πείσουν τον εαυτό τους, πως ο κόσμος δεν χάλασε και τόσο. Και μόλις τη βρούνε κλείνουν μάτια και αυτιά και περιορίζονται στο δικό τους κόσμο.

Όλα ετούτα ακούγονται λιγάκι τρελά και παράξενα ίσως. Μα είναι για τους … «τρελούς» φίλοι μου, κυρίως γι’ αυτούς, που χωρίς αυτούς ο κόσμος θα ήταν πιο μουντός, πιο άχαρος, πιο σκούρος.

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, λογοτέχνη συγγραφέα