«Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι...»
Ας κάνουμε βίωμά μας αυτές τις ρήσεις και ας ξεριζώσουμε απ’ την ψυχή μας τα ζιζάνια, τον φθόνο, το μίσος, την κακία και άλλα. Ας αφήσουμε το... αρωματικό φυτό της αγάπης να αναπτυχθεί και να κατακλύσει το «μέσα» μας.
Αυτή την αγάπη την ανιδιοτελή, την αγάπη που μας δίδαξε ο Κύριός μας.
Λέμε συχνά «Άλλαξαν οι καιροί δεν μπορούμε να κάνουμε πράξη τους λόγους του Ευαγγελίου». Και όμως μπορούμε φίλοι μου, αρκεί να το θέλουμε.
Ο περίφημος σημερινός συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια, στο ωραίο του βιβλίο «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» κάπου γράφει.
Τον κάλεσαν μία φορά σε ένα Πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια, όπου ζούσε, να κάνει μια διάλεξη. Δέχτηκε ευχαρίστως. Προετοιμάστηκε, έβαλε στην τσάντα του τις σημειώσεις και πήγε στο Πανεπιστήμιο .
Μόλις μπήκε στο Αμφιθέατρο που ήταν κατάμεστο και ανέβηκε στην έδρα, τα μάτια όλων των φοιτητών καρφώθηκαν επάνω του. Συγκινήθηκε τόσο πολύ που πέταξε την τσάντα με τις σημειώσεις και φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του «ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ».
Το αμφιθέατρο σείστηκε απ’ τα χειροκροτήματα και απ’ τα μάτια των φοιτητών έτρεχαν δάκρυα. Και τελείωσε εκείνη η διάλεξη με αγάπη, έτσι όπως είχε αρχίσει. Υπάρχει και σήμερα, συνάνθρωποι, η αγάπη, αρκεί να ψάξουμε μέσα μας να τη βρούμε. Φυσικά μιλάμε για αγάπη όχι για οίκτο. Θέλουμε να μας αγαπάει ο περίγυρός μας, όταν είμαστε καλά, όχι να μας λυπηθεί όταν μας συμβεί κάτι κακό.
Ας... ξεκουμπωθούμε λοιπόν κι ας χαιρετίσουμε πρώτοι εγκάρδια έναν συμπολίτη μας που τον συναντάμε συχνά, στην εκκλησία, στο σούπερ-μάρκετ και όπου αλλού.
Όταν δώσεις αγάπη θα πάρεις, είναι σπάνιο να μην ανταποκριθεί ο άλλος. Ο ίδιος συγγραφέας στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται και πάλι στην αγάπη. Λέει:
«Στους γονείς σου πέστο ότι τους αγαπάς όταν είναι στη ζωή, όταν φύγουν, δεν έχει κανένα νόημα να κλαις και να χτυπιέσαι».
Να μου επιτρέψει ο αγαπημένος μου συγγραφέας, Λέο Μπουσκάλια να προσθέσω.
Ας κρατήσουμε τους γονείς μας στο σπίτι μας, να βιώσουμε τη σοφία τους και τις εμπειρίες τους απ’ τη ζωή και ίσως κάποιες... παραξενιές τους, ας μην τους πάμε στο ίδρυμα για να... απαλλαγούμε, και αν τους πάμε, γιατί δεν γίνεται ίσως αλλιώς, να μην τους ξεχνάμε, γιατί... «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» λέει ο λαός. Θα έρθει και η δική μας η σειρά, ο χρόνος καλπάζει και δεν κάνει... εξαίρεση σε κανέναν. Είναι ο μόνος δίκαιος.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά, συγγραφέα
