«Μάνα είναι μόνο μία», αυτήν τη φορά προκαλεί συναισθήματα θλίψης, απογοήτευσης αλλά και θυμού!
Συγκλονίστηκε υποκριτικά το πανελλήνιο στη θέα των νεαρών, που καταγράφηκαν σε βίντεο να χτυπούν πυξ-λαξ τον υπάλληλο του Μετρό. Ο άνδρας ανήμπορος δέχεται απανωτά χτυπήματα και κλοτσιές, ενώ έχει πέσει στο έδαφος κι είναι ανίκανος όχι μόνο να αμυνθεί, αλλά ούτε καν να προφυλαχθεί. Από τη σκηνή λείπει οποιαδήποτε άτυπη εφαρμογή του κανόνα που απαιτεί ο ηττημένος να μη δέχεται παραπάνω βία, όπως ο πυγμάχος που ηττάται με νοκ-άουτ δεν δέχεται πια χτυπήματα ή ο δεμένος με χειροπέδες συλληφθείς από την αστυνομία δεν πέφτει (ή δεν πρέπει να πέφτει), επιπλέον της σύλληψης, και θύμα ξυλοδαρμού.
Στις παιδικές ζούγκλες των χωριών, που παίζαμε μεγαλώνοντας με την απουσία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, της Μπάρμπι και του Τζον-Τζον, το ξύλο που έπεφτε ανάμεσά μας δεν ήταν στ’ αλήθεια δικό μας. Ήταν... της αρκούδας! Γιατί σαν να μεταμορφωνόμασταν στο φοβερό αυτό πλάσμα αφηνόμασταν στα πιο άγρια ένστικτά μας σπάζοντας τις όποιες αλυσίδες του πολιτισμού μάς συγκρατούσαν και ορμούσαμε να κατανικήσουμε με νύχια, δόντια, κλοτσιές και μπουνιές τον άλλο. Υπήρχε μόνο ένας απαράβατος κανόνας στην πρωτόγονη αυτή κουλτούρα της σωματικής μάχης. Αν βάζαμε τον αντίπαλο «να φάει χώμα» κι αν έλεγε «παραδίνομαι» μη μπορώντας άλλο να αμυνθεί, σαν να χτυπούσε ένα γκονγκ (αυτό το τεράστιο κρουστό μουσικό όργανο) τα πάντα σταματούσαν, σηκωνόμασταν με τη μία μακελεμένοι, ο νικητής κομπορρημονούσε μπροστά στους άλλους, ο δε ηττημένος ψιθύριζε: «Την άλλη φορά θα δεις»!
Το γκονγκ δε χτύπησε στη φάση του Μετρό. Ούτε για τους νεαρούς, ούτε για τη μάνα λίγες μέρες αργότερα!
Χαρακτήρισα ως υποκριτική τη συντριβή όλων μας πιο πάνω, γιατί το φαινόμενο της υποστήριξης της έκνομης πράξης, της αδικίας και της αγενούς συμπεριφοράς των τέκνων από τους γονείς δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό που ενσκήπτει σε κάποιες οικογένειες, αλλά ξεχωριστό μεταλλαγμένο χαρακτηριστικό, που επιγενετικά τροποποίησε το DNA της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες και επικρατεί.
Εξηγούμαι: Μετά την ανηλεή κλοτσοπατινάδα, που περιέγραψα πιο πάνω στα μικράτα μας, όταν παμβρώμικοι και καταξεσκισμένοι φτάναμε το σούρουπο στο σπίτι, η μάνα θυμωμένη στη θέα μας ορμούσε και μας καταχέριαζε κανονικά αδιαφορώντας για το ποιος είχε δίκιο (αν είχαμε μαλώσει) ή ποιος νίκησε (αν παίζαμε). Ό,τι και να συνέβαινε δεν έπρεπε εμείς να μπλέξουμε, να λερωθούμε, να ξεσκιστούμε. Αδιαφορώντας για το αίμα που έσταζε, για την πληγή που έχασκε ανοιχτή, για το δόντι που πήγαινε πέρα δώθε, έριχνε κι αυτή τις δικές της με μοναδικό επιχείρημα το «Δε σου έχω πει εκατό φορές να μην μπλέκεις;»
Τώρα οι μανάδες παίρνουν τηλέφωνο τους κάθε φορά ειδικούς φρουρούς προκειμένου να μην μπλέξουν τα βλαστάρια τους, οι χουλιγκάνοι θύτες με το προφίσενσι στα Αγγλικά και τα εικοσάρια στην αλητεία! Τότε οι μανάδες μας, αν μάθαιναν ότι δε παραχωρήσαμε τη θέση μας στο λεωφορείο ή φερθήκαμε απρεπώς σε μεγαλύτερο (δάσκαλο, γείτονα, επιβάτη, εισπράκτορα), ντύνονταν τα μαύρα ρούχα του τιμωρού-εκδικητή και μας έλουζαν χωρίς οίκτο με χαστούκια επειδή βανδαλίζαμε το κοινωνικό συμβόλαιο, που όριζε τον σεβασμό στα κοινά πράγματα και στους μεγαλύτερους!
Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, οι γονείς μπουκάρουν αλαφιασμένοι στα σχολεία ή στις εξέδρες, κατά τη διάρκεια σχολικών αγώνων, και σαν τεράστιες κουκουβάγιες μαδάνε τα πούπουλα όλων των άλλων παιδιών, προκειμένου να προστατέψουν το κακάσχημο μικροπούλι τους. Νομίζουν ότι έτσι θα επιβιώσει, νομίζουν ότι έτσι το βοηθούν. Δυστυχώς, όμως, για τον απόγονο εδώ δεν ισχύει το «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» των γονέων! Το αντίθετο, μ’ αυτήν τη συμπεριφορά τους τα παιδιά που ήδη στέκονται στην άκρη του γκρεμού τρώνε μια κλοτσιά στον πισινό και βουτάνε χωρίς φτερά στο χάος. Δε θυμάμαι κανέναν να γύρισε από κει!
Παλιότερα, ήταν χείριστη μομφή για την οικογένεια και μέγιστο όνειδος για τους γονείς το βαρκάκι του παιδιού να εξοκείλει από τη ρότα του κοινωνικού συνόλου, που απαιτεί αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμό και συνεργασία για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά. Στις δε λίγες περιπτώσεις παρεκτροπής η διορθωτική κίνηση στο τιμόνι γινόταν αστραπιαία και όσοι λοξοδρομούσαν υπέφεραν από ολοκληρωτική ταπείνωση και ντροπή.
Τώρα ακόμη και το πιο εξόφθαλμο έγκλημα των κανακάρηδων (φανταστείτε να μην υπήρχαν οι κάμερες) δεν είναι αρκετό να ρίξει τα μάτια της μάνας χαμηλά, να βάλει πιπέρι στο στόμα της για να μην ξεστομίσει τις βλακείες, που όλοι ακούσαμε. Αλλά, ξέχασα, για τους περισσότερους μάνα είναι μόνο μία! Τι φτηνή δικαιολογία, τι γελοία κρυψώνα, τι πικρό ανέκδοτο! Το άλλο με τον Τοτό θα είναι πάντα εκατό φορές καλύτερο!

Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο