Το 1821 ως οδηγός του σήμερα

Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου, συνταξιούχο δασοπόνο

Σε κακή χρονική συγκυρία συνέπεσε ο εορτασμός των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821. Η πανδημία του COVID-19, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη στιγμή για τέτοιους εορτασμούς.

Για όσους διδαχθήκαμε στο σχολείο ή διαβάσαμε σχετικά πονήματα, ξέρουμε πόση αποκοτιά χρειαζόταν για να ξεσηκωθούν οι σκλαβωμένοι Έλληνες, όταν «τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Δεν γνωρίζω πώς διδάσκονται σήμερα οι νέοι μας στα σχολεία τα δραματικά γεγονότα εκείνης της εποχής και αν έχουν κάποιο ενδιαφέρον γι’ αυτά. Οι εορτασμοί που θα γίνονταν χωρίς την πανδημία, θα συνέβαλαν περισσότερο στην ενημέρωση των συμβάντων της επανάστασης. Επειδή όμως «ανάγκα και οι Θεοί πείθονται», ας αρκεστούμε σε αυτά που μπορούμε να πράξουμε.
Θεωρώ, πάντως ότι είναι καλό να ξέρουμε με ποιους γείτονες έχουμε να κάνουμε και η ιστορία που αφορά τους δύο λαούς (Έλληνες και Τούρκους), ας είναι δάσκαλος του μέλλοντός μας. Άλλωστε, οι σημερινοί γείτονές μας είναι οι ίδιοι με εκείνους του 1821 και φαίνεται ότι δεν άλλαξαν μυαλά. Νομίζουν ότι βρίσκονται στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συμπεριφέρονται αναλόγως. Αποδεικνύουν κάθε μέρα με τις πράξεις τους, ότι δεν άλλαξαν και πολύ από τότε. Με απειλές, καταπάτηση του διεθνούς δικαίου, ασύστολα ψέματα και λεονταρισμούς, προσπαθούν να δημιουργήσουν τετελεσμένα εις βάρος μας (και ως ένα βαθμό το επιτυγχάνουν). Διαστρεβλώνουν σε απίστευτο βαθμό την αλήθεια, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως θύματα των κακών γειτόνων Ελλήνων, που τους αδικούν (τους καημένους) κατάφωρα. Αγνοούν κάθε φωνή λογικής από χώρες που προσπαθούν να τους συνετίσουν, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το διεθνές δίκαιο, προσπαθώντας να επιβάλουν το δίκαιο του ισχυροτέρου. Κάθε προσπάθεια συνδιαλλαγής μέχρι τώρα, απέτυχε εξαιτίας της κακοπιστίας των γειτόνων μας. Έγιναν συνομιλίες από το 1984 μέχρι το 2016 και που κατέληξαν; Στο πουθενά. Τώρα ξεκινάει νέος γύρος συνομιλιών. Για να υπάρξει πιθανότητα επιτυχίας, πρέπει να υπάρξει κλίμα ηρεμίας, καλής διάθεσης και καταλλαγής. Αντ’ αυτού, οι καλοί μας γείτονες συνεχίζουν τις απειλές τις παραβιάσεις και τις παράλογες απαιτήσεις. Μακάρι αυτή τη φορά οι συνομιλίες να έχουν καλό αποτέλεσμα και να μην αποδειχθούν μία επανάληψη των προηγούμενων. Θα φανεί τότε, ότι οι συνομιλίες γίνονται για να αποκτούν άλλοθι οι γείτονες μας στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Έτσι, θα έχουν να λένε: Βλέπετε; Μας πιέζετε να συνομιλήσουμε με τους Έλληνες. Εμείς, σαν καλοί άνθρωποι που είμαστε το κάναμε, αλλά τι βγήκε από τις συνομιλίες αυτές, παρά την καλή προαίρεση που έχουμε; Τίποτε απολύτως, από υπαιτιότητα των Ελλήνων. Η κοινή γνώμη των ξένων χωρών σε μεγάλο βαθμό θα τους πιστέψει, αφού εκείνοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και πολύ λίγο τους ενδιαφέρει να ψάξουν να μάθουν αν εμείς έχουμε δίκιο ή όχι. Πιστεύω, μάλιστα, ότι οι συνομιλίες αυτές αποτελούν άλλοθι και για πολλές ευρωπαϊκές χώρες, που έτσι δείχνουν προσχηματικά ότι ενδιαφέρονται για την επίλυση των προβλημάτων μας. Το αποδεικνύει η αποφυγή επιβολής κυρώσεων προς την Τουρκία. Βλέπεις, το εμπόριο και οι πωλήσεις όπλων προς την Τουρκία είναι πολύ σημαντικότερα για τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία, όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν.
Δεν επιθυμώ να γίνω μάντης κακών. Μακάρι να διαψευσθώ. Αλλά η μέχρι τώρα συμπεριφορά της Τουρκίας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Δυστυχώς, η κακή μας τύχη έβαλε δίπλα μας ένα κακό γείτονα. Και όπως λέει και ο σοφός λαός, «ο κακός χρόνος περνάει ο κακός γείτονας όχι».
Ο λαός μας έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τους Τούρκους και καλόν είναι να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.
Η γνώση των γεγονότων του 1821, θα μας διδάξει πολλά για την ευψυχία των αγωνιστών εκείνης της εποχής και θα μας γίνει παράδειγμα για την απόκρουση κάθε έξωθεν επιβουλής.
Προς Θεού! Το μόνο που δε χρειαζόμαστε σήμερα, είναι μία σύγκρουση με την Τουρκία. Αν όμως μας αναγκάσουν, θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά;
Ασφαλώς όχι...
Το 1821, παρά τη χρονική του απόσταση, έχει πολλά να μας διδάξει. Ας είναι παράδειγμά μας η θυσία του Αθανάσιου Διάκου, που με λίγους συμπολεμιστές του έμεινε στο πεδίο της μάχης, γνωρίζοντας ότι θα σκοτωθεί, παρά να αποχωρήσει. Το ίδιο παράδειγμα μάς έδωσε και ο Παπαφλέσσας, όταν οι ορδές του Ιμπραήμ απειλούσαν να σβήσουν την επανάσταση και οι Έλληνες καταπτοημένοι και πεινασμένοι, έτρεχαν να κρυφτούν στα βουνά. Ας θυμόμαστε τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Μιαούλη, τον Γιωργάκη Ολύμπιο, τους Υψηλάντηδες, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας, τον Ρήγα Φεραίο, τον Κανάρη, τον Ιωάννη Φαρμάκη, των Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Νικηταρά, τον Μπότσαρη, του Τζαβελαίους και τόσους άλλους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές μας.
Ίσως μερικοί χαμογελάσουν ειρωνικά με τα γραφόμενά μου, σε εποχές που ζούμε, όπου ο υλισμός κυριαρχεί στη ζωή μας και κάθε αναφορά σε εθνικά θέματα και πατριωτισμό θεωρείται παρωχημένη.
Όμως, αυτοί ας μη νομίσουν ότι είμαι κανένας επηρμένος υπερπατριώτης που φοράει περικεφαλαία. Απλώς, επισημάνσεις κάνω για τους κινδύνους που καραδοκούν από ένα αρπακτικό γείτονα που τόσα δεινά έχει υποφέρει ο Λαός μας.
Καλό είναι να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να θυμόμαστε, επειδή «Λαός χωρίς μνήμη δεν έχει μέλλον».
Το 1821 είναι ιδέα και ας οδηγεί τη σκέψη μας και τα βήματά μας.