Για να πετύχεις τι; Να καταλαγιάσεις τους ΠΑΟΚτσήδες του Ιβάν και τους «Γαύρους» του Μαρινάκη; Να διευθετήσεις δηλαδή όλη αυτήν την επιδοτούμενη καφρίλα των φανατικών; Μα, αυτό δεν το πέτυχαν άλλοι κι άλλοι λεβέντη μου, δεν σου το ’παν; Το ελληνικό ποδόσφαιρο θυμίζει κάτι από την ποδιά τής... Μαρίας της Πενταγιώτισσας. Πάνω της σφάζονται παλικάρια, αλλά η Μαρία, εκεί, βράχος, απείραχτη. Και χιλιοτραγουδισμένη.
Λοιπόν, σοβαρά μιλώντας, έχω πιάσει τον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό να μην παρακολουθεί ποδόσφαιρο κι ανησυχώ. Τι έχω πάθει; Πού πήγε ο παλιός μου ενθουσιασμός; Διότι μιλάς για άνθρωπο όχι απλά φανατικό, αλλά... άρρωστο με την ΑΕΛ και την μπάλα. Ένα θα σου πω: μια φορά στο «Αλκαζάρ», δεκαετία ’80, έπαιζε η ΑΕΛ με μια ομάδα μεσαίας κατηγορίας και φάγαμε πρώτοι γκολ. Στο μεταξύ, άρχισε να βρέχει κι ο περισσότερος κόσμος άρχισε να αποχωρεί. Και μόνον εγώ με πεντέξι άλλους «τρελαμένους» μείναμε εκεί, στη βροχή. Και τότε -μην γελάσεις!- άρχισα να... προσεύχομαι. Ναι, κανονική προσευχή στον καλό Θεούλη και την Παναγίτσα, «πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς» με αίτημα... ποιο νομίζεις; Να ισοφαρίσει η ΑΕΛ! Μάλιστα. Άλλη δουλειά δεν είχε ο Ύψιστος κυριακάτικα, ώρα 3 το μεσημέρι, να καθοδηγεί τα πόδια του Γιάννη Βαλαώρα και την κεφαλή του Μιχάλη του Ζιώγα, ώστε να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Ήμαρτον! (κυριολεκτικώς).
Γενικά οι Κυριακές μου εκείνα τα χρόνια, όπως και των περισσοτέρων ανδρών στην πόλη, ήταν αφιερωμένες στο ποδόσφαιρο.
Η μέρα ξεκινούσε πρωί - πρωί, οπότε έπαιζε ο Ταμπακιακός (προφέρεται Νταμπακιακός), στο ξερό βοηθητικό του «Αλκαζάρ». Η ομάδα της γειτονιάς ήταν ομαδάρα τότε στο Ερασιτεχνικό, με ποδοσφαιριστές όλους από τη γειτονιά. Διάβαζες τη σύνθεση (στα σημερινά ελληνικά το λένε «ρόστερ» - για να με καταλαβαίνουν και οι νεότεροι) και αυτήν παρέπεμπε σε ονόματα «νταμπακιώτικων» οικογενειών. Ήταν μαθητές, ήταν μαστοράκια σε γκαραζιέρικα, άλλοι δούλευαν πρόωρα οικοδομή, σιδεράδες, μωσαϊκοί κ.λπ. και μάθαιναν τη δουλειά. Καλά παιδιά, φιλότιμα, που έσπαζαν τα πόδια τους στα ξερά γήπεδα της πόλης, χώρια το «ματσούκι» που μάζευαν όταν έπαιζαν στα γειτονικά χωριά -όπου μετακόμιζε όλη η γειτονιά- έτσι και τολμούσαν να φέρουν διπλό.
Η λαρισαϊκή Κυριακή συνεχιζόταν τα μεσημέρια με θορυβώδεις ποδοσφαιροκουβέντες στα συνοικιακά τσιπουράδικα. Και το απόγευμα, χορτασμένοι από ποδοσφαιροθέαμα, από... το πρωινό ξύλο κι από κουβέντα, διασχίζαμε όλοι τη γέφυρα του Πηνειού και γραμμή στο «Αλκαζάρ», για την ΑΕΛ, όπου έπαιζαν τα καλύτερα ταλεντάκια από τις ερασιτεχνικές ομάδες. Πηγαίναμε να δούμε την ΑΕΛ του δάσκαλου του κυρ Αντώνη Μακρή, του αριστοκράτη Αντώνη Καντώνια, της δαιμόνιας εκείνης μινιατούρας που ήταν ο Θανάσης ο Χασιώτης, την ΑΕΛ του Μιχάλη Κίττα ή του αγέρωχου Αδάμου Τσιάχα.
Κι όμως! Εμένα και χιλιάδες άλλους φανατικούς αυτής της γενιάς, μας έκαναν σήμερα Μητσοτάκη μου να μην θέλουμε καν να δούμε ελληνικό πρωτάθλημα! Και το χειρότερο; Να μην μας καίγεται και καρφάκι. Πρώτα κόψαμε το γήπεδο, ναι, εμείς που γνωρίζουμε και το τελευταίο σκαλοπάτι του «Αλκαζάρ», μετά την πέσαμε στις καφετέριες της γειτονιάς μας που έχουν «συνδρομητικό», και τώρα... τίποτε. Προχθές Σάββατο να φανταστείς, δεν είχα πάρει καν χαμπάρι ότι έπαιζε η ομάδα στην Κρήτη με τον ΟΦΗ και το έκοψα στον ύπνο. Χόρτασα ύπνο σου λέω.
Τι ακριβώς γίνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, το ξέρουμε όλοι. Στοίχημα, στημένοι αγώνες και άθλιο θέαμα. Καραβιές ξένων ποδοσφαιριστών που τους αγοράζουν και τους πουλάνε για ένα εξάμηνο λες και είναι κρέας, σύγχρονοι μονομάχοι σε ματωμένες αρένες. Και φυσικά καμιά τύχη στα παιδιά των σημερινών «Ταμπακιακών», καμιά πιθανότητα να κάνουν καριέρα τα τοπικά ταλεντάκια. Μια τυχαία ανακοίνωση από τις πολλές του Κούγια να διαβάσεις, σου φτάνει για να ξεράσεις. Παρελάζουν στο κείμενό του μαφιόζοι, μπράβοι, μαχαιροβγάλτες, κουμπουροφόροι, χουλιγκάνοι, πρεζάκηδες, λαδωμένοι παράγοντες, στημένοι διαιτητές... Αυτός είναι ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Οπότε, κάθεσαι σπιτάκι σου και απολαμβάνεις το πραγματικό ποδόσφαιρο που παίζουν Ισπανοί, Άγγλοι, Γερμανοί ή Ιταλιάνοι και ξαναθυμάσαι πώς είναι η μπάλα.
Παναπεί κ. Πρωθυπουργέ πως αφού φτάσαμε όλοι εμείς οι φανατίλες, οι πραγματικοί φίλαθλοι, να έχουμε γυρίσει την πλάτη σ’ αυτό που αποκαλείται εν Ελλάδι ποδόσφαιρο, τότε, το κόστος σε ψήφους -το οποίο σε ώθησε άλλωστε να επιληφθείς- είναι μάλλον μικρό. Εμείς είμαστε οι πολλοί, οι απέχοντες. Οι άδειες κερκίδες είναι η δύναμη κι όχι όλα αυτά τα πληρωμένα κουτσαβάκια των Προέδρων που ξεσηκώνουν την πιτσιρικάδα και θορυβούν. Ένα φου να τους κάνεις κ. Πρωθυπουργέ, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Κι αυτούς και τους πάτρωνες τους - ορίστε θα με κάνετε να μιλάω σε λίγο σαν κανένας κουκουές. Κόψτους τη μάσα, τις επιδοτήσεις, τα τηλεοπτικά συμβόλαια, να δεις για πότε μαζεύονται. Στο κάτω – κάτω... Θάτσερ δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Αλλά θέλει κότσια.
Απογοήτευσε η απόφαση του κ. Μητσοτάκη σχετικά με το ποδόσφαιρο. Και ξέρεις γιατί; Διότι έσπευσε να ασχοληθεί ο ίδιος, αστραπιαία με το θέμα που δημιουργήθηκε και να το λύσει με Νόμο μέσα σε ένα 24ωρο, με πρόσχημα πιθανή... κοινωνική αναταραχή! Σκοτιστήκαμε τι λέει ο Νόμος, αν δηλαδή θα αφαιρεθούν πέντε, έξι ή δέκα βαθμοί από τον ΠΑΟΚ και την Ξάνθη. Αλλά μας πειράζει Κυριάκο -πώς να το κάνουμε;- που η Κυβέρνησή σου δεν δείχνει την ίδια σπουδή στο να ελέγξει ας πούμε τις... ΜΚΟ που κάνουν ό,τι γουστάρουν στο μεταναστευτικό. Μας πειράζει που τέτοια σπουδή δεν έδειξες εσύ ο ίδιος προσωπικά π.χ. για το νούμερο ένα εθνικό θέμα που είναι η παιδεία - ένα σύστημα παραγωγής αγραμμάτων που θέλει επειγόντως αλλαγές. Μας πειράζει που οι συνταξιούχοι κάνουν χρόνια για να λάβουν τη σύνταξή τους και στο μεταξύ λιμοκτονούν. Μας πειράζει ότι σε ένα σωρό σοβαρά ζητήματα της καθημερινότητάς μας που σαπίζουν άλυτα και η δική σου Κυβέρνηση, όπως και οι άλλες, φλυαρεί και παίζει «πασίτσες» στο κέντρο. Λες και στόχος της είναι να πάρει μια απλή ισοπαλία, να μην δεχτεί γκολ, για να στο πω ποδοσφαιρικά - οι συνήθειες ετών δεν κόβονται βλέπεις.
Και τη μεν κοινωνική ηρεμία (πρόσκαιρη - να ’σαι βέβαιος) μπορεί να την πέτυχες, αλλά μ’ αυτούς, τους Βαρόνους του ποδοσφαίρου, δεν ξεμπέρδεψες. Λάθος μήνυμα τους έστειλες Κυριάκο, ότι δηλαδή αρκεί να γαβγίσουν τα σκυλάκια τους και να γράψουν πέντε τίτλους οι εφημερίδες που κατέχουν για να φοβηθείς. Και θα το βρεις μπροστά σου. Κι εμείς μαζί... Δυστυχώς.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
